دسیسه شرکت قدیمی نمی تواند تصویر عمیق تر نگران کننده در اسکاتلند را بپوشاند | لیگ برتر اسکاتلند

Eهیجان در مورد دیدار روز شنبه رنجرز از سلتیک پارک مناسب است. اینکه آنگه پستکوگلو تا چه حد می تواند سلتیک را پس از موفقیت فصل گذشته ارتقا دهد، ناشناخته باقی مانده است. بنابراین، همچنین، آیا جووانی ون برونکهورست می تواند خود را ثابت کند که قادر است رنجرز را به عنوان بهترین تیم کشور دوباره تأسیس کند یا خیر. در کمپین به اندازه کافی زود است که سطوح دسیسه به طور قانونی بالا باشد.

اینکه رنجرز 9 نفره در هیبرنیان به تساوی رسید، به این معنی است که سلتیک می تواند قبل از شروع بازی ساعت 3 بعدازظهر پنج امتیاز از قدیمی ترین دشمنان خود فاصله داشته باشد. این یک سناریوی شوم برای کسانی که آبی پوش هستند حتی در اولین آخر هفته سپتامبر نشان می دهد. این تصویر گسترده تر است که برای هر کسی که به تعادل رقابتی علاقه دارد بسیار دردسرساز است. فوتبال اسکاتلند یک مشکل رو به رشد دارد، مشکلی که نزدیک به 40 سال در حال شکل گیری است، اما بر اساس تمام شواهد موجود، در چهار قرن آینده، بدون انقلاب، حل نخواهد شد.

شکست 9-0 لیورپول از بورنموث یک نقطه مرجع مفید برای هواداران سلتیک است که به دلیل همین نتیجه مقابل داندی یونایتد، در مورد لیگ آماتوری که به آنها سر زده است، انتقاداتی دارند. اینکه یونایتد نیز در یک چشم به هم زدن 7-0، 4-1 و 3-0 شکست خورد – آنها سرمربی خود را اخراج کردند که حداقل نشان دهنده یک عنصر غرور است – نشان دهنده یک مورد استثنایی است. این نیست؛ از لحظه ای در سال 1985 که آبردین مدعی لیگ برتر شد، شکاف بین یک – یا در این مورد، دو – تیم اسکاتلندی و بقیه هرگز اینقدر نگران کننده نبوده است. کسانی که عمدتاً بر اساس وسواس قبیله ای شکاف را نادیده می گیرند، سر خود را در شن فرو می کنند. پرواز برتر اسکاتلند غیرقابل پیش بینی بودن مسابقه قایق های دانشگاهی است.

یک بازیکن انفرادی، الکس یاکوویتی از راس کانتی، در این فصل در فوتبال داخلی مقابل سلتیک گلزنی کرده است. انصافا دو بار سلتیک و رنجرز در 10 بازی لیگ 35 گل به ثمر رسانده و 4 گل دریافت کرده اند. این یک صحنه فزاینده تلخ است که ثروت های لیگ قهرمانان – که شرکت اولد فرم هر دو به مرحله گروهی رقابت های باشگاهی برتر اروپا راه یافته است – آن را تشدید می کند. لیگ اسکاتلند به عنوان یک نمایش ناپایدار است. به طور خصوصی، سلتیک و رنجرز باید این را بدانند.

آنها وظیفه دارند برای یافتن جایگزینی بیشتر از همیشه تلاش کنند. فوتبال اسکاتلند هرگز نمی میرد – این در یک زمینه اجتماعی بسیار مهم است – و تعداد تماشاگران همچنان چشمگیر است، با این حال لیگی که در آن رتبه سوم بهترین نتیجه ممکن برای 10 تیم از 12 تیم است، اساساً دارای نقص است. افراد خارجی با تجربه یا جاه طلبی گسترده تر به ندرت طول می کشد تا از تعقیب فرمول اسکاتلند برای کسب عنوان خسته شوند.

یک نقطه مقابل غیر منطقی وجود دارد. یعنی لیگ های بزرگ در سرتاسر اروپا به سمت انحصار یا دوپولی می روند. اسکاتلند فرقی نمی کند، با این منطق به آلمان، فرانسه، اسپانیا یا انگلیس می رود. مشکل اینجاست که هیچ یک از این کشورها به چهار دهه از همان قدمت نزدیک نمی شوند.

آرسنال، تاتنهام، چلسی یا – بدون خنده پشتی – منچستریونایتد به احتمال زیاد به این زودی ها لیگ برتر را نخواهند برد، اما اگر در دوره ای از دهه آینده این قهرمانی را کسب کنند، شوک حماسی نخواهد بود. به همین ترتیب، بوروسیا دورتموند، بایر لورکوزن یا آر بی لایپزیگ. فرانسه از اواسط دهه 80 قهرمانان زیادی داشته است. لیل در سال 2021 مدعی لیگ 1 شد.

همچنین لازم به ذکر است که بایرن مونیخ، لیورپول، منچسترسیتی، رئال مادرید و بارسلونا – و حتی آنهایی که در فاصله‌ای دور افتاده‌اند – در نقاط مختلف اخیر خود را به عنوان یکی از بهترین‌های اروپا معرفی کرده‌اند. سلتیک فصل گذشته توسط بودو/گلیمت شرمنده شد و اگرچه رنجرز در رسیدن به فینال لیگ اروپا عالی بود، اما تنها کسب سهمیه لیگ قهرمانان دو تیم بزرگ اسکاتلند را هیجان زده می کند. فاتحان مادرول در اروپا در این فصل؟ اسلایگو روورز.

پیروان سلتیک و رنجرز اشاره به این تصویر داخلی معیوب را جزئی می دانند. این دعوای مردان کچل و شانه آنهاست. و چگونه کسی جرات دارد آن را تضعیف کند. گویی باشگاه های محبوبشان را مقصر این سناریوی ناامیدکننده می دانند. که آنها به وضوح نیستند.

به طرز عجیبی، جشن‌هایی که از طرف شرکت قدیمی در لیوینگستون، سنت جانستون یا راس کانتی برگزار می‌شود، نسبت به زمانی که لیگ رقابت بسیار جذاب‌تری بود، وحشی‌تر است. دو توضیح برای آن وجود دارد. شاید آن بازیکنان در تلاش هستند تا خود را متقاعد کنند که قدم زدن های معمول در پارک فوق العاده است. یا، به احتمال زیاد، وسواس یک قدم جلوتر از رقبای شهری خود همه چیز را فرا می گیرد. ده تیم دیگر لیگ برتر برای توپ ضروری هستند تا زمانی که لیگ حرفه ای فوتبال اسکاتلند به تعقیب و گریز بپردازد و اجازه دهد شرکت اولد فرم 38 بار با یکدیگر بازی کنند.

قدرت خرج کردن و دسترسی به جمعیت دلایل این آشفتگی نامتعادل است. تعیین راه حل بسیار پیچیده تر است. سلتیک و رنجرز مشکلی برای برجسته کردن اختلاف در مورد حضورشان در لیگ قهرمانان اروپا نخواهند داشت، اما واقعیت صریح بازیکنان کلیدی آنها که مرتباً 20، 25 یا 30 برابر دستمزد مخالفان داخلی دریافت می کنند، در حالی که میهمانی ها پس از شکست کیلمارناک برگزار می شود، مورد توجه قرار نمی گیرد. درآمد سالانه باشگاه ایرشایر کمتر از هزینه‌ای است که سلتیک برای جوتا خرج کرد، کسی که در اواسط آگوست در راگبی پارک در بازی 5-0 گلزنی کرد.

نه سلتیک و نه رنجرز هرگز با تقسیم پول دروازه برای کمک به کسانی که می خواهند آنها را به چالش بکشند موافقت نمی کنند. تمدید قریب‌الوقوع قرارداد پخش اصلی اسکاتلند توسط اسکای، شرط چهار مسابقه اولد فرم را در هر فصل حفظ می‌کند و احتمال لیگ بزرگ‌تر را از بین می‌برد تا حداقل توهم یک چالش را ایجاد کند. رقابت برون مرزی می‌تواند مشکلات اسکاتلند را نجات دهد، اما پیش‌بینی اینکه باشگاه‌های لیگ برتر انگلیس چه چیزی را از تهاجم تارتان به دست خواهند آورد، دشوار است.

شدت اجتناب ناپذیر بازی روز شنبه اولد فرم قابل تحسین و لذت است. با این حال، نمی تواند دامنه نامطلوب را که لیگ برتر اسکاتلند است، پنهان کند. فقط چشمک زن می تواند آن را انکار کند.