عصر “ماشین پادشاه است” به پایان رسیده است. هر چه زودتر آن را بپذیریم، بهتر است | جان ویدال

مندر سال 1989 گروهی از برنامه ریزان شهری دولت چین برای یک مأموریت حقیقت یاب به اروپا آمدند. آنها به طور گسترده به دلیل محدود کردن استفاده از خودرو مورد ستایش قرار گرفتند – کشور 1 میلیارد نفری، به هر حال، فقط چند میلیون وسیله نقلیه داشت. دوچرخه پادشاه بود. خیابان های شهر آن امن و هوا عمدتاً تمیز بود. چطور توانستند این همه ماشین کم داشته باشند؟ از میزبانانشان پرسیدند که مثل همیشه با خیابان های بی نظم بریتانیا، ترافیک و آلودگی دست و پنجه نرم می کردند.

یکی از هیأت ها پاسخ داد: «اما تو نمی فهمی». 20 سال دیگر دوچرخه در چین وجود نخواهد داشت.

تقریبا درست می گفت توسعه سرسام آور چین توسط مالکیت انبوه خودرو انجام شده است. اکنون دارای 300 میلیون اتومبیل است – و چیزی که زمانی پادشاهی دوچرخه‌ها بود، اکنون سرزمین بزرگراه‌های 20 خطی، بیش از 100000 پمپ بنزین و محوطه‌های ضایعات فلزی است. پکن، شانگهای و بسیاری دیگر از شهرها غرق در ترافیک هستند، هوای آنها یکی از بدترین هوای جهان است و بیمارستان های آنها مملو از کودکان مبتلا به آسم و بیماری های تنفسی است. چین، مانند هر کشور دیگری، مجبور است در مورد خودرو تجدید نظر کند.

عشق جهانی با این خودرو که به مصرف کنندگان وعده راحتی، موقعیت و آزادی می داد، به پایان رسیده است. واقعیت از هوتان تا هال و لاگوس تا لاهور این است که خودرو اکنون به یک نفرین اجتماعی و زیست‌محیطی تبدیل شده است، ارتباط مردم را قطع می‌کند، فضای عمومی را فرسایش می‌دهد، اقتصاد محلی را به هم می‌ریزد، و باعث گسترش و زوال شهری می‌شود. با توجه به دمای بالای 40 درجه سانتیگراد در بریتانیا در تابستان امسال، نادیده گرفتن این واقعیت غیرممکن شده است. به جای چشم انداز سرعت و جابجایی ارزان، مصرف کنندگان اکنون با هزینه های سرسام آور، خرابی آب و هوا و آلودگی هوا، ویرانی طبیعت، افزایش بدهی ها، خطرات شخصی و سلامتی و جدی ترین بحران انرژی در 30 سال اخیر مواجه می شوند.

اکنون سازمان بهداشت جهانی نگران است. تصادفات رانندگی هشتمین علت مرگ و میر افراد در تمام سنین و علت اصلی در بین جوانان 5 تا 29 ساله در سراسر جهان است. سالانه حداقل 1.3 میلیون نفر در تصادفات رانندگی جان خود را از دست می دهند و 20 تا 50 میلیون نفر دیگر نیز دچار جراحات می شوند که اغلب با هزینه های شخصی و مالی فوق العاده همراه است.

به گفته شرکت حقوقی هیو جیمز، در بریتانیا، در سال 2020/21، در بریتانیا، 24530 نفر در جاده ها کشته یا به شدت مجروح شده اند، که به گفته شرکت حقوقی هیو جیمز، حدود 36 میلیارد پوند در سال یا حدود 20 درصد از بودجه فعلی NHS برای کشور هزینه دارد. در ایالات متحده حتی بدتر است: ارقام دولتی نشان می‌دهد که تصادفات رانندگی و اثرات ضربه‌ای آن‌ها سالانه تقریباً 1 تریلیون دلار (800 میلیون پوند) هزینه دارد و بیش از 624000 نفر در تصادفات مرگبار بین سال‌های 2000 تا 2017 جان خود را از دست داده‌اند. این در مقایسه با 535000 پرسنل نظامی آمریکایی تخمین زده می شود که در هر دو جنگ جهانی کشته شده اند. در چین سالانه 250 هزار نفر در تصادفات جان خود را از دست می دهند.

اما ممکن است به «ماشین اوج» برسیم، نقطه‌ای که در آن جهان آنقدر از وسایل نقلیه اشباع شده است – و شهرها و افراد آنقدر خسته یا از نظر مالی از آنها خسته شده‌اند – که ممنوع می‌شوند یا داوطلبانه آنها را رها می‌کنند. از آنجایی که بنزین بریتانیا به لیتری 2 پوند می رسد و برای پر کردن یک باک 100 پوند هزینه دارد – علاوه بر هزاران پوند وام و مالیاتی که در وهله اول برای داشتن یک ماشین پرداخت می شود – جای تعجب نیست که به خصوص جوانان از آن اجتناب کنند. آنها و بردن به اشکال دیگر حمل و نقل.

جادوی خودکاری که برای یک قرن جوامع را مجذوب خود کرده بود، از بین رفته است. زمانی که بحران هزینه زندگی شروع به کاهش کرد، ایرلند، ایتالیا و دیگران (اگرچه نه بریتانیا) کاهش دادند. کرایه حمل و نقل عمومی به اندازه 90% (در آلمان). اسپانیا پا را فراتر گذاشته و اعلام کرده است که سفر با قطار در بسیاری از مسیرها از سپتامبر تا پایان سال رایگان خواهد بود. فروش جهانی خودرو که پیش از همه‌گیری با لکنت مواجه بود، اکنون در چین، روسیه و آلمان رو به کاهش است. فروش خودروهای جدید در بریتانیا برای پنج ماه متوالی کاهش یافته است و سطح مالکیت خودرو در بریتانیا اکنون برای دو سال متوالی کاهش یافته است – اولین کاهش متوالی مالکیت در بیش از یک قرن گذشته.

از اینجا به بعد، به نظر می رسد مرگ با 1000 خرابی برای ماشین شخصی باشد. همانطور که کالسکه و اسب 120 سال پیش توسط اتومبیل ها بیرون رانده شدند، ماشین به طور پیوسته توسط مقامات یا با انزجار عمومی از شهرهای جهان بیرون می شود. همانطور که هزاران مهمانی خیابانی جشن سالانه نشان داد، خیابان‌های بدون خودرو محبوب هستند و مطمئن‌ترین و بهترین راه برای صرفه‌جویی در هزینه، بهبود سلامت و ساکت‌تر کردن شهرها و قابل زندگی‌تر کردن شهرها هستند. گزارش اخیر مرکز لندن نشان می‌دهد که چگونه محله‌های کم‌ترافیک، به طور گسترده در طول همه‌گیری برای تشویق پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری، کاهش استفاده از خودرو و ایمن‌تر کردن جاده‌ها معرفی شدند. ولز محدودیت سرعت پیش فرض را در جاده های مسکونی از 30 مایل در ساعت به 20 مایل در ساعت کاهش داده است.

کشورها ممکن است گزینه کمی جز کاهش استفاده از خودرو داشته باشند. توافق گسترده ای وجود دارد که فقط برای دستیابی به اهداف آب و هوایی، مسافت پیموده شده خودرو باید تا سال 2030 حداقل 20 درصد کاهش یابد. میلان، پاریس، هامبورگ، کپنهاگ و بسیاری از شهرهای اروپایی اکنون یا در مقیاس وسیع تردد خودروها را در مراکز خود ممنوع می‌کنند یا رانندگی در آنها را به شدت گران می‌کنند. آنها به دری باز فشار می آورند. مالکیت خودرو در لندن در حال کاهش است – و اخیراً 50000 برلینی از شهر خواستند تا بزرگترین ممنوعیت خودرو در جهان را اعمال کند که 34 مایل مربع را پوشش می دهد.

در این قرن شهری، جایی که انتظار می‌رود نزدیک به 70 درصد از مردم در طی 30 سال آینده در مناطق مسکونی زندگی کنند و انتظار می‌رود که جمعیت جهان تا سال 2100 به میزان 3 میلیارد دیگر افزایش یابد، خودروی شخصی معنای اقتصادی یا اجتماعی چندانی ندارد. اپلیکیشن‌های اشتراک‌گذاری سواری، اشتراک‌گذاری خودرو، دوچرخه‌های الکترونیکی و اسکوترها همگی باعث تسریع مرگ خودرو می‌شوند. رهبران شهرها، و همچنین گروه‌های بهداشت، حمل‌ونقل و محیط‌زیست، اکنون خواستار این هستند که مردم بتوانند ماشین را در خانه بگذارند یا از شر آن راحت و مقرون به صرفه باشند – و شهرها دوباره طراحی شوند تا مردم بتوانند به کلید دسترسی پیدا کنند. چیزهایی مانند غذا و مراکز بهداشتی با پای پیاده یا با دوچرخه.

زمان آن فرا رسیده است که شهرها از درس های آموخته شده در طول همه گیری و بحران های در حال آشکار شدن انرژی، محیط زیست و هزینه های زندگی بهره ببرند و شروع به طراحی نه حول خودرو، بلکه پیرامون دوچرخه و عابر پیاده کنند. اما زمان آن فرا رسیده است که کسانی که خودرو را خدایی می‌کنند و همچنان به جایگاه آن در سلسله‌مراتب اجتماعی و اقتصادی ما – و حق بی‌پایان آن بر فضای جاده‌ها – ادامه می‌دهند، بفهمند که صفحه‌ای برگردانده شده است. هرچه زودتر آن را بپذیرند، آینده و سهم آنها در آن آسان تر خواهد بود.

خودرویی که ما می شناسیم به سرعت در حال منقرض شدن است. این یادگار دوران گذشته است. نشستن در یک ترافیک در یک تن فلز که آلودگی را کاهش می دهد و هزینه ای گزاف دارد، مطمئناً توسط نسل های آینده نه تنها احمق، بلکه جنایتکار تلقی خواهد شد.