عروج پادشاه چارلز بحث را بر سر خانواده سلطنتی در سراسر کشورهای مشترک المنافع شعله ور می کند | شاه چارلز سوم

به سلطنت رسیدن پادشاه چارلز بحثی را در مورد اینکه آیا خاندان سلطنتی سزاوار نقش جهانی در قرن بیست و یکم هستند یا نه بیشتر از 14 قلمرو مشترک المنافع که پادشاه بریتانیا در آن رئیس دولت باقی می ماند، شعله ور شده است.

میراث امپراتوری و برده داری که برای قرن ها با سلطنت بریتانیا در هم آمیخته بود، سؤالات سختی را در مورد جایگاه یک پادشاه خارجی ایجاد کرده است و جنبش های جمهوری خواه از اقیانوس آرام تا آمریکای شمالی تا دریای کارائیب در حال ارزیابی این موضوع هستند که آیا باید از این لحظه استفاده کنند یا خیر.

تحولات اخیر، به ویژه تبدیل شدن باربادوس به جمهوری در سال 2021 و برکناری ملکه الیزابت به عنوان رئیس دولت، نیز منجر به اوج گیری شده است که اکنون می تواند به اوج خود برسد.

در حالی که صداهای جمهوری خواه قوی در استرالیا، نیوزلند و کانادا شنیده می شود، به نظر می رسد جامائیکا به احتمال زیاد بلافاصله با این موضوع روبرو شود، به ویژه به این دلیل که انتصاب پادشاه جدید ممکن است به همه پرسی قانون اساسی نیاز داشته باشد.

در جمعه، داستان اصلی در صفحه اول یکی از روزنامه های برجسته جامائیکا، Gleaner، گفت که مرگ ملکه “شکستن جامائیکا از سلطنت را آسان تر می کند”.

این روزنامه به نقل از جهلانی نیا، کارشناس فرهنگی، مدرس ارشد دانشگاه وست اندیز، گفت که الیزابت دوم «نوعی تداوم شخصی در میان برخی از بخش‌های مردم» داشت. اما او افزود: «بخش دیگری وجود دارد که واضح است که ما با آن سنگ‌های آسیاب دور گردنمان بیش از حد پیش رفته‌ایم، و این واقعیت که او رد شده است به این معنی است که علاقه کمتری به نمادگرایی که او به عنوان یک زن قدرتمند در جهان نشان می‌دهد وجود دارد. دنیا.”

در سال 2020، میکائیل فیلیپس، یکی از اعضای اپوزیسیون پارلمان جامائیکا، درخواستی را برای حمایت از برکناری پادشاه ارائه کرد و روز پنجشنبه گفت امیدوار است که نخست‌وزیر «زمانی که پادشاه جدیدی روی کار بیاید، سریع‌تر حرکت کند».

دولت جامائیکا سال گذشته اعلام کرد که قصد دارد از لندن برای غرامت برای حدود 600000 آفریقایی که برای منافع مالی برده‌داران بریتانیایی به جزیره فرستاده شده‌اند، بخواهد. و یک نظرسنجی در تابستان امسال نشان داد که بیش از نیمی از جامائیکایی ها گفته اند که خواهان برکناری ملکه از ریاست دولت هستند.

خانواده سلطنتی ده ها سال است که به دنبال رسیدگی به گذشته خونین امپراتوری بریتانیا بوده است. چارلز به عنوان شاهزاده سال گذشته در مراسم باربادوس شرکت کرد و یک سخنرانی آشتی جویانه با اشاره به “جنایت وحشتناک برده داری” که “برای همیشه تاریخ بریتانیا را لکه دار می کند” ایراد کرد.

بیش از 10 میلیون آفریقایی توسط کشورهای اروپایی مجبور به تجارت برده در اقیانوس اطلس شدند و آنهایی که از این سفر جان سالم به در بردند در غل و زنجیر کارائیب و قاره آمریکا قرار گرفتند.

بلیز قبلاً بازنگری قانون اساسی را اعلام کرده است، و رهبری سیاسی در برخی از مناطق ماوراء دریای بریتانیا مانند جزایر ویرجین بریتانیا نیز در جهت مشابهی پیش می‌رفت.

کشورهای مشترک المنافع، گروهی متشکل از 56 کشور که 2.5 میلیارد نفر جمعیت دارند، نیز با محاسبات روبرو خواهند شد. این سازمان برای مثال، با اعلام اینکه رئیس آن نقشی ارثی ندارد، سعی در دموکراسی سازی کرده است. با این حال، چارلز همچنان توسط رهبران این بلوک در سال 2018 به عنوان رهبری انتخاب شد، که برخی از کشورها را ناراحت کرده است.

در استرالیا، کانادا و نیوزلند، این گذار غم و اندوه را به همراه داشته است، اما همچنین باعث افزایش نارضایتی در مورد تأثیرات مخرب استعمار بریتانیا بر مردم بومی شده است.

در کانبرا پارلمان به مدت 15 روز تعلیق شده است، در حالی که خانه اپرای سیدنی به افتخار ملکه روشن شده است. با این حال، چند ساعت پس از اعلام مرگ او، بحث جمهوری خواهان درازمدت احیا شد.

مهرین فاروقی، یکی از سناتورهای حزب سبز، گفت: من نمی توانم برای رهبر امپراتوری نژادپرستی که بر زندگی، زمین و ثروت دزدیده شده مردمان مستعمره ساخته شده است، سوگوار باشم.

در ژوئن امسال، دولت جدید استرالیا به ریاست آنتونی آلبانیز، نخست وزیر، مت تیستلث وایت را به عنوان اولین وزیر این کشور که وظیفه نظارت بر انتقال به جمهوری را بر عهده داشت، منصوب کرد.

در نیوزیلند، جاسیندا آردرن، نخست‌وزیر جمهوری‌خواه، از ملکه الیزابت دوم به‌عنوان «فوق‌العاده» یاد کرد و گفت که او «مفاهیم خدمات، خیریه و ثبات را تعریف می‌کند». و ماراما دیویدسون، یکی از رهبران حزب سبز نیوزیلند، گفت که رابطه بین ولیعهد بریتانیا و نیوزلند “یک سوال برای یک روز دیگر” است.

صرف نظر از این موضوع، جدایی تازه از خانواده سلطنتی بریتانیا یک سوال اجتناب ناپذیر به نظر می رسید. سر دان مک‌کینون، معاون سابق نخست‌وزیر آئوتاروآ و دبیرکل سابق کشورهای مشترک‌المنافع، به رادیو نیوزلند گفت که احتمال جمهوری‌شدن نیوزلند «اکنون قدرت زیادی ایجاد می‌کند».

اینیس کورووال، کتابدار، گفت: در فیجی که از سال 1874 تا 1970 مستعمره بریتانیا بود، ملکه عزادار بود، اما امپریالیسم بریتانیا احساسات آنها را پیچیده کرده بود. من معتقدم که اکثر مردم امروز غمگین هستند، اما نه همه، زیرا بسیاری از مردم هنوز کمی از واقعیت استعمار عصبانی هستند.

در وانواتو، که پس از جنگ جهانی دوم تا استقلال 42 سال پیش توسط فرانسه و انگلیس به عنوان یک پست استعماری مشترک اداره می شد، ساکنان پایتخت پورت ویلا از درگذشت او ابراز ناراحتی کردند، اما گفتند که ارتباط سلطنت کمرنگ شده است. در طول سال ها.

«او الگوی بسیار خوبی بود. لوپز آدامز که صاحب یک کافه در پورت ویلا است، گفت: او به وانواتو آمد، اما قبل از تولد من بود. ما برای خانواده او ناراحت هستیم، اما برای ما فراموش شده ایم. استعمارگران آمدند و بردند. ما الان استقلالی هستیم و چیزی از آنها ندیده ایم.»