پرسش و پاسخ: توسعه اپلیکیشنی برای رفع نیازهای اولیه افراد مبتلا به بیماری های عصبی

بسیاری از بیماران با آسیب‌ها یا شرایط عصبی از مثانه نوروژنیک یا مشکلات کنترل مثانه رنج می‌برند که از مغز، نخاع یا مشکلات عصبی ناشی می‌شود.

برخی از بیماران ممکن است نیاز به استفاده مداوم از کاتتر و کیسه جمع آوری ادرار داشته باشند، اما این می تواند باشد زمان بر یا سخت برای استفاده در مکان های عمومی. جارد مایرز و استفان کالینسکی، بنیانگذاران Augment Health، قصد دارند گزینه دیگری را برای بیماران با دستگاه خود اضافه کنند که پر شدن مثانه را کنترل می کند و به کاربران در یک برنامه تلفن هوشمند هشدار می دهد.

مدیرعامل مایرز و مدیر ارشد فناوری کالینسکی با آنها به گفتگو نشستند MobiHealthNews برای بحث در مورد نحوه عملکرد سیستم آنها، آنچه در هنگام صحبت با بیماران و ارائه دهندگان آنها یاد گرفته اند و آینده راه اندازی آنها چیست.

موبی سلامت نیوز: آیا می توانید پیش زمینه ای در مورد نحوه عملکرد دستگاه و برنامه به من بدهید؟

استیون کالینسکی: ما به افراد مبتلا به بیماری های عصبی کمک می کنیم تا بدانند کی مثانه آنها پر است.

در انتهای کاتتر، جایی که معمولاً یک کیسه دارند، در عوض دستگاه ما پر شدن آنها را متصل و نظارت می کند. وقتی مثانه‌شان پر شد از طریق تلفن به آن‌ها اطلاع می‌دهد و وقتی باید به دستشویی بروند، می‌توانند این دریچه را باز کنند و مثانه‌شان خالی شود. و بنابراین، آن را بیشتر به یک فرآیند طبیعی تبدیل می کند که در آن فرد دوباره ادرار را در بدن خود ذخیره می کند، به جای تخلیه آن در کیسه.

مزایای فیزیولوژیکی همراه با آن وجود دارد، و پس از آن آرامش ذهنی نیز وجود دارد که در آن لزوماً نباید نگران باشید که مردم کیسه را ببینند و خیره شوند یا احتمالاً نشت داشته باشند.

MHN: انگیزه طراحی این نوع سیستم چه بود؟

جرد مایرز: این پروژه زمانی شروع شد که من و استفان در جورجیا تک برنامه مهندسی زیست پزشکی خود را طی می کردیم. تابستان قبل هر کدام چند نقش متفاوت با استارت آپ ها داشتیم. ما برمی گشتیم و به دنبال جایی بودیم که بتوانیم واقعاً تأثیر بگذاریم و کاری از خودمان شروع کنیم.

راستش صحبتی بود که در هواپیما با یک متخصص اورولوژی داشتم. از آنجا با افراد بیشتری صحبت کردیم. همانطور که ما این انتقال را از صحبت با اورولوژیست‌های غالباً به شنیدن داستان‌هایی از افراد مبتلا به ضایعات نخاعی انجام دادیم، افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس که هر روز با این مشکلات سروکار دارند. این زمانی بود که واقعاً از یک فضای جالب به مشکلی تبدیل شد که می‌دانستیم باید فوراً آن را حل کنیم. واقعاً این تحقیق، این درک از سفر بیمار و تجربه بیمار بود.

MHN: وقتی در مورد سفر و تجربه بیمار صحبت می کردید، از بیماران و ارائه دهندگان چه چیزی شنیدید؟

مایرز: در ابتدا، ما از طرف پزشک بسیار در مورد عفونت ها می شنویم. عفونت های دستگاه ادراری مرتبط با کاتتر یک مسئله مهم و بسیار قابل توجه در داخل فضا هستند و کارهای زیادی روی آن انجام شده است. اما پس از آن، همانطور که ما به صحبت با بیماران ادامه دادیم، چیزی که شروع به شنیدن کردیم این بود که در بسیاری از موارد، ممکن است یک نفر زمان زیادی طول بکشد تا بتواند از حمام استفاده کند. برخی از افراد پس از شروع استفاده از این کیسه‌های جمع‌آوری ادرار، برای یک هفته یا بیشتر از بیرون رفتن مردد بودند زیرا خجالت می‌کشیدند.

در موارد دیگر، شخصی گربه حیوان خانگی خود را بر روی کیف خود می پرید که باعث ترکیدن کیف می شد. از افراد دیگری که شاید برای مدتی طولانی‌تر این بیماری را داشتند یا کمی بیشتر تحقیق کرده بودند، واقعاً این نگرانی‌ها را در اطراف ابراز می‌کردند: «صبر کنید، اگر من از کیسه به جای مثانه‌ام استفاده می‌کنم، چه اتفاقی برای من می‌افتد. سلامت مثانه؟”

برای یک پزشک، آنها ممکن است یک بار در ماه این بیمار را ببینند، اما برای بیماران او و افرادی که با این شرایط سروکار دارند، این یک امر روزمره است – احتمالاً حتی هر چهار ساعت یک بار.

MHN: چگونه برنامه را برای کار با دستگاه توسعه دادید؟

کالینسکی: این از مصاحبه‌های کاربران، جایی که آنها نیازها را شناسایی می‌کردند و نحوه تعامل شخصی با آن‌ها را مشخص می‌کردند. قبل از اینکه بدانیم به یک برنامه نیاز داریم، یکی از راه هایی که ما به چیزها نگاه می کردیم این بود که آیا روشی وجود دارد که دستگاه بتواند به کسی اطلاع دهد. اما اگر به این فکر کنید که آیا هرگز چیزی در جیب خود دارید، ممکن است لزوماً آن را نشنید. و اگر زیر کمر احساس نداشته باشید، هیچ سیگنال لمسی را در آنجا احساس نخواهید کرد. بدیهی است که اگر با لباس پوشانده شود، نوری را نخواهید دید.

بنابراین ارسال اطلاعات به تلفن در واقع یکی از ساده ترین راه ها برای دسترسی به بیماران بود. قدرت محاسباتی شما در تلفنتان بسیار بیشتر از آن چیزی است که ما می توانستیم در دستگاهی که می خواستیم کوچک کنیم.

این اثر هم افزایی وجود دارد که در آن ما توانستیم دستگاه را کوچک‌تر کنیم و وزنی را که باید برای باتری و سایر پردازش‌ها وارد می‌شود کاهش دهیم، و سپس پردازش پیچیده‌تری را انجام دهیم و اگر بیمار نیاز به نشان دادن این موضوع به پزشک خود داشت، گزارش‌هایی تولید کنیم.

MHN: گام های بعدی شما برای کسب و کار چیست؟

مایرز: چیزی که ما به دنبال آن هستیم، تمرکز بیش از حد بر دو عنصر اصلی تجارت، توسعه فناوری و سپس مسیر تجاری سازی است. در یک سطح کمی دقیق تر، ما آن نمونه اولیه را کامل داریم، اما فقط اطمینان حاصل می کنیم که می توانیم آن را تا حد امکان برای افرادی که شاید به دلیل برخی از این آسیب ها و بیماری ها مهارت محدودی دارند، قابل استفاده کنیم.

زمانی که این کار را انجام دادیم و مراحل نظارتی را طی کردیم، آماده ایم که این موضوع را در اسرع وقت به دست مردم برسانیم. بنابراین در این راستا، تشخیص اینکه آن کلینیک‌های پذیرنده اولیه چه کسانی خواهند بود، که واقعاً با متخصصان مغز و اعصاب و سایر ذینفعان در صنعت ارتباط برقرار می‌کنند.