“نگران بودم که بمیرم”: چرا یک بیمار NHS مجبور شد به خصوصی برود | NHS

دی دیکنز، 52 ساله، از Pontypridd، انتخاب سختی را برای خصوصی شدن حتی اگر از نظر ایدئولوژیک با آن مخالف است، انجام داد. پس از کشف توده‌ای در سینه‌اش، او برای اسکن در قانون دو هفته‌ای NHS برای مشکوک به سرطان معرفی شد. اما پس از شش هفته انتظار، و به طور مداوم به او گفته شد که زمان انتظار در حال افزایش است، در نهایت به یک انتظار سه ماهه، او مجبور شد هزینه اسکن و قرار ملاقات خود را به صورت خصوصی بپردازد.

در فوریه سال گذشته، یک توده در سینه‌ام پیدا کردم و آن روز به دکتر رفتم. دکتر مرا معاینه کرد و گفت: این را دوست ندارم. او گفت که این توده به اندازه بالای انگشت اشاره اش است و من را برای یک غربالگری فوری که بیش از دو هفته طول نمی کشد، سریع انجام می دهد.

دو هفته بعد، من چیزی نشنیده بودم، بنابراین با آنها تماس گرفتم. آنها گفتند که به دلیل کووید، همه چیز کند شده است و ممکن است چهار هفته طول بکشد. آنها همچنین گفتند که اگر علائم جدیدی پیدا کردم با آنها تماس بگیرید.

«یک هفته بعد، یکی از سینه‌هایم متورم شده بود. خارش و داغ بود و احساس می کرد که عفونت کرده است. من هم احساس بدی داشتم اما تا آبشش استرس داشتم. هر روز نگران بودم که بمیرم. ما می دانیم که وقتی سرطان باشد، مخالف زمان هستیم.

من مستقیماً نزد دکتر برگشتم و او با بیمارستان تماس گرفت. آنها گفتند: “ما بیمار شما را در بالای لیست انتظار قرار می دهیم، اما اکنون شش هفته خواهد بود.”

“این وحشتناک بود. در حال حاضر، من با شوهرم در امتداد جمله “وقتی بمیرم” صحبت می کردم. زمانی دراماتیک می شوید که از چیزی که قرار است بیفتد نمی دانید.

در شش هفته، من هنوز چیزی نشنیده بودم، بنابراین با بیمارستان تماس گرفتم. آنها گفتند که من هنوز در صدر لیست هستم، اما اکنون 10 هفته است. انتظار بالا می رفت زیرا در طول بدترین کووید، آنها کسی را ندیده بودند، بنابراین اکنون در حال پیگیری بودند.

من به اندازه کافی غذا خورده بودم. هر روز بیشتر و بیشتر نگران بودم و سلامت روحی ام بدتر و بدتر می شد و خانواده ام مجبور بودند با گریه من به خاطر چیزهای احمقانه برخورد کنند. تبلیغات تلویزیونی برای من کافی بود. از بیمارستان پرسیدم که آیا می توانم با یک مدیر صحبت کنم – می خواستم بدانم که آیا آنها بیماران را به بریستول مجاور در انگلستان منتقل می کنند، جایی که شنیده بودم انتظار کوتاه تر است.

هنگامی که مدیر با من تماس گرفت، گفت که آنها جلسه ای برگزار می کنند تا تصمیم بگیرند که آیا باید بیماران را تا سه هفته دیگر به انگلیس بفرستند یا خیر. و او گفت که انتظار در حال حاضر 12 هفته خواهد بود، که به معنای حداقل شش هفته دیگر انتظار برای من بود. در آن لحظه من گفتم نمی‌خواهم مجبور باشم به خصوصی بروم و مدیر با حالتی اخم‌آلود اشاره کرد که انتخاب خوب است. انگار به اندازه کافی احساس وحشتناکی نداشتم.

من در خیابان Pontypridd بودم و چشمانم را بیرون می‌زدم. مجبور شدم به شوهرم زنگ بزنم تا آرامم کند. من فقط نشستم و هق هق می کردم و فکر می کردم: “من می میرم و اینطوری خواهد شد.” فکر اینکه سه ماه طول بکشد وحشتناک بود.

“وقتی به خانه رسیدم، شوهرم گفت: “زمانش رسیده است عزیزم.” مدتی بود که در مورد خصوصی بودن صحبت می کردیم. اما من مقاومت می‌کردم – هر دوی ما بسیار چپ‌گرا هستیم و به NHS اعتقاد داریم.

بعدازظهر جمعه بود و بلافاصله با کلینیک خصوصی تماس گرفتم. گفتند: چهارشنبه می بینمت. باورم نمی شد. خوشبختانه، ما در حال ازدواج بودیم، و مقداری پس‌انداز در حسابمان داشتیم – وگرنه 600 پوند برای قرار ملاقات و اسکن نداشتیم.

پس از اسکن، دکتر به من گفت که توده ها بافت غده ای هستند. تورم، درد و خارش – همه مربوط به استرس بودند. به محض اینکه گفت: «نمی‌میری»، ایستادند.

«اگر مشکلی پیش آمده بود، به هر حال نمی توانستم هزینه جراحی یا درمان خصوصی را بپردازم. من دانشجو هستم و شوهرم حقوق دفتری دارد.

NHS تنها چیزی است که من واقعاً به آن در بریتانیا افتخار می کنم. چیزی که من را نگران می کند این است که می توانم ناپدید شدن آن را ببینم، اگر نه در طول زندگی ام، پس در طول زندگی فرزندانم. این یکی از دلایلی بود که من نمی خواستم خصوصی باشم. احساس بسیار وحشتناکی بود که مجبور شدم انتخابی را انجام دهم.

از یک طرف، می دانستم که پاسخی خواهم داشت. اما از سوی دیگر، می‌دانستم زنان زیادی هستند که نمی‌توانند کاری را که من انجام می‌دهم انجام دهند. احساس گناه می کردم، احساس می کردم زندگی خودم را بالاتر از اصولم قرار می دهم.

و من از اتفاقی که افتاده عصبانی هستم. در همان زمان، چند تن از دوستانم سرطان را تجربه کرده‌اند – با مرگ یکی از بهترین دوستانم در سال گذشته – و من واضح است که از اینکه در این وضعیت روشن هستم، راحت هستم.