“سواری سرگرم کننده ای بود”: گریه و ادای احترام به عنوان سرنا ویلیامز “تکامل” از تنیس | سرنا ویلیامز

اسارنا ویلیامز کلمه “بازنشستگی” را خیلی دوست ندارد. این ورزشکار 40 ساله فکر می کند که از مد افتاده است. او ترجیح می‌دهد بگوید که در حال «گذر» است، اگرچه به خوبی می‌داند که این یک مفهوم حساس در سال 2022 است، بنابراین به طور کلی وقتی از او در مورد آینده‌اش سؤال می‌شود، ویلیامز به «تکامل» می‌پردازد.

هر اصطلاحی را که او انتخاب کند، حقایق غیرقابل انکار این است: جمعه شب در نیویورک، ویلیامز یک مسابقه هیجان‌انگیز و هیجان‌انگیز راند سوم در US Open را به Ajla Tomljanović از استرالیا باخت. مخاطرات بسیار زیاد بود، کیفیت بازی درخشان بود. ویلیامز، حریف او، 24000 نفری که در استادیوم آرتور اشی بدون لنگه تماشا می‌کردند – جایی که ارزان‌ترین صندلی‌ها با قیمت بیش از 500 دلار (434 پوند) دست به دست می‌شدند – و میلیون‌ها نفری که روی صفحه‌های نمایش کوک می‌کردند می‌دانستند که این آخرین باری است که ویلیامز را می‌بینیم. در زمین تنیس رقابت کنید

زمانی که او در نهایت امتیازات 7-5، 6-7 (4)، 6-1 را ثبت کرد، و پنج امتیاز مسابقه را در یک بازی نهایی حماسی و حرفه ای حفظ کرد و عملاً ردی از رد ناخن روی زمین مسابقه گذاشت، یک چیز مطمئن بود: ویلیامز ورزش خود و تمام ورزش ها را برای همیشه تغییر داده است.

ویلیامز اغلب به شوخی می گوید که در زمان خداحافظی “بدترین بازیکن جهان” است، اما در زمین، پس از مسابقه، او کار بسیار فوق العاده ای انجام داد. او از پدرش ریچارد و مادرش اوراسین که تنها کسی بود که در استادیوم عقلش را از دست نداده بود تشکر کرد و حتی ممکن است گاهی چرت بزند. اما ویلیامز مچاله شد، و او تنها کسی نبود که هنگام توصیف الهاماتی که از خواهر بزرگش، ونوس گرفته، گریه می کرد.

ویلیامز گفت: “این اشک های شادی هستند – حدس می زنم، نمی دانم.” اگر ونوس نبود، سرنا نمی‌شدم. او تنها دلیلی است که سرنا ویلیامز وجود داشته است. سپس با کم‌توجهی خشک، اضافه کرد: «این یک سواری سرگرم‌کننده بود.»

اولین کسی که به ویلیامز ادای احترام کرد یک تاملیانوویچ شوکه شده بود که قبل از مسابقه گفت که قصد دارد در گوش گیر بازی کند تا حمایت پارتیزان را خفه کند. او به جمعیت گفت: “من واقعا متاسفم، زیرا من سرنا را به اندازه شما دوست دارم.” “پس این یک لحظه سورئال برای من است.” وقتی از او در مورد عملکرد بی اعصابش پرسیدند، او پاسخ داد: “فقط فکر می کردم او مرا شکست خواهد داد، بنابراین فشار روی من نبود… او سرنا است!”

«سوررئال» توصیفی دقیق برای این شب بود که برای تماشاگران بریتانیایی در نیمه شب آغاز شد و پس از ساعت 3 صبح به اوج خود رسید. از برندگان ترقه تاملیانوویچ با سکوت کتابخانه استقبال شد. اشتباهات نادر او با شادی شیدایی. ویلیامز که رتبه‌اش به دلیل مصدومیت و غیبت به 605 سقوط کرده است، برای او با انتظارات کمی وارد نیویورک شد.

اما در هفته اول، شور و شوق به سرعت افزایش یافت. این اعزام تشریفاتی نبود. ویلیامز برای کسب بیست و چهارمین عنوان گرنداسلم انفرادی خود که رکورد مارگارت کورت را برابر می کرد، در ترکیب بود و به تلاشی پایان داد که او، طرفداران تنیس و رسانه های جهان را از آخرین پیروزی بزرگش به خود مشغول کرده بود: استرالیایی 2017. باز کن.

جمعه شب در نیویورک، چهار نفر از جمعیت بادکنک‌های طلایی با املای GOAT: the greatest of all time را در دست داشتند. بحث کردن با این احساس سخت است. ویلیامز اولین قهرمانی گرند اسلم خود را در 17 سالگی در قرنی متفاوت به دست آورد: اوپن آمریکا در سال 1999. آخرین پیروزی بزرگ در استرالیا زمانی به دست آمد که او دو ماهه دخترش المپیا را باردار بود.

المپیا هفته گذشته پنجمین سالگرد تولد خود را جشن گرفت و او دلیل اصلی بازنشستگی ویلیامز است – متاسفم، در حال تکامل. المپیا اغلب برای یک خواهر بچه درخواست می کند و دعا می کند. ویلیامز می‌گوید: «او نمی‌خواهد با یک پسر ارتباطی داشته باشد» و سرنا، کوچک‌ترین خواهر از پنج خواهر، نمی‌خواهد او را انکار کند.

ویلیامز همچنین نمی‌خواهد در دوران بارداری دوباره در مسابقه شرکت کند: تولد المپیا خیلی ساده نبود و سزارین منجر به آمبولی ریه شد. ویلیامز بعدها افسردگی پس از زایمان را تجربه کرد. ویلیامز در ایالات متحده نوشت: “من باید دو پا در تنیس یا دو فوت بیرون باشم.” ووگ شماره سپتامبر.

از آن زمان تا کنون – و چه ستاره های ورزشی دیگری می توانند با آنها خداحافظی کنند ووگ? – گمانه زنی هایی در مورد میراث ویلیامز وجود دارد. بازیکنان فعلی، از نائومی اوزاکا گرفته تا کوکو گاوف و اما رادوکانو، قویاً در مورد اینکه چگونه راه را برای آنها و به ویژه زنان رنگین پوست هموار کرد، صحبت کردند. اما تاثیر او بسیار فراتر از تنیس زنان احساس شده است. از لوئیس همیلتون گرفته تا آلیشیا گارزا، یکی از بنیانگذاران Black Lives Matter، ادای احترام کرده اند.

پس از شکست جمعه شب، موارد بیشتری از اپرا وینفری و میشل اوباما وجود داشت. اوباما در توییتر نوشت: «دوست من به تو افتخار می‌کنم و بی‌صبرانه منتظرم تا ببینم زندگی‌هایی که با استعدادهایت تغییر می‌دهی».

شکی نیست، ویلیامز به پایان نرسیده است – و واضح است که شدت و انگیزه هولناک او در یک غرفه تفسیر هدر خواهد رفت. چند سال پیش، او سرنا ونچرز، یک شرکت سرمایه گذاری خطرپذیر را راه اندازی کرد. او با الهام از آماری مبنی بر اینکه 98٪ از بودجه VC به مردان اختصاص می یابد، به دنبال حمایت از شرکت هایی است که توسط زنان و رنگین پوستان تأسیس شده اند (آنها در حال حاضر بیش از سه چهارم از پورتفولیوی او را تشکیل می دهند). به نظر می رسد، چندان تعجب آور نیست، که ویلیامز برای سرمایه گذاری از نظر خوبی برخوردار است: او تا کنون 16 «یونیکورن» را تأمین مالی کرده است، شرکت هایی که ارزش آنها بیش از یک میلیارد دلار است.

اوپن ایالات متحده 2022 از بسیاری جهات شبیه پرده ای عالی برای ویلیامز بود. او دویدن جادویی داشت، او گاهی اوقات فوق العاده بازی می کرد، او ویژگی هایی را که از او یک اسطوره ساخته است را به همه یادآوری می کرد. اما در شب جمعه، همچنین واضح بود که او احساس پشیمانی کوچکی می‌کرد: اگر کمی زودتر تمرین را شروع می‌کرد، چقدر می‌توانست عمیق‌تر پیش رود؟

پس از مسابقه، او دوباره تحت فشار قرار گرفت که آیا ممکن است در این مورد تجدید نظر کند یا خیر. او با بازیگوشی گفت: “فکر نمی کنم.” “اما شما هرگز نمی دانید.”