توماس توخل پس از پاسخ ساوتهمپتون می گوید که چلسی باید “سخت تر شود”. لیگ برتر

وقتی نیمه دوم درز کرد و چلسی با ناراحتی گل تساوی دیرهنگام را تعقیب کرد، توماس توخل شروع به کشیدن اهرم ها کرد. کریستین پولیشیچ و سپس آرماندو بروخا به میدان آمدند. رحیم استرلینگ در سمت چپ، حکیم زیچ در سمت راست، و میسون مانت در مرکز ادامه داد. کای هاورتز و روبن لوفتوس چیک قبلاً راه خود را باز کرده بودند. هنوز هم کسانی در سلسله مراتب چلسی هستند که فکر می کنند به نوعی راه حل بی اختیاری فعلی آنها کمبود مهاجم است.

بهانه های زیادی برای چلسی وجود داشت که بتواند آنها را درک کند. همیشه وجود دارد، اگر می خواهید آنها را پیدا کنید. غیبت ریس جیمز و انگولو کانته. کیفیت پایین زمین موقعیت های ایجاد شده در نیمه اول و درخشش تکرار نشدنی گل تساوی رومئو لاویا. اما این واقعیت باقی می ماند که این هنوز یک جنبه شکننده و نابسامان است، از نظر ریتم و الهام کوتاه، و به نظر می رسد که سرسختی دفاعی دوران اولیه توخل را کاملاً به اشتباه انداخته است.

به نظر می رسد مدیر برای اینکه حقش را به او بدهد این را تشخیص می دهد. او پس از آن گفت: بحث مهاجم یا بدون مهاجم نیست. ما به عنوان یک تیم در حال حاضر به اندازه کافی قوی نیستیم. خیلی آسان است که ما را از مسیر خارج کنیم. دفاع از این اهداف ربطی به حمله ندارد. شما نمی توانید آن را با داده ها یا وضعیت بدن یا موقعیت های تاکتیکی اثبات کنید. فقط سفت کن.»

اگر چلسی به دنبال الهام بود، فقط باید نیم نگاهی به خط بیندازد. آدام آرمسترانگ گل پیروزی را برای ساوتهمپتون به ثمر رساند، اما مانند همیشه در زمان رالف هاسنهوتل، این یک تلاش جمعی از سوی یک تیم جوان و گرسنه بود که برای هر توپی می جنگند، هر حریفی را فشار می دهند، با انرژی و بی احترامی ضد مشت می زنند. تنها لکه در یک عملکرد تقریباً بی عیب، مصدومیت لاویا بود، نوجوان بلژیکی که هدفش نقطه برجسته آن شب بود.

زمان بسیار مهمی نیز بود، پس از شروع درخشان چلسی که در آن استرلینگ می‌توانست هت تریک کند. اما پس از آن این همیشه پارادوکس استرلینگ بوده است، بازیکنی که با اعداد و ارقام کاملاً قابل مقایسه با مهاجمان بزرگ انگلیسی نسل خود است. شکی نیست که استرلینگ تعداد زیادی شوت را هدر می دهد. چیزی که کمتر تشخیص داده می شود، حجم عظیم شوت هایی است که او از طریق حرکات هوشمندانه و خواندن برتر بازی برای خود ایجاد می کند.

استرلینگ فرصت هایی را از دست می دهد که دیگر مهاجمان به اندازه کافی خوب نیستند. بنابراین دوباره یک ربع راه بود، زمانی که رومن پرو به داخل لغزید تا صلیب میسون مانت را بتراشد، در حالی که پرو خود را از زمین بیرون می‌کشید، استرلینگ روی پاهایش ایستاده بود و قبل از پاس دادن توپ به گوشه پایینی نگاهی انداخت. . در یک شب ناراحت کننده برای چلسی، اطمینان استرلینگ یکی از معدود منابع تشویق آنها بود.

گل تساوی ساوتهمپتون تا حدی شوکه کننده بود: گلی که از جهات بیشتر به نظر می رسید از هیچ به دست نیامده است. با این حال، زمانی که کرنر جیمز وارد-پروس به لبه محوطه باز شد، لاویا توانست تقریباً به طور کامل بدون مانع، قبل از زدن یک شوت انحرافی از فاصله 25 یاردی ادوارد مندی، نقطه او را انتخاب کند. حکم توخل این بود: «نرم، نرم، نرم». “چه چیزی این را متوقف می کند؟ ذهنیت ناب.»

این – که فراموش نکنیم – دفاع سزار آزپیلیکوئتا، تیاگو سیلوا و کالیدو کولیبالی بود. تجربه و برتری کم نیستند و با این حال، همانطور که آرمسترانگ درست قبل از نیمه دوم، ساوتهمپتون را در صدر قرار داد، این سه بازیکن بین‌المللی که مجموعاً بیش از 200 بازی ملی داشتند، دوباره در معرض دید قرار گرفتند. پراد از جناح چپ به سمت بالا پیش رفت. آرمسترانگ در نقطه پنالتی قبل از ضربه زدن در پایان وقت داشت تا لمس کند.

طبیعتاً چلسی به دنبال این بود که پس از استراحت به میدان برود. حملات ناامیدانه، سانترهای امیدوارکننده، توپ های پرتاب کننده برای هیچ کس وجود داشت. چیزی که کمبود داشت ساختار و انسجام بود، تفاهم جمعی که نیم یار اضافی به دست می آورد. در واقع این ساوتهمپتون بود که بهترین موقعیت نیمه دوم را داشت، محمد الیونوسی یک موقعیت طلایی را با ضربه سر خمیده از فاصله شش قدم از دست داد.

محاصره ای در کار نبود. سواره نظام نبود. هیچ نشسته خیره کننده ای وجود نداشت. گاوین بازونو چند سیو معمولی انجام داد اما در نهایت ساوتهمپتون بازی را در راحتی نسبی دید. آیا پیر امریک اوبامیانگ یا آنتونی گوردون هیچ کدام از اینها را حل می کنند؟ توخل در تمام وقت، قبل از رفتن به تونل، دست هاسنهوتل را به شدت فشرد: مردی که باید بداند که مشکلات چلسی نه در بازار نقل و انتقالات، بلکه در زمین تمرین حل خواهد شد.