پاری سن ژرمن در برابر رئال مادرید گیج، وحشت زده و کاملاً بدون رهبری به نظر می رسید | لیگ قهرمانان

“آدست‌ها کشتی را رها می‌کنند!» کاپیتان ژان لوک پیکارد لحظاتی قبل از انفجار USS Enterprise برای چندمین بار فریاد زد. در قسمت کلاسیک پیشتازان فضا، علت و معلول، اینترپرایز در یک حلقه زمانی گیر کرده بود. خدمه پیکارد همان روز را تکرار می کردند و اشتباهات مشابهی را مرتکب می شدند که بارها و بارها منجر به نابودی اینترپرایز می شد. احساس مشابهی از دژاوو اکنون پس از یک کاپیتولاسیون دیگر در لیگ قهرمانان اروپا، این بار مقابل رئال مادرید، بازیکنان و کارکنان PSG را فرا خواهد گرفت. خدمه پیکارد به آرامی از اشتباهات خود درس گرفتند و خود را نجات دادند، اما پاری سن ژرمن هیچ نشانه ای از انجام همین کار را نشان نمی دهد.

با وجود درام هت تریک 16 دقیقه ای کریم بنزما در سانتیاگو برنابئو، که اختلاف دو گل پی اس جی را بر هم زد و این باشگاه را از لیگ قهرمانان اروپا حذف کرد، به زودی احساس اجتناب ناپذیری به وجود آمد. برای پاری سن ژرمن، همه اینها قبلا اتفاق افتاده بود. مجموعه ای از خروج های اخیر از لیگ قهرمانان اروپا – به ویژه منچستریونایتد، منچسترسیتی و بارسلونا – نشانه های مشابهی داشتند. قبل از اینکه پاری سن ژرمن تحت فشار یخ بزند و دچار آشفتگی شود، یک تساوی قابل برد دیگر تحت کنترل بود.

در شکست 6-1 مقابل بارسلونا در سال 2017، که پس از پیروزی 4-0 پی اس جی در بازی رفت رخ داد، تیم بی سکان دوران یونای امری تحت تأثیر امواج فشار قرار گرفت – آنها بیشتر از ذهنیت بارسا شکست خوردند تا سبک روان خود. . مقابل یونایتد در سال 2019، با پیروزی در بازی رفت در منچستر، اشتباهات فاجعه بار فردی منجر به خروج آنها از خارج از خانه زیر نظر توماس توخل شد. قهرمانی سیتی در سال 2016 با ضعیف‌ترین شکست‌های پی‌اس‌جی تحت هدایت لوران بلان مشخص شد. همه این شکست ها در مادرید مشهود بود، اما این شکست شدیدترین از همه بود. حتی خرید لیونل مسی نیز نتوانست این چرخه را بشکند.

برای 150 دقیقه از بازی، PSG به راحتی هدایت می شد. اگرچه نمایش آنها در بازی اول فاقد الهام بود، و آنها دوباره به درخشش فردی کیلیان امباپه برای ربودن یک برنده دیرهنگام تکیه کردند، اما رئال مادرید نمی توانست کاری بیشتر از عقب نشینی و دفاع انجام دهد. در برنابئو، پاری سن ژرمن به سرعت فشارهای اولیه مادریدی را پشت سر گذاشت و گلزن امباپه در ضدحمله اجتناب ناپذیر بود. شاید دو تا دیگه داشت سکوت نسبی بر روی برنابئو فرود آمد و PSG در حال گشت و گذار بودند.

رویگردانی غیرقابل توضیح جانلوئیجی دوناروما از بنزما و پاس اسفناک – که یادآور زوزه جوی جانلوئیجی بوفون بود که منچستریونایتد را برای پیروزی شوکه کننده آنها در سال 2019 آماده کرد – یک نقطه عطف بود. نه تنها به رئال مادرید راهی برای بازگشت به بازی‌های تساوی داد، بلکه قدرت روحی شکننده PSG را نیز از بین برد – درست مانند ضربه ایستگاهی دقیقه 88 نیمار برای بارسلونا در سال 2017. برنابئو فوراً شعله‌ور شد و برای نیم ساعت پایانی پاری سن ژرمن مات و مبهوت به نظر می رسید، از شکست دیگری وحشت زده بود، نمی توانست خود را جمع کند و از همه بدتر با توجه به تجربه خود، کاملاً بی رهبر بود.

تیاگو سیلوا زمانی که در سال 2017 کاپیتان پاری سن ژرمن در نیوکمپ بود به دلیل عدم رهبری او مورد انتقاد قرار گرفت و در این بزرگترین شکست های پاری سن ژرمن، تاریخ تکرار شد. اگرچه قوام توانایی سیلوا برای تحمیل خود قابل بحث بود، اما در مورد پرخاشگری و فعال بودن جانشین او، مارکینیوس، تردیدی وجود ندارد. این برزیلی در سه سال گذشته به یکی از بهترین مدافعان میانی جهان تبدیل شده است، اما در مادرید، حتی زمانی که پی اس جی بر بازی تسلط داشت، به طور غیرقابل توضیحی شروع به تکان خوردن کرد. پشت پاشنه عجیب و غریب او در نیمه اول در محوطه خودش – که خوشبختانه به گل منجر نشد – یکی از چند اشتباهی بود که اتفاقات آینده را پیش‌بینی می‌کرد.

دنیایی به دور از عقلانیت یخی کاپیتان پیکارد و هوای عالی اقتدار، انرژی معمولی مارکینیوس و دفاع متهورانه با سینه کوبیدن، با عملکردی ملایم و خفه کننده جایگزین شد زیرا او توسط بنزمای خروشان مورد آزار و اذیت قرار می گرفت. در میان هرج و مرج در خط دفاعی PSG، مارکینیوس، نزدیک‌ترین بازیکن از هفت مدافعی که ظاهراً هوای تازه را پوشش می‌دهند، نتوانست بنزما را که گل دوم خود را به ثمر رساند تا در مجموع به تساوی برسد. تنها 11 ثانیه بعد این پاس غیرقابل درک کاپیتان PSG در منطقه خود به Presnel Kimpembe بود که توسط بنزما به عنوان برنده انتخاب شد.

اگرچه مارکینیوس به خاطر رهبری تسلیم عاطفی پاری سن ژرمن سرزنش خواهد شد – L’Équipe به نمایش او دو امتیاز از 10 داد – هم تیمی های او، به جز امباپه، به سرعت دنبال شدند. در حالی که گرسنگی و مبارزه مادریدی به طور تصاعدی افزایش می یافت، به نظر می رسید بازیکنان PSG نیم ساعت گذشته را در سکوتی مبهوت کننده و آهسته سپری کردند. فقدان نیش، شدت و میل با شکست دوران بلان برابر منچسترسیتی بسیار شکست‌پذیر و عدم اطمینان ناشی از تغییر عجولانه سرمربی به 3-5-2 بی‌آزمایش شد.

بدتر از همه برای پاری سن ژرمن، باز هم بازتاب شکست های سیتی و یونایتد، آنها واقعاً از حریفان خود برتر نبودند. عملکرد آنها در ساعت اول در مادرید حتی از پیروزی 1-0 آنها در بازی رفت چشمگیرتر بود. اگرچه ساختار ضدحمله اجتناب ناپذیر با مهارت مائوریسیو پوچتینو مناسب بود، اما تا زمان خطای دوناروما، یکی از تاثیرگذارترین بازی های او به عنوان مربی PSG بود.

برای پاری سن ژرمن نگران کننده، فرهنگ ریشه دار آنها به مشکل تبدیل شده است. پاری سن ژرمن توسط شیاطین درونی خود و رگه های خود ویرانگر شکست خورد. ناتوانی بیمارگونه آنها در قیام به موقعیت، بدون توجه به اینکه مدیر چه کسی باشد، همچنان به نیش می زند. تغییر فرهنگ شکست‌گرایی و شکنندگی ذهنی هر سال با هر شکست سخت‌تر می‌شود.

PSG باید قاطعانه و به زودی عمل کند. این واضح‌ترین نشانه‌ای بود که نشان می‌دهد استراتژی استخدام سنگین آن‌ها، که بر حمله متمرکز است و دفاع را نادیده می‌گیرد، خودش را شکست می‌دهد. پاری سن ژرمن نمی تواند در موقعیتی قرار گیرد که یک روز تعطیل از یک بازیکن به این سرعت منجر به فروپاشی دفاعی همه جانبه شود. این تیم مدت‌هاست که به هسته‌ای از بازیکنانی مانند مارکینیوس نیاز دارد که قبلاً باشگاهش را ناامید نکرده بود تا زمانی که کاپیتان نمی‌تواند تصمیم بگیرد.

استحقاق بومی در تیم باید ریشه کن شود. ایمان بیشتر به محصولات آکادمی که ارتباط سختگیرانه ای با شهر و باشگاه دارند یک مسیر واضح است. این کاری است که بسیاری از تیم‌های قهرمان لیگ قهرمانان اروپا انجام داده‌اند و مزیت نامشهودی را به پی اس جی اضافه می‌کند که فاقد آن است. کیفیت وجود دارد. کریستوفر انکونکو و موسا دیابی، ستاره‌های بوندسلیگا و فارغ‌التحصیلان پاری سن ژرمن که اخیراً آنها را فروخته‌اند، این را ثابت می‌کنند – اگرچه این استدلال با نگرش‌های متکبرانه همکار فارغ‌التحصیلان آدرین رابیوت و کیمپمبه خنثی می‌شود.

سلسله مراتب پاری سن ژرمن باید از پیکارد پیروی کند که با برنامه ریزی دقیق، منطقی و حرفه ای از قبل، خدمه خود را از حلقه زمانی خود در علت و معلول نجات داد. در عوض، پاری سن ژرمن به احتمال زیاد به خرید جدیدترین چیزهای براق بدون حمایت از یک استراتژی ورزشی قانع کننده ادامه خواهد داد. مشکل آنها این است که پس از سال ها تعقیب ناامیدانه جام مقدس لیگ قهرمانان اروپا، تیم پیری PSG برای بردن آن در حال حاضر ساخته شده است. هر گونه تغییر اساسی به احتمال زیاد قهرمانی اروپا را چند فصل دیگر به تعویق می اندازد. این ممکن است برای مالکان باشگاه ناخوشایند باشد، اما یک سال دیگر انفعال احتمالاً باعث خواهد شد که پی اس جی یک سال بعد به همین لحظه برگردد و مرز نهایی آنها مانند همیشه دور از دسترس باقی بماند.