چرا تقسیم مجدد ممکن است به کنگره ایالات متحده متعادل تر منجر شود؟

در اوج خود در سال 2016، مزیت ساختاری جمهوری خواهان دلهره آور بود. در انتخابات ریاست جمهوری آن سال، تنها 195 ناحیه به سمت هیلاری کلینتون متمایل شدند، در حالی که 240 منطقه به سمت آقای ترامپ متمایل شد. بخش متوسط ​​کنگره تقریباً چهار درصد به آقای ترامپ رأی داد، که شش امتیاز بیشتر از کسری دو درصدی آقای ترامپ در آرای مردمی ملی برای جمهوری‌خواهان مطلوب‌تر بود. نتیجه این احتمال را افزایش داد که دموکرات‌ها تنها می‌توانند مجلس نمایندگان را در یک انتخابات سراسری برنده شوند.

اما مزیت جمهوری خواهان حتی قبل از شروع مجدد این چرخه از بین رفت. مجموعه ای از احکام دادگاه در کارولینای شمالی، فلوریدا، پنسیلوانیا و ویرجینیا برخی از باارزش ترین عوامل این حزب را از بین برد یا حذف کرد و پیش از انتخابات 2020، امتیاز جمهوری خواهان اتاق را یک سوم کاهش داد.

در عین حال، روندهای نامطلوب انتخاباتی مزیت جغرافیایی دیرینه حزب جمهوری خواه را از بین برد: تمایل حزب برای تبدیل کارآمدتر آرای خود به کرسی ها نسبت به دموکرات ها، که در مناطق شهری حاشیه های نامطلوبی به دست می آورند اما در مناطق کمتر پرجمعیت عقب هستند. ضعف آقای ترامپ در حومه‌های سنتی رقابتی – همراه با نقاط قوت نسبی او در مناطق شهری و روستایی کمتر رقابتی – باعث شد ائتلاف او در کسب کرسی‌های مجلس نمایندگان نسبت به جمهوری‌خواهان قبلی تا حدودی کمتر موثر باشد. امتیاز جمهوری خواهان را به نصف کاهش داد.

با هم، کاهش مزیت جغرافیایی جمهوری‌خواهان و تضعیف تضعیف‌کننده‌ها برای دموکرات‌ها کافی بود تا با یک پیروزی معتدل در رای مردم در سال 2020 مجلس نمایندگان را به دست آورند.

انتظار می رفت که جمهوری خواهان در این چرخه مجدداً مزیت خود را پس بگیرند، زیرا این حزب بیشتر از دموکرات ها کرسی خواهد گرفت. اما جمهوری خواهان فرصت های کمتری برای بهبود نسبت به نقشه های قبلی خود داشتند. در برخی ایالت ها، احکام جدید دادگاه ها و اصلاحات قانون اساسی، کاری را که جمهوری خواهان می توانستند با اختیارات خود انجام دهند، محدود می کرد. در برخی دیگر، جمهوری خواهان یک دهه پیش از آن، خطوط را چنان به نفع خود ترسیم کرده بودند که فرصت های کمی برای آنها وجود داشت که خیلی بیشتر از این پیش بروند. آنها تصمیم گرفتند تا زمانی که کرسی های اضافی دموکرات ها را حذف می کردند، اعضای مستقر آسیب پذیرتر را تقویت کنند.

از سوی دیگر، دموکرات‌ها نسبت به یک دهه پیش فرصت‌های بیشتری برای تهاجمی‌تر بودن داشتند. پیروزی‌های آن‌ها در انتخابات میان‌دوره‌ای ۲۰۱۸ به آن‌ها نفوذ بیشتری در فرآیند تقسیم‌بندی مجدد در بسیاری از ایالت‌ها داد، و دموکرات‌ها یک دهه پیش از آن، از روش‌های به‌خصوص مؤثر یا افراطی استفاده نکرده بودند. به طور کلی، دموکرات ها در انتخابات ریاست جمهوری گذشته در نیویورک، ایلینویز، نیومکزیکو، نوادا و اورگان، 12 کرسی را که به جمهوری خواهان متمایل شدند حذف کردند. هیچ دادگاه ایالتی برای تضعیف عوامل دموکرات در آن ایالت ها اقدامی نکرده است.

از سوی دیگر، جمهوری خواهان با مجموعه ای از احکام مخالف دادگاه مواجه شده اند.

در اوهایو، کارولینای شمالی و پنسیلوانیا، دادگاه‌ها یا نامزدهای جمهوری‌خواه را محدود کردند یا نقشه‌هایی را انتخاب کردند که متمایل به دموکرات‌ها بودند. در پایان، جمهوری خواهان ممکن است تنها تعداد معدودی از مناطق دموکرات را حذف کنند، مانند مناطق حومه شمالی آتلانتا، نشویل و شاید به زودی، نیوهمپشایر شرقی.