بانک‌های مرکزی سخت صحبت می‌کنند، اما نمی‌توانند به این شکل با تورم مبارزه کنند | فیلیپ اینمن

سیبانکداران داخلی این روزها مانند ژنرال های ارتش روی صحنه ظاهر می شوند. آنها به قدرت آتش خود می بالند و ادعا می کنند که تورم، دشمن دیرینه خود را از بین خواهند برد. در جنگ ربع داده نخواهد شد. خسارت جانبی زیاد خواهد بود.

یک هفته در روز پنجشنبه، بانک انگلستان برای هفتمین بار از دسامبر گذشته نرخ بهره را افزایش خواهد داد، احتمالاً تا 2.25 درصد و این پیام را به بازارهای مالی نشان خواهد داد که خیابان Threadneedle در تلاش خود برای شکست دادن تورم به پایان نرسیده است.

نتیجه گیری باید این باشد که افزایش نرخ های بیشتری در راه است، احتمالاً به 3.5٪ یا حتی 4٪ از 1.75٪ امروز، که متوسط ​​نرخ وام مسکن را به بیش از 6٪ می رساند.

هنگامی که شاخص قیمت مصرف کننده در ماه جولای به 10.1 درصد رسید، در ذهن اکثر تحلیلگران سیتی تردیدی وجود نداشت که بانک در جلسه بعدی خود هزینه استقراض را افزایش خواهد داد و تا سال آینده به افزایش آن ادامه خواهد داد.

در همین حال، رئیس بانک مرکزی اروپا، کریستین لاگارد، روز پنج‌شنبه گفت که پس از افزایش بی‌سابقه 0.75 واحدی در نرخ بهره منطقه یورو، به 1.25 درصد، «اقدامی مصمم باید اتخاذ شود».

جروم پاول، رئیس فدرال رزرو ایالات متحده، ممکن است در آخرین حضورهای خود از خستگی ارتش نیز استفاده کرده باشد، چنین چیزی است که به تازگی کشف کرده است. او ماه گذشته در نشستی با مدیران بانک مرکزی در جکسون هول، وایومینگ، گفت که فدرال رزرو از ابزارهای خود “به زور” استفاده خواهد کرد تا زمانی که قیمت ها کنترل شود.

هفته گذشته او دوباره در مسیر جنگ قرار گرفت و گفت که “صادقانه و قوی” عمل خواهد کرد، پیش از اینکه اضافه کرد: “ما باید تا پایان کار به آن ادامه دهیم.”

پاول و لاگارد در کنار اندرو بیلی، رئیس بانک انگلستان، برای اقدام بر اساس این فرض که نرخ‌های بهره بالاتر می‌تواند تورم کنونی در سیستم را که عمدتاً به دلیل افزایش قیمت انرژی و سرریز حمل‌ونقل بالاتر است، سرکوب کند، می‌ایستند. و قیمت مواد غذایی

هزینه های سنگین استقراض همچنین با اثرات به اصطلاح دور دوم که از کارگرانی که برای جبران تأثیر منفی تورم بر استانداردهای زندگی خواهان افزایش دستمزد هستند، مقابله خواهد کرد.

این استدلال‌ها با فقدان شواهد پشتیبان تضعیف می‌شوند، و این نتیجه‌گیری را به دنبال دارد که بانک‌های مرکزی توسط سیاستمدارانی که می‌خواهند بانک‌ها در حالی که روی دستشان نشسته‌اند کنترل داشته باشند، به سمت موضع‌گیری‌های ماچو سوق داده شده‌اند، و با قراردادهایی در تفکر اقتصادی.

تئوری اقتصادی می‌گوید تورم بالا مصرف‌کنندگان را تشویق می‌کند تا مخارج خود را افزایش دهند، نه اینکه به پول نقدی وابسته باشند که در یک سال آینده ارزش کمتری خواهد داشت. هزینه های بالاتر استقراض این انگیزه را رام می کند.

اما مطالعات جدیدتر نشان می‌دهد که خریداران می‌دانند که تورم بالا سیگنال نسبتا خوبی از یک اقتصاد آشفته است و واکنش آنها متوقف کردن هزینه‌ها و افزایش پس‌انداز است. آنها ممکن است خواهان یک شغل جدید و افزایش حقوق باشند، اما ترس از رکود اقتصادی باعث می شود که به شغلی که دارند پایبند بمانند و افزایش دستمزد پیشنهادی را بپذیرند.

آخرین نظرسنجی S&P Global از بازار کار بریتانیا نشان داد که رشد حقوق در ماه آگوست به پایین‌ترین سطح خود از ماه مارس رسیده است. چرا اسفند؟ زیرا در آن زمان بود که کارگران مطمئن بودند که همه‌گیری به پایان رسیده است و اوضاع رو به بهبود است.

وقتی ماهیت تورم را که بیشتر وارداتی است نگاه کنیم، وضعیت برای بانک‌های مرکزی بدتر می‌شود. بیشتر واردات تحت تاثیر اقلام ضروری مانند انرژی و مواد غذایی است. مردم و بنگاه ها باید انرژی و غذا بخرند، بنابراین سیاست پولی تاثیر کمی بر حجم خرید دارد.

کمبود کالا عامل دیگری است که باعث افزایش قیمت ها در مغازه ها می شود، اما اگر بتوان این مشکل را به قرنطینه کووید-19 در کارخانه های چینی ردیابی کرد، آنگاه افزایش بهره در بریتانیا دوباره تاثیری نخواهد داشت.

کاترین مان، اقتصاددان ارشد سابق بانک سرمایه گذاری سیتی گروپ آمریکا، دلیل دیگری برای افزایش شدید نرخ ها ارائه می دهد. او می‌گوید تا زمانی که فدرال‌رزرو و بانک مرکزی اروپا در حال افزایش هستند، بانک مرکزی بریتانیا نیز باید بالا برود، در غیر این صورت استرلینگ به سمت برابری با دلار سقوط خواهد کرد.

منظور او این است که در دنیای رقابتی، وجوه به جایی سرازیر می‌شوند که نرخ‌های بهره بالاترین است، و آن ایالات متحده است، جایی که نرخ پایه در محدوده 2.25٪ تا 2.5٪ است. او می‌گوید با توجه به اینکه بریتانیا چقدر به واردات متکی است، کاهش پوند باعث افزایش فشار تورمی می‌شود. بنابراین، مگر اینکه MPC سخت عمل کند، عقب می ماند و پوند نیز همینطور.

با این حال، این موضع فقط تأکید می کند که همه بانک های مرکزی این طرح را از دست داده اند – افزایش نرخ ها بر اساس شواهد اندکی مبنی بر اینکه تأثیر لازم را خواهد داشت. نرخ های بهره پایین، سفته بازی بی پروا را تشویق می کند. در یک جهان ایده آل، نرخ ها به اندازه ای بالا خواهد بود که موسسات مالی را قبل از قمار دو بار فکر کنند، بیشتر در مورد دارایی.

با این حال، در یک بحران، نرخ‌های پایین نجات‌دهنده است، به‌ویژه زمانی که افراد و کسب‌وکارهای زیادی تشویق شده‌اند خود را با سطوح بالایی از بدهی‌ها به دوش بکشند.

بنابراین، قبل از اینکه به خودشان مدال بدهند، بانک‌های مرکزی باید بپذیرند که ابزار کاهش تورم در دست دیگران است.