با شروع اجلاس مشاغل و مهارت های کارگری، همه چیز در مورد داشتن یک صندلی پشت میز است | سیاست استرالیا

حزب کارگر استرالیا هر سه سال یک بار برای «بحث» درباره تغییرات پلتفرم خود که عمدتاً توسط معاملات جناحی پیش از کنفرانس ملی یا در حاشیه آن اصلاح می‌شود، گرد هم می‌آید.

بنابراین وقتی گفته می‌شود که حزب کارگر یک حزب سیاسی است که به خوبی تمرین شده است و در عین حال آن را تا حد ممکن خسته‌کننده جلوه می‌دهد – در واقع یک تعریف و تمجید است.

همین نظم و انضباط در اجلاس مشاغل و مهارت ها که این هفته در کانبرا برگزار شد، به نمایش گذاشته شده است.

حدود 143 شرکت‌کننده، که از میان هزاران تن از غلتک‌هایی که دست خود را بالا می‌بردند یا یکی از همسرانشان را برای حضور فرا می‌خواندند، در سالن بزرگ پارلمان گرد هم آمدند.

شرکت کنندگان مثل یک پارلمان مینیاتوری نشسته بودند – اما با نیمی از آنها زن بیشتر شبیه یک ملت نوردیک روشنفکر بود. مطمئناً مانند سفیران در سازمان ملل نبود – از نظر قومی تقریباً به اندازه کافی متنوع نبود.

آنتونی آلبانیز و وزرای ارشد از جمله جیم چالمرز، کیتی گالاگر، برندان اوکانر، کلر اونیل و آماندا ریشورث در جایی نشستند که میز جلوی دولت قرار داشت. در مقابل آنها رهبران ایالت ها و مناطق نشسته بودند.

بین آن‌ها گروه بزرگی از اتحادیه‌ها، جامعه مدنی و کسب‌وکار، از میلیاردر فناوری دوستدار انرژی پاک، اسکات فارکهار، پادشاه مقوا، آنتونی پرت (دوست بیل شورتن و دونالد ترامپ) تا آلن جویس بی‌نویر اتحادیه‌ها، بین آن‌ها وجود دارد.

آلبانیز در سخنرانی افتتاحیه خود از کابینه ملی به عنوان نمونه ای از نوع همکاری و اجماع سران یاد کرد که باید به آن دست یابد. که به همین خوبی است، زیرا او آن را با اعلامیه از پیش بسته بندی شده مکان های رایگان تافه، که از جلسه چهارشنبه کابینه ملی متوقف شده بود، راه اندازی کرد.

دانیل وود، مدیر اجرایی مؤسسه گراتان، تقریباً با این تشبیه که مشارکت زنان در نیروی کار یک سنگ معدنی بود، دولت‌ها برای حفاری آن هزینه‌های کلانی می‌کردند، نشان داد. بعد از ظهر، اندرو فارست، معدنچی واقعی، استعاره ها را با توصیف زنان به عنوان “غول های ناشناس” که به طور کامل مورد استفاده قرار نمی گیرند، ترکیب کرد.

تونی برک، وزیر روابط محل کار فدرال، گفت که چنین جلسه ای شش ماه پیش امکان پذیر نبود، شاید نشان دهد که هدف اصلی حزب کارگر این بود که از احساس آرامش محسوسی که درگیری های ساختگی دولت موریسون متوقف شده بود، استفاده کند. برای سیاست گذاری جدی

برخلاف اجلاس 2020 کوین راد، که در سال 2008 برگزار شد، کاغذ قصابی وجود نداشت. تغییر حال و هوای این بود که بزرگسالان دوباره مسئول شدند – نه با یک حس شگفتی کودکانه رویاپردازی کردند.

پس از نزدیک‌ترین چیزی که نشست سران به بحث‌های پرشور داشت – در مورد چانه‌زنی چند کارفرمایی – برک لیست خرید اصلاحاتی را ارائه کرد که کارگر می‌توانست فوراً اجرا کند و اصلاحاتی را که می‌توانست پشت سر بگذارد.

پانل‌های متخصصان در حوزه خود با مشارکت‌های کوتاهی از زمین پراکنده شده بودند، که اغلب با سرعت خوانده می‌شدند تا از خطر قطع شدن میکروفون سخنران برای دویدن در طول زمان جلوگیری شود.

شرکت ها مشاهداتی انجام دادند که از مشاهدات روشنگرانه در مورد نیروی کار و نوآوری به جایگذاری محصول تغییر کرد، مانند مشارکت Woolworths در مورد خریداران شخصی و WooliesX.

همانطور که جلسات طولانی می شد، شرکت کنندگان کاغذها را به هم می زدند یا به دستگاه های شخصی خیره می شدند، کمی شبیه زمان سؤال در طول دوره دوروتی دیکسر یا وزیر جنگنده ای که تلاش می کند تا بحث را با پاسخی کسل کننده از بین ببرد.

کریستی کین، عضو اتحادیه دریانوردی، همه را با مشارکت بیشتر در خانه در یک کنفرانس ملی یا کنگره ACTU از خواب بیدار کرد، و پیتر داتون را به خاطر نادیده گرفتن اجلاس سرزنش کرد (“اگر سر میز نیستید، در منو هستید”) و اعلام کرد “زمان ما اکنون است”.

جو مک‌دونالد، عضو اتحادیه‌های ساختمانی، که با صدای بلند اعلام کرد «ما برمی‌گردیم» کمی دلگیر بود. تصویری از ستیزه‌جویی اتحادیه‌ها که توسط جان هوارد برای هشدار نسبت به انتخاب حزب کارگر در سال 2007 استفاده شد، اما ظاهراً کاین یادداشت همکاری را دریافت کرده بود، زیرا او اظهارات «زمان ما فرا رسیده است» را با صلاحیت «کارفرمایان و دولت دور هم جمع می‌کنند» دریافت کرده بود.

چالمرز روز اول را با اشاره به این که «بسیار دلگرم‌کننده» بود، مشاهده میزان اشتراک بین کارفرمایان و اتحادیه‌ها، که توانایی کمی دادن برای به دست آوردن چیزهای زیادی را نشان دادند، به پایان رسید.

مشارکت یعنی همین. دادن کمی زمان، شاید حتی تحمل کمی کسالت، برای تأثیرگذاری زیاد.