سرنا ویلیامز برای خداحافظی دشوار بود: نخبگان معمولاً این کار را می کنند | سرنا ویلیامز

مشاید اولین سرنخ مبنی بر اینکه بازنشستگی برای سرنا ویلیامز سخت خواهد بود، در مقاله اول شخص او در Vogue بود، جایی که او حتی نمی توانست خود را به بیان کلمه بیاورد. سپس مصاحبه‌هایی در طول دوره یک‌ماهه او تا قبل و در طول مسابقات آزاد آمریکا انجام شد، جایی که او ماهرانه سؤالات مستقیم را کنار گذاشت و در را برای بازگشت احتمالی باز گذاشت. حتی در عواقب غم انگیز شکست جمعه شب در دور سوم مقابل آژلا توملیانوویچ، سیل ناگهانی اشک به نظر می رسید که پایانی را بیان کند که او یا نمی توانست یا نمی خواست آن را در کلمات بیان کند.

او در پاسخ به این سوال که آیا در تصمیم خود تجدید نظر خواهد کرد، گفت: “من اینطور فکر نمی کنم، اما شما هرگز نمی دانید.” “من نمی دانم.”

این نوع خاص از ابهام به سختی ویلیامز را در بین ورزشکاران نخبه – یا به طور محدودتر، نخبگان نخبگان – منحصر به فرد می کند. تام بردی تنها آخرین نمونه از یک قهرمان بزرگ است که بستن کتاب در روزهای افتخار برایش سخت است. رها کردن سخت ترین بخش است و قابل درک است، بنابراین زمانی که در کاری که انجام می دهید بهترین در جهان بوده اید. حتی اشاره ای از ویلیامز وجود داشت که او می تواند برای مسابقات آزاد استرالیا بازگردد. اما این خداحافظی‌های طولانی تقریباً همیشه با یک شکست کثیف به پایان می‌رسد: به عنوان آخرین اقدام، حماسه جمعه شب در مقابل جمعیت خروشان روی آرتور اش تقریباً به همان اندازه خوب بود.

ویلیامز می داند که این نباید برای او سخت باشد. با ازدواج با یک شریک حامی که ارزش های او را دارد، دختری که به تازگی پنج ساله شده است و یک شرکت سرمایه گذاری خطرپذیر که بیش از 100 میلیون دلار جمع آوری کرده است، هیچ بحرانی بر سر احساس هدف او وجود نخواهد داشت. او همچنان به تعریف موفقیت با شرایط خودش ادامه خواهد داد، همانطور که برای نزدیک به سه دهه در چشمان عمومی بی دریغ به عنوان یک زن سیاهپوست طبقه کارگر اهل کامپتون که کتاب رکوردهای ورزشی را که عمدتاً متعلق به، بازی و تماشای آن سفیدپوستان مرفه بود، بازنویسی کرد.

شاید به این دلیل باشد که فصل پایانی و زودگذر زندگی تنیس ویلیامز – زمانی که مسابقات اوپن ایالات متحده در طی پنج روز به دعوت سرنا ویلیامز تبدیل شد که رکورد تماشاگران و رتبه‌بندی تلویزیون ایالات متحده را داشت – بسیار رضایت بخش بوده است. ویلیامز بدون محدودیت از فشار وضعیت معمول خود به عنوان بازیکن مورد علاقه، اجازه یافت تا آخرین بازی خود را در نقش ناآشنا از لانگ شات شرط بندی بچشد.

این طبیعت عجیب و غریب ورزشی است که در آن فقط باید بازیکن مقابل را شکست دهید که همه مسابقات قهرمانی اصلی برابر نیستند. هنگامی که ویلیامز در سن 17 سالگی اولین قهرمانی از 23 عنوان گرند اسلم خود را در سال 1999 در US Open به دست آورد، مسیر او برای رسیدن به جام شامل پنج حریف بود که روزی در تالار مشاهیر قرار گرفتند: کیم کلایسترز، کونچیتا مارتینز، مونیکا. سلز، لیندسی داونپورت و مارتینا هینگیس.

حتی زمانی که او پس از آن یک تماس تلفنی تبریک از رئیس جمهور کلینتون داشت، نمی‌توانست به طور کامل حدس بزند که پیروزی او تا چه حد بر تصور ورزشکاران زن در هزاره جدید شکل می‌دهد. موقعیت او به عنوان شماره 1 بدون شک تور و همچنین فشارهای ناشی از آن به زودی دنبال شد. این وزنی بود که تنها با دو حمله علیه او در جامعه آمریکا دو برابر شد: زن به دنیا آمدن و سیاه پوست به دنیا آمدن.

این چیزی است که پیروزی تکان دهنده ویلیامز را در برابر آنت کونتاویت نفر دوم در مسابقات آزاد آمریکا امسال بسیار منحصر به فرد کرد. ویلیامز در یک ربع قرن گذشته در مسابقات بزرگ بی شماری بازی کرده است، اما تعداد زیادی از آنها در نقش ضعیف بازی نکرده است. ویلیامز روز چهارشنبه پس از غلبه بر شماره 2 جهان گفت: “من فقط به عنوان یک امتیاز به آن نگاه می کنم.” “من چیزی برای اثبات ندارم. من چیزی برای بردن ندارم و من مطلقاً چیزی برای از دست دادن ندارم.»

ویلیامز که چند هفته دیگر 41 ساله می شود، از سال گذشته که سال گذشته در ویمبلدون آسیب دید، به سختی در این تور بازی کرده بود. او پس از 12 ماه غیبت به باشگاه آل انگلستان بازگشت، اما در برابر حریفی که خارج از 100 تیم برتر قرار داشت، بسیار پایین‌تر از حد استاندارد خود به نظر می‌رسید، سپس در یک جفت باخت یک‌طرفه در مسابقات تنیس اوپن آمریکا، حتی از عمق خود دورتر ظاهر شد. مناسبت ها.

شانس‌سازان در شروع مسابقات آزاد آمریکا، قیمت او را 50-1 کردند. پس از غلبه بر Konteveit، او در میان برگزیدگان مسابقات قرار گرفت. ویلیامز شامگاه چهارشنبه گفت: “راستش، من از سال 98 هرگز چنین بازی نمی کنم.” “به معنای واقعی کلمه، من از سال 99 یک X در پشت خود داشته ام، بنابراین این یک نوع سرگرم کننده است. من واقعاً از بیرون آمدن و لذت بردن از آن لذت می برم. مدت زیادی است که نتوانسته ام این کار را انجام دهم.»

در جمعه شب، رویکرد او با تاب آزاد و برنده منجر به بهترین تنیس او در مسابقات شد، حتی در حالی که او برتری 5-3 را در ست ابتدایی هدر داد، سپس 4-0 و 5-2 پیش افتاد قبل از بردن یک مسابقه. تساوی شکن در ثانیه pyrrhic. او مانند جهنم جنگید، روحیه رقابتی بی‌نظیر و خودباوری بالا که به کارت ویزیت او تبدیل شده است.

ویلیامز پس از شکستن دشمن استرالیایی خود در اولین بازی تصمیم‌گیرنده، سرانجام با واقعیت‌های زمان به پایان رسید. در یک چشم به هم زدن، توملیانوویچ برای بازی 5-1 سرویس می زد. اما او برای رفتن آماده نبود. او اولین امتیاز مسابقه را با یک ضربه بک هند تاب دار نجات داد. سپس یکی دیگر با یک موشک فورهند در خط که تاملیانوویچ نتوانست از عهده آن برآید. سپس یکی دیگر با برنده بازگشتی فورهند تاول زده. سپس چهارمی، سپس پنجمی در حالی که مسابقه از مرز سه ساعت گذشته بود.

به غیر از بردن کل مسابقات، این بهترین راه برای بیرون رفتن بود: 15 دقیقه مبارزه خالص. دیگر چه برای گفتن باقی مانده است؟ بنابراین وقتی سرنا می‌گوید که از تنیس بازنشسته می‌شود، شاید وقت آن رسیده که او را باور کند – و او خودش را باور کند.