«انشاالله این شهر و مردمش شکوفا شوند»: ساکنان الیزابت به همنام فقید شهر ادای احترام می کنند | استرالیای جنوبی

ملکه الیزابت دوم در سال 1963 به ساکنان استرالیای جنوبی گفت: “انشالله این شهر و مردم آن در سالهای آینده رونق و پیشرفت کنند.” و به افتخار او نامگذاری شد.

الیزابت به عنوان “شهر فردا” نامگذاری شد، یک کلان شهر مدرن که فقط 27 کیلومتر از آدلاید فاصله دارد.

نخست‌وزیر آن زمان، توماس پلیفورد، با شرکت خودروسازی جنرال موتورز هولدن مذاکره کرده بود تا یک کارخانه جدید در زمین‌های کشاورزی بسازد. Housing Trust of SA 3000 هکتار زمین خرید، خانه‌ها و زیرساخت‌ها ساخت و بزرگراه فیلیپ تغییر مسیر داد تا برای کارخانه راحت‌تر باشد.

پلیفورد به کارگران قول داد که بیایند و آنها هم آمدند. هزاران نفر از بریتانیا و فراتر از آن برای کار در خطوط مونتاژ آمدند.

اما، برای بسیاری، این مدینه فاضله نبود که وعده داده شده بود.

دهه‌ها بعد، جیمی بارنز، راک‌کننده استرالیایی – که دوران کودکی‌اش را در الیزابت گذراند – مکانی را توصیف کرد که دارای گروه‌های پرسه‌زن، خشونت و هیچ کاری نبود.

برخی از مهاجران از انزوا و فاصله تا ساحل که در مطالب تبلیغاتی به چشم می خورد شکایت داشتند.

و سپس، در سال 2013، هولدن اعلام کرد که تعطیل خواهد شد.

بارنز در آهنگ 2019 خود به نام Shutting Down Our Town نوشت: «آنها شهر ما را می بندند.

«آنها قلبش را در می آورند. از همان ابتدا چیز زیادی برای نگاه کردن به آن نبود.»

اما، علیرغم خروج هولدن و سطوح بالای معایب در این منطقه، بسیاری از کسانی هستند که به شدت به منطقه مسطح، حومه شهر و پادشاهی که این منطقه نامگذاری شده وفادار هستند.

مرلین بیکر از سال 1958 در الیزابت زندگی می کند. او شهردار سابق است و هنوز عضو شورا است (الیزابت در شهر پلیفورد فعلی است).

او گفت که تأثیر تعطیلی هولدن آنقدرها بد نبود که مردم از آن می ترسیدند، به دلیل کاهش تدریجی کارکنان در طی چندین سال، و به دلیل اینکه پارک تجاری که در پی آن ایجاد شد، به افراد در مشاغل مختلف کمک کرده است.

او می‌گوید که در شهر برنامه‌ریزی شده احساس اجتماعی قوی وجود دارد.

این یک قلب واقعی است، مردمی هستند که به شدت به شهر وفادار هستند. من این مکان را دوست دارم، “او می گوید. او همچنین به یاد دارد که برای دیدن ملکه الیزابت دوم و دوک ادینبورگ در آن تور در سال 1963 صف ایستاد.

ما در مدرسه بودیم، همه بچه‌ها با پرچم‌هایشان بیرون بودند. آنها با ماشین از کنار خانه مامان و بابا گذشتند، سپس او به اینجا آمد و فواره را باز کرد.

در کتابخانه پشت آن فواره، مردم جمع شده اند تا به خانواده سلطنتی تسلیت بنویسند.

یکی می‌خواند: «سگ‌ها و اسب‌هایت دلتنگ تو خواهند شد».

دیگری می گوید: «یکی در آرامش ابدی بخوابد.

ساندرا دریپر، ساکن محلی، دخترش استیسی را آورد تا کتاب تسلیت را امضا کند.

او می‌گوید: «ما فقط می‌خواستیم بنویسیم «با بیشترین همدردی در این زمان سخت».

ملکه در تمام زندگی من ثابت بوده است. کمی شوکه کننده بود زیرا وقتی دیدیم او با نخست وزیر جدید دست می دهد، ضعیف بود اما خوب بود.»

دراپر همچنین خاطرات خوبی از صف کشیدن در امتداد خیابان های الیزابت برای تکان دادن پرچم ها در حین عبور ملکه دارد.

شارون مک فرسون در حالی که منتظر امضای کتاب است می گوید: «او همیشه آنجا بود.

“من ناراحتم که او رفته است. من او را از کودکی می شناسم.»

ترزا هوگت از وایلا در حال بازدید است.

او می‌گوید: «فکر می‌کردم او تا 100 سالگی زنده بماند.

وقتی خواندم که او فوت کرده است، شوکه شدم. من فقط گفتم “آرامش خواهی کرد، وظیفه ات انجام شد.”

تا زمانی که بیکر برای امضای کتاب به داخل برود صفی در حال تشکیل است، اگرچه تعداد افراد کمتر از کنسرت کالیستنیکس در اتاق بعدی است.

بیکر می گوید روزی که ملکه درگذشت ساعت 3 صبح از خواب بیدار شد و خبر را از رادیو شنید.

او می گوید: «این پایان یک دوره است.