فصل اخراج در لیگ برتر چه زمانی است؟ | لیگ برتر

تیاو لیگ برتر یک تجارت سخت برای مدیران است. یک ماه از شروع فصل جدید آرسنال و کریستال پالاس می گذرد و دو مربی قبلاً غبار را گاز گرفته اند. اسکات پارکر اولین مصدوم مدیریتی بود که ارزیابی غم انگیز او از امیدهای بقای بورنموث برای هیئت مدیره باشگاه بسیار نزدیک بود. توماس توخل به زودی پس از اینکه مالکان جدید چلسی تصمیم گرفتند “زمان مناسب برای انجام این انتقال” است، به این نتیجه رسید.

این اولین تاریخی است که دو مربی لیگ برتری از فصل 09-2008 برکنار شده اند و با صحبت از ناآرامی های پیرامون برندان راجرز در لستر و استیون جرارد در استون ویلا، این روند هیچ نشانه ای از کاهش پیدا نمی کند. در هر صورت، به نظر می رسد این هرج و مرج فقط از فصل گذشته ادامه داشته است.

هنگامی که اوله گونار سولسشر در 21 نوامبر در اولدترافورد به او نشان داده شد، او ششمین سرمربی لیگ برتر شد که فصل گذشته پست خود را ترک کرد – یک رکورد جدید در لیگ برتر انگلیس. شما نمی توانید در مقابل آن که در این سال هجوم آورد، شرط بندی نمی کنید. به آن فصل اخراج می گویند. زمانی از سال که مربیان تقریباً به همان راحتی که برگ ها از درختان می ریزند، شغل خود را از دست می دهند، اگرچه به نظر می رسد امسال اوایل رسیده است.

در حالی که به راحتی می توان به دو فصل گذشته نگاه کرد و فرض کرد که دیگر زمان امنی برای مدیران لیگ برتر وجود ندارد، واقعیت این است که برکناری روسای در اوایل کمپین چیز جدیدی نیست. اخراج توخل در 7 سپتامبر تنها سومین باری است که دو مربی پست خود را از زمان شروع لیگ برتر ترک می کنند. در فصل 09-2008، آلن کوربیشلی وستهم را ترک کرد و کوین کیگان در 4 سپتامبر نیوکاسل را ترک کرد. در فصل 05-2004، زمانی که پل استوراک و بابی رابسون به ترتیب دروازه ساوتهمپتون و نیوکاسل را در آگوست نشان دادند، باشگاه‌ها حتی بی‌تاب‌تر بودند و گریم سونس با ترک بلکبرن در 6 سپتامبر، هت تریک کرد.

غیرعادی نیست که اخراج‌ها به صورت مفرط انجام شوند. یکی از گیجی‌ها که وسایلش را جمع‌آوری می‌کند، اغلب کاتالیزوری برای دنبال کردن چیزهای بیشتری است – صرف نظر از اینکه در چه مرحله‌ای از فصل است. به عنوان مثال، زمانی که کریستال پالاس در 27 دسامبر، نیل وارناک را به عنوان اولین اخراج مدیریتی فصل 15-2014 در تاریخ 27 دسامبر اعلام کرد، به راحتی می‌توان حدس زد که باشگاه‌ها نسبت به همیشه نرم‌تر احساس می‌کنند. با این حال، در 46 روز پس از اخراج وارناک، چهار مدیر دیگر – آلن اروین، آلن پاردو، هری ردنپ و پل لمبرت – شغل خود را ترک کردند.

فصل گذشته هم همین اتفاق افتاد. هنگامی که استیو بروس شغل خود را در 20 اکتبر از دست داد، در عرض 31 روز پنج اخراج را آغاز کرد و نونو اسپریتو سانتو، دانیل فارکه، دین اسمیت و سولسشر به سرعت اخراج شدند.

اخراج ها معمولاً به صورت خوشه ای انجام می شوند، اما همیشه در ابتدای کارزار نیستند. در هشت فصل از 31 فصل لیگ برتر، حتی یک اخراج تا 21 نوامبر رخ نداده است. بسیاری از باشگاه‌ها برای ایجاد تغییرات تا تعطیلات بین‌المللی منتظر می‌مانند تا بتوانند در طول دو هفته فاصله داخلی در مسابقات لیگ، جایگزین‌های خود را در اختیار داشته باشند. این یک تصمیم منطقی است اما چیزی که نسبتاً جدید است. قبل از فصل گذشته، تنها 9 سرمربی در اولین وقفه بین المللی فصل برکنار شدند.

در عوض، اخراج‌ها در زمان‌های مختلف ظاهر می‌شوند. در فصل 2019-2019، پنج مدیر در یک دوره پنج هفته ای از اواسط نوامبر تا اواخر دسامبر برکنار شدند. در سال 17-2016، سه باشگاه در طول دو هفته کریسمس تغییراتی ایجاد کردند. تقویم را به 2001-2002 برگردانید و لستر، دربی و ساوتهمپتون همگی در یک دوره سه هفته ای در اکتبر پس از شروع کند فصل، تغییراتی را ایجاد کردند.

فصل اخراج یک پدیده امروزی نیست. در دهه 1990 نیز باشگاه ها در آن حضور داشتند. در فصل 93-94، فصل دوم لیگ برتر، چهار باشگاه در 24 روز دی ماه، مدیران خود را تعویض کردند. فصل بعد، شش مدیر بزرگ در 34 روز پرتلاطم پاییز کار خود را ترک کردند.

به وضوح یک اثر دومینو وجود دارد، به خصوص در انتهای جدول. وقتی یک باشگاه یک رئیس جدید می آورد تا به مبارزه با سقوط کمک کند، طرف های دیگر عصبی و خوشحال می شوند. لیگ برتر هرگز برای مدیران یک سفر راحت نبوده است، به خصوص اگر یکی از همتایان آنها به تازگی شغل خود را از دست داده باشد.