تمایل لیز تراس به “کانال روح دان ریوی” ممکن است خبر بدی برای بررسی توسط طرفداران باشد | سیاست فوتبال

آشش هفته پیش، لیز تراس که شش هفته پیش در لیدز، حزب محافظه‌کار را تحت فشار قرار داد، اعلام کرد که می‌خواهد «روح دون ریوی» را به کانال منتقل کند. این نشان می دهد که او کاملاً با تجربه رهبری کشورش آشنا نبوده است. با این حال، با روی کار آمدن او در بحبوحه رتبه‌بندی‌های ناامیدکننده نظرسنجی‌ها، با وجود یک حزب پارلمانی مشکوک و برگزاری انتخابات در سال 2024، نخست‌وزیر جدید ممکن است تنها سه سال در این سمت را در نظر بگیرد، و به دنبال آن یک امنیت پرسود و به‌شدت مورد تحقیر در خاورمیانه قرار گیرد. یک نتیجه کاملا مناسب

البته پوشش سیاسی در این کشور مدت‌هاست که تحت تأثیر درام و بی‌جدایی اساسی همتای ورزشی خود بوده است. و مطمئناً بسیاری از پوشش‌های اخیر «مسابقه» رهبری محافظه‌کاران اساساً از هجوم رسانه‌ای که معمولاً به انتصاب‌های مدیریتی بزرگ در فوتبال خوش‌آمد می‌گوید، متمایز نبوده است.

ویژگی های تمرکز نرم در زمینه و تربیت او. حدس و گمان تب و تاب در مورد برنامه های هزینه و قرار ملاقات های پشتیبان. ارجاعات مرسوم به داخل سینی او، به گونه ای که گویی مسئولیت های تاریخی یک نخست وزیر به نوعی شبیه به موارد مدیریت دفتر است. اول: داونینگ استریت را دوباره به قلعه تبدیل کنید. دو: جیکوب ریس-موگ را دوباره اخراج کنید. و غیره.

با این حال، در اینجا باید به یک نکته جدی اشاره کرد. شاید یکی از دلایلی که فرهنگ سیاسی در این کشور چنین فضای ناپایداری را ایجاد کرده است، اصرار بر پوشاندن آن به گونه‌ای باشد که گویی یک محصول سرگرم‌کننده است: وسواس در برخوردهای شخصیتی و قضاوت‌های فوری، تثبیت بحران‌ها و اصلاحات فوری، بی حوصلگی و نوسانات خلقی وحشیانه یک باشگاه فوتبال که هر شنبه به دنبال یک سه امتیاز روحیه بخش است. چه کسی در سؤالات نخست وزیر «برنده» شد؟ آیا بوریس جانسون می تواند آن را برگرداند؟ گزارش سو گری چیست، چه ساعتی شروع می شود و در چه کانالی پخش می شود؟

از بسیاری جهات، جانسون نقطه اوج منطقی این فرآیند بود: یک سیاستمدار سبک وزن و غیر اصولی که با این شغل به گونه‌ای رفتار می‌کرد که گویی ورزش خالص است، بازی‌ای که هدف اصلی آن صرفاً پیشی گرفتن از مخالفان و پیروزی به هر قیمتی بود. طبیعتاً او کاملاً آماده بود تا از جذابیت محبوب فوتبال برای این منظور استفاده کند.

او با وجود میزبانی از اد وودوارد منچستریونایتد در داونینگ استریت چند روز قبل و به گفته یک منبع دولتی آن را “ایده ای عالی” اعلام کرد، او مشتاقانه با سوپرلیگ اروپا مخالفت کرد. به همین ترتیب، پیشنهاد ناموفق مشترک بریتانیا و ایرلند برای جام جهانی 2030، که از بسیاری جهات پروژه ایده آل جانسونی بود: فرصتی برای پوشیدن ژاکت های زیبا، نشان دادن میهن پرستی خود و دادن وعده های هزینه های گزاف بدون نیاز به پاسخگویی برای یکی از آنها.

بر خلاف سلف او، که به عنوان شهردار لندن زمانی اعلام کرد که از “همه باشگاه های لندن” حمایت می کند، تراس از طرفداران نوریچ است. اون تبدیل شد به موکدا به تمسخر سیاستمداران به دلیل تلاش های ژولیده شان برای درگیر شدن با محبوب ترین ورزش کشور، و طبیعتا دلایل بسیار مهم و مبرم تری برای بی اعتمادی به نخست وزیری تراس وجود دارد.

اما اگر – همانطور که هفته گذشته به طور گسترده گزارش شد – یکی از اولین اقدامات او به عنوان نخست وزیر نادیده گرفتن توصیه های بازبینی هواداران در فوتبال انگلیس باشد که در مانیفست 2019 وعده داده شده بود و نوامبر گذشته منتشر شد، ممکن است بی سر و صدا آرامش بخش باشد. نشانه ای از نحوه برخورد او با دولت

بررسی یک سند کامل نیست. در مورد مالکیت دولتی، در مورد فوتبال زنان، در مورد استثمار فوتبالیست های جوان یا رابطه سمی این ورزش با صنعت قمار، حرف بسیار کمی برای گفتن دارد.

اما تشخیص های آن به طور کلی درست است: قطع ارتباط اساسی بین هواداران و مالکان، مقررات ناکافی در سطح داخلی، نابرابری گسترده و گسترده مالی بین بزرگترین و کوچک ترین باشگاه ها.

این پیشنهاد ایجاد یک رگولاتور مستقل و 10 درصد مالیات نقل و انتقالات بر باشگاه های لیگ برتر را برای توزیع در بازی های پایه پیشنهاد می کند. اینها اولین قدم ها هستند، اما قدم های خوبی هستند.

پس چه کسی سود می برد اگر تراس تصمیم بگیرد توصیه های خود را وتو کند؟ قطعا لیگ برتر و همچنین مالکان میلیاردر که در آن سهم دارند. رژیم‌های سرکوبگر که برای تقریباً سه دهه تحت حکومت‌های متوالی اجازه داشته‌اند از استادیوم‌های ما برای شستشوی نقض حقوق بشر خود استفاده کنند. عوامل بی‌وجدان، که گزارش پیشنهاد می‌کند باید تحت مقررات سخت‌گیرانه‌تری قرار گیرند.

به همین دلیل است که نظر ریوی تراس به دلایل مختلفی آشکار کننده بود. ریوی ممکن است یک قهرمان در لیدز باشد، جایی که او مسئول بزرگترین و احتمالاً تنها دوران موفقیت آنها بود، اما به طور کلی در بازی انگلیسی به سردی منفور است. شاید تراس این را می دانست. شاید او این کار را نکرد. در هر صورت، ویژگی‌ای را نشان می‌دهد که رهبری محافظه‌کاران را در سال‌های اخیر تعریف کرده است: تمایل وقیحانه برای جلب رضایت یک مخاطب با نشان دادن دو انگشت به دیگری.

شاید از زنی که به عنوان وزیر برابری‌ها از زانو گرفتن قبل از بازی‌های فوتبال انتقاد کرده و آن را «کار درستی نیست» و نوعی «سیاست هویتی متمرکز بر نمادها و ژست‌ها» انتقاد می‌کند، کمتر از آن انتظار نداشته باشیم تا بعداً به آن اصرار کند. بازیکنان لیگ برتر در اعتراض به حمله روسیه به اوکراین، فینال احتمالی لیگ قهرمانان اروپا در سن پترزبورگ را تحریم کردند.

نگاه کنید، از بین همه افرادی که قرار است به شدت توسط دولت تراس در مضیقه قرار گیرند، باشگاه های فوتبال لیگ پایین احتمالاً تا حدودی در لیست پایین تر قرار دارند. اما ایدئولوژی گسترده‌تری در اینجا کار می‌کند: نخست‌وزیری متعهد به ثروتمند کردن ثروتمندان، که مردم را قبل از هر چیز مشتری می‌بیند، که وعده تغییرات گسترده‌ای را می‌دهد اما به نظر می‌رسد سرسختانه با وضعیت موجودی که به عده معدودی بدبین و مزدور امتیاز می‌دهد، پیوند خورده است. شاید با تأمل، تراس درک محکم‌تری از فوتبال مدرن نسبت به آنچه ما در ابتدا فکر می‌کردیم داشته باشد.