ادن هازارد شکست ویرانگر رئال مادرید در نیمه دوم در سلتیک | لیگ قهرمانان

سلتیک می دانست چگونه شروع کند. رئال مادرید می دانست که چگونه تمام شود. سه گل نیمه دوم و نمایش بی عیب و نقص مالکیت نیمه دوم باعث شد دفاع از عنوان قهرمانی آنها شروعی عالی داشته باشد. آیا سزاوار آن بود، آیا این روند بازی را دنبال کرد، آیا این کار منطقی بود؟ برای مادرید، اینها سوالاتی هستند که مدت هاست دیگر آنها را آزار نمی دهند. این کاری است که آنها انجام می دهند. آنها وارد خانه شما می شوند، سر و صدا را جذب می کنند و سپس به سادگی آنچه را که برای آن آمده اند می گیرند.

برای سلتیک، یک تجربه یادگیری ارزشمند در بالاترین سطح. چه تعداد از حریفان داخلی می توانند دفاع خود را تحت این نوع فشار مداوم قرار دهند؟ در اینجا، پس از یک شروع پر سر و صدا، آنها مجبور شدند تا بهای ولخرجی خود در مقابل دروازه را بپردازند، به ویژه فرصت طلایی که دایزن مائدا در اوایل نیمه دوم از دست داد، زمانی که بازی بدون گل بود و باز شدن بزرگ پارک هد هنوز با رنگ زنده بود. و امکان

ایست اند منتظر چنین شبی بود. پنج سال برای لیگ قهرمانان اروپا درست، و با این حال موج امید هنوز پیرتر شده است. سال 2013 آخرین باری بود که سلتیک پارک شاهد پیروزی در این رقابت ها بود و سرود کلاسیک با غوغایی شگفت انگیز از غرور و باور مورد استقبال قرار گرفت: حسی که با آنگه پستکوگلو و 38 بازی شکست ناپذیری لیگ پشت سر آنها، این است. باشگاهی که بار دیگر قادر به عظمت است.

و سلتیک برای بازی آمد. آنها بی پروا به بازی حمله نکردند، آنها به سادگی توپ های بلند را به سمت جورگوس جیاکوماکیس هک نکردند. Postecoglou به آنها بهتر از این آموزش داده است. در عوض آن‌ها با تحقیر آن را پشت سر گذاشتند، منتظر طلسم‌های طولانی مالکیت مادرید بودند، سعی کردند به فضاهای باز پشت خط بالای خود ضربه بزنند. ریو هااته حتی جسارت این را داشت که لوکا مودریچ بزرگ را در زمانی که در نیمه خودش روی توپ می دوید، خلع ید کند. سلتیک از جلو تا عقب بی احترامی بزرگی به قهرمان 14 دوره نشان می داد.

موقعیت‌هایی هم وجود داشت، موقعیت‌های خوبی: یک زوج برای لیل آبادا، یک زوج برای هاته، یک شوت از کاپیتان کالوم مک‌گرگور که به درون تیرک ترک خورد. مادریدی ها بیشتر از مصدومیت زودهنگام کریم بنزما ناراحت شدند، که ضربه ای به زانویش زد، برای مدتی لنگان لنگان دور زد و در نهایت به خاطر یک ادن هازارد زنگ زده از زمین خارج شد، که هنوز هم به نوعی توانسته بود سطح حرکتی خود را کاهش دهد.

رئال که در برابر آن مقاومت کرد، اما متزلزل نشد، به الگوهای آزمایش شده خود عقب نشینی کرد. با توپ، تونی کروس به سمت دفاع چپ می‌افتد، فرلاند مندی برای حمایت از وینیسیوس جونیور به میدان می‌آید و ناگهان رئال یک بمب در آن جناح پیدا می‌کند. اگر جناح چپ هرج و مرج آنهاست، جناح راست عقلشان است: مودریچ و فده والورده به طور پیوسته بازی می‌سازند، شکاف‌ها را جستجو می‌کنند، همیشه تعادل ندارند، همیشه زمین را کج می‌کنند.

با گذشت زمان به تدریج نظم برقرار شد. مادرید نیمه اول را قوی تر به پایان رساند. و نکته ای که در مورد تیم کارلو آنچلوتی وجود دارد این است: حتی وقتی فکر می کنید آنها را اهلی کرده اید، به عقب می چسبانید و تحت کنترل دارید، آنها می توانند مانند مار کبری به سمت شما حرکت کنند. پس از مدت کوتاهی بن بست، مادرید از طریق والورده به مقابله پرداخت. او به سمت راست رفت و هیچ کس حمایت نمی کرد، قبل از اینکه یک سانتر اندازه گیری شده را به محوطه جریمه متروکه بفرستد. اما والورده دقیقاً می دانست که دارد چه می کند.

او بدون نگاه کردن می دانست که وینیسیوس با سرعت شینکانسن به آن فضا می تازد. تنها چیزی که باقی مانده بود پایان بود، و با توجه به نوع فرمی که وینیسیوس در حال حاضر دارد، هیچ تعلیقی لازم نبود.

همانطور که سلتیک این ضربه کوبنده را پردازش کرد، مادرید به سادگی دوباره جمع شد و ضربه دیگری به آنها زد. مودریچ که نفوذش رو به افزایش بود، پس از برخورد جیاکوماکیس و کامرون کارتر ویکرز، توپ را از هازارد دریافت کرد.

موریتز جنز یک انگشت پا روی توپ گرفت، اما برای بار دوم به خوبی برای مودریچ افتاد و با گامی که باعث شرمساری بیشتر بازیکنان شد، توپ را از کنار جو هارت رد کرد.

واقعا همین بود تنها کاری که پستکوگلو می‌توانست انجام دهد این بود که کمی خون تازه کند، اما زمانی که آرون موی و کیوگو فوروهاشی روی صحنه آمدند، آنچلوتی به سادگی ادواردو کاماوینگا، مارکو آسنسیو و رودریگو را در نمایش قدرت امپراتوری پرتاب کرد.

هازارد پس از یک حرکت پاس ابتدایی به یک سوم تحسین‌برانگیز ضربه زد و ناگهان جایگاه‌هایی که قبلاً از سر و صدا می‌لرزیدند، اکنون به طرز عجیبی ساکت شده بودند.

اما با افشای دقایق، سلتیک پارک دوباره صدا و پای خود را پیدا کرد و قهرمانان تنبیه شده خود را تحسین کرد. آنها می دانستند که در یک بازی بوده اند. آن‌ها می‌دانستند که این بار توسط تیم بهتر مغلوب شده‌اند. اما آنها هم می دانستند که باز خواهند گشت.