ورود آنتونی به منچستریونایتد نشانگر تحولی جسورانه است | منچستر یونایتد

دبلیواحتمالاً ابتدا باید در مورد پول صحبت کنیم. این سیزدهمین نقل و انتقالات گران تمام دوران است که بین گرت بیل و کریستیانو رونالدو به رئال مادرید می رسد. هزینه های منچستریونایتد در این پنجره به حدود 200 میلیون پوند به اضافه افزودنی های احتمالی می رسد و همراه با خرید تایرل مالاسیا و لیساندرو مارتینز به این معناست که یونایتد مسئول حدود 48 درصد از کل درآمد باشگاه اردیویسه در نقل و انتقالات تابستانی است.

آنتونی هفته گذشته در مصاحبه ای که هنوز بازیکن آژاکس بود گفت: “خداوند آینده من را تعیین می کند.” اما، می دانید، پیشنهاد 86 میلیون پوندی یکی از ثروتمندترین باشگاه های جهان نیز ضرری ندارد.

شهود ساده به ما هشدار می دهد که مراقب باشیم. با توجه به چیزهایی که در مورد یونایتد و به ویژه یونایتد در بازار نقل و انتقالات و به ویژه یونایتد در بازار نقل و انتقالات در هفته آخر پنجره پس از شروع بد فصل، می دانیم، همه پرچم های قرمز وجود دارند و درست هستند. احساس فوریت و وحشت. هزینه بسیار بالا برای یک مهاجم 22 ساله که هرگز بیش از 9 گل در لیگ در یک فصل به ثمر نرسانده است. این واقعیت که او نه از طریق یک تحلیل تجربی و فرآیند جستجوی جامع شناسایی شد، بلکه به این دلیل که مدیر جدید او را از آژاکس می‌شناسد.

مکانیزم انتقال آنتونی نماد بسیاری از ناکارآمدی های یونایتد است. با این حال، خود بازیکن: خوب، این حس عجیبی دارد. آنتونی ممکن است مستقیماً برای بازی یکشنبه مقابل آرسنال مستقیماً به تیم یونایتد برود، و طنز ماجرا این است که او در حال پیوستن به باشگاهی کاملاً متفاوت از باشگاهی است که دو هفته پیش تلاش‌هایش برای جذب او را دوباره آغاز کرد. سه برد پیاپی پروژه اریک تن هاگ را در نور ظریف جدیدی قرار داده است و پیروزی 1-0 آنها در لستر در پنجشنبه شب شاید آشکارترین نشانه هنوز بود که چیزی بسیار جالب در راه است.

نکته مهم این بود که چگونه یونایتد در مالکیت توپ قرار گرفت. کریستین اریکسن به قدری از عمق زمین افتاد که در برخی مواقع به عنوان هافبک سوم بازی می کرد. مدافعان کناری مالاسیا و دیوگو دالوت به سمت بالا حرکت کردند، اما نه در کناره ها. در عوض، آنها موقعیت‌های مرکزی بیشتری را به دست گرفتند، تقریباً مشابه جایی که یک شماره 8 در آن کار می‌کرد. این ترفندی است که پپ گواردیولا اغلب به دنبال به کارگیری آن بوده است و هدفی دوگانه دارد. اول اینکه، اگر مالکیت توپ را از دست بدهید، در موقعیت بهتری برای خنثی کردن یک ضد حمله احتمالی هستید. دوم، به وینگرهای شما فضای بیشتری برای پرسه زدن و حمله می دهد. و شاید این همان جایی است که آنتونی وارد می شود.

انتظار این است که آنتونی، یک چپ پا، در سمت راست قرار بگیرد که مشکل دیرینه یونایتد است. او با سرعت دریبل می زند، داخل را برای سانتر یا شوت کات می کند، با انرژی پرس می کند وشن”: اصطلاحی ایتالیایی که Ten Hag دوست دارد برای بازیکنانی با قدرت، شجاعت، اراده برای مبارزه و پیروزی به هر قیمتی استفاده کند. جیدون سانچو در عین حال به سمت چپ حرکت خواهد کرد. مارکوس راشفورد همچنین می تواند در آنجا بازی کند یا آنتونی مارسیال را در پست مهاجم مرکزی به چالش بکشد. برونو فرناندز می تواند پشت سه نفر جلو بنشیند، اگرچه در درازمدت تن هاگ ممکن است طرح هایی برای بازسازی حرفه دونی ون دی بیک داشته باشد. صبر کن. آیا ما کسی را از دست داده ایم؟

آه، بله. رونالدو که تلاش کرده و نتوانسته باشگاه را ترک کند، از زمان بازی برنتفورد خود را روی نیمکت می بیند. (همچنین شایان ذکر است که او پنج ماه پیش فرزندی را از دست داد و هر بهانه‌ای برای حواس‌پرتی دارد.) و با این وجود آمدن آنتونی شاید واضح‌ترین علامتی باشد که ده هاگ قصد دارد بدون او تیمی بسازد: سریع و متحرک. ، غیرقابل پیش بینی و با تهدیدات متعدد از زوایای متعدد.

این به خودی خود یک تحول بی سر و صدا انقلابی است: خرید بی سر و صدا ستاره باشگاه یک سال پیش پس از فصلی که در آن 18 گل لیگ به ثمر رساند. و این معیاری از تحول قابل توجهی است که تنها در یک تابستان رخ داده است.

این اولین ترکیب اصلی یونایتد از فصل گذشته بود که بر اساس اکثر شروع های لیگ بود. دخیا؛ وان بیساکا، لیندلوف، مگوایر، شاو; فرد، مک تومینای؛ گرین وود، فرناندز، سانچو؛ رونالدو فقط چهار نفر هنوز در کنار هستند. کل دفاع تعویض شده است. اسکات مک تومینای به زودی جای خود را برای کازمیرو باز خواهد کرد. دیوید دخیا تقریباً به محض اینکه جایگزین مناسبی در دسترس باشد، جایگزین خواهد شد. که تنها سانچو و فرناندز باقی می ماند. تن هاگ پس از شکست 4-0 در برنتفورد غرغر کرد: “می خواستم کل تیم را تعویض کنم.” خوب، او تقریباً آنجاست.

این فرآیندی بود که حتی الکس فرگوسن برای اجرای آن سال‌ها طول کشید تا ماه‌ها، نه تنها به دنبال استعدادهای برنده، بلکه شخصیت‌های برنده، بازیکنانی بود که برای یکدیگر مبارزه می‌کردند، بازیکنانی که می‌توانستند طبق برنامه بازی کنند. کاری که تن هاگ در اینجا تلاش می کند – و این به نظر می رسد هذل گویی – یکی از جسورانه ترین اعمال جراحی بزرگ است که در یکی از باشگاه های برتر اروپا در چنین فاصله زمانی کوتاهی دیده شده است.

هیچ تضمینی وجود ندارد که کار کند. زمان قضاوت تا حدودی دور است. هر سه برد اخیر یونایتد در برابر تیم‌هایی بود که راضی بودند تا در برابر آنها دوندگی کنند.

باید دید در مقابل تیم‌هایی که به شدت مقابل آنها نشسته‌اند، با لجن‌های فوتبال لیگ اروپا، چگونه کنار می‌آیند، بازیکنانی که از میدان خارج می‌شوند تا کی راضی می‌شوند که بدون ایجاد هیاهو از میادین دور بمانند، تا کی می‌توانند به پول خوب خود ادامه دهند. بعد از بد این یک طرح بلندپروازانه است. این یک طرح ناقص است. حتی ممکن است یک برنامه محکوم به فنا باشد. اما حداقل یک طرح است.