سرنا ویلیامز درخشان بر شروع کم غلبه کرد تا تماشاگران اوپن آمریکا را خوشحال کند | سرنا ویلیامز

آسرنا ویلیامز ناامیدانه سعی کرد خود را در ست اول مسابقه بکشاند که می‌توانست پایان آن را رقم بزند، او به شدت مبارزه می‌کرد. او در یک بازی سرویس بی پایان در 5-3 مکیده شده بود و فقط می توانست برای نگه داشتن بجنگد. او در نهایت با چهارمین بریک پوینت خود در بازی روبرو شد و فشار با هر امتیاز بالا می رفت. و سپس، درست مانند آن، او استادیوم آرتور اشه را به گذشته بازگرداند: آس، آس، سرویس‌های بی‌بازگشت. تنظیم. ویلیامز به سمت صندلی خود رفت، هر دو مشتش را گره کرد و به سمت آسمان غرش کرد.

سرویس، مبارزه و نگرش، همه از مناظر اساسی در تنیس برای دو دهه و نیم بوده اند. پس از این هفته ها، آنها احتمالا دیگر هرگز دیده نخواهند شد.

اگر شکی در مورد اهمیت جدایی قریب الوقوع ویلیامز وجود داشت، تماشایی که ورود او به ورزشگاه آرتور اشه برای تورنمنت احتمالی نهایی او را به همراه داشت، آن را به پایان رساند. مایک تایسون در کنار مارتینا ناوراتیلووا نشست. گلدیس نایت در بازی Midnight Train to Georgia ظاهر شد و در پس زمینه بازی می کرد. در جعبه بازیکن ویلیامز، دخترش، المپیا، با مهره‌هایی در قیطان‌هایش در جایگاه‌ها ظاهر شد، یک لحظه دایره کامل.

پس از اینکه دانکا کووینیچ به ورزشگاه آرتور اشه راه یافت و با دست زدن گلف نسبتاً دست زد، قبل از ورود ویلیامز ویدیویی توسط ملکه لطیفه پخش شد. او با لباسی وارد شد که از سر تا پا به رنگ الماس می‌درخشید، از موهایش گرفته تا شنل خیره‌شده‌ای که او را به سمت محوطه می‌کشید. هم آلبوم Diamonds کانیه وست از سیرالئون و هم یک غرش کر کننده و طولانی مدت از سوی جمعیت، موسیقی متن ورود او را به تصویر کشید. همانطور که آنها گرم می شدند، روی صفحه های اطراف لبه استادیوم آرتور اشه نوشته شده بود “بهترین تاریخ” و گوینده دستاوردهای ویلیامز را با جزئیات پرزحمت فهرست می کرد.

ویلیامز در بزرگترین مسابقات جهان شرکت کرده است، او از لبه پرتگاه اراده کرده است و هر چهار گرند اسلم را همزمان برگزار کرده است. در اوج قدرت، زمانی که تسلط نام میانی او بود، قدرت ذهنی او بی نظیر بود. اما او هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده است، با این آگاهی که این پایان کار است.

تحت چنین فشاری، او عملکرد خوبی داشت و نسبت به دیگر سفرهای اخیرش بسیار بهتر عمل کرد. اعصاب او به طور طبیعی از ابتدا وجود داشت و او در بازی ابتدایی خود دو بار خطا کرد. حتی بعد از اینکه بلافاصله با یک وقفه هدایت شد، نتوانست حل و فصل کند. هر غرش از جمعیت در ابتدا به نظر می رسید یادآوری ناخوشایند از اهمیت این لحظه باشد، و از آنجایی که فورهند او خطاهای غیرقابل اجباری را درز می کرد، در ابتدا به نظر می رسید غرق شده بود.

اما ویلیامز از پایان کار خود با شکست دور اول خودداری کرد. او در ماه‌های اخیر به سختی دست به گریبان بوده است و تنها یک بار در سه مسابقه انفرادی قبلی خود پیروز شده و دو هفته پیش در سینسیناتی با نتیجه 6-4 و 6-0 از اما رادوکانو شکست خورده است. او پس از آن گفت: «در تورنتو و سینسیناتی واقعاً احساساتی بودم. “خیلی سخت بود. نمی گویم الان سخت نیست. هنوز هم بسیار دشوار است زیرا من کاملاً دوست دارم آنجا باشم.”

ناامیدی او برای پایان دادن به حرفه خود در یک نکته مثبت قابل لمس بود. صدای گام‌های کوچک او که در طول هر نقطه در زمین جیرجیر می‌کرد، دراپ‌شات‌هایی که با سرعت کامل تعقیب می‌کرد و غرغرهایی که هر لحظه مهم را مشخص می‌کرد، شنیدنی بود. از جعبه بازیکن خود، رنا استابز، مشاور جدید او فقط برای یک تورنمنت، از قوانین جدید مربیگری استفاده کرد و با صدای بلند تأییدهای مثبت را فریاد زد.

در میان فریادهای همیشگی جمعیت، کووینیچ خونسرد و حاضر بود و ویلیامز را با ثبات، طول و سرویس اول پررونق خود آزار می داد. اما پس از شروع ضعیف، ویلیامز به آرامی سرویس خود را پیدا کرد و امتیازات رایگان را باز کرد. او پس از یک شکست ریکاوری شد و ست اول را برد و سپس پس از مبارزه بد با فورهند، خطاها آزادانه جریان یافت، با آزادی فزاینده شروع به تخلیه کرد. در پایان مسابقه، او همانطور که همیشه باید بازی می کرد و خودش را از پشت خط اصلی تحمیل می کرد.

زمانی نه چندان دور وجود داشت که هر پیروزی ویلیامز فقط انتظار می رفت. چقدر زود همه چیز عوض میشه همانطور که ویلیامز پیروزی خود را پردازش می کرد، او یک یادداشت کاملاً متفاوت با دیدگاه معمول خود ایجاد کرد. او گفت: “همه چیز برای من یک امتیاز است.” از طرف تماشاگران، این احساس متقابل بود. همانطور که او به نقطه مسابقه رسید، تقریباً همه طرفداران در آرتور اش ایستادند و تمام نقطه پایانی را روی پای خود تماشا کردند و گردن خود را خم کردند تا آخرین نگاه ویلیامز را در جریان کامل ببینند.

ویلیامز پس از یک حرفه‌ای که انتظارات را از بین می‌برد، به موفقیت‌های زیادی دست پیدا کرده است که نمی‌تواند خودش را باور کند، زیرا بعداً با آنت کونتاویت، شماره 2 خارج از فرم جهان روبرو خواهد شد. لحظه حتی در حال حاضر، در 40 سالگی، با مبارزات اخیر او، به سختی می توان در مورد توانایی او در انجام این کار شک کرد.

پس از پیروزی، ویلیامز برای مراسمی که گیل کینگ و بیلی جین کینگ صحبت کردند و ویدیویی که توسط اپرا روایت می‌شد پخش شد، در دادگاه ماند. المپیا، همسر ویلیامز، الکسیس اوهانیان، و خواهرش، ایشا، در کنار دادگاه ایستادند. ویلیامز با حضار صحبت کرد و در وسط نظرات خود، به اختصار تاکید کرد که چرا اینقدر معنادار است. ویلیامز گفت: “من فقط می خواهم مردم الهام بگیرند.” من اهل کامپتون، کالیفرنیا هستم. و من آن را درست کردم.»