دیدگاه گاردین در مورد بازارهای شکسته: زمان بازپس گیری کنترل | سرمقاله

دبلیوپس از یک نظرسنجی نشان داد که تقریباً نیمی از رای دهندگان محافظه کار طرفدار در اختیار گرفتن صنعت انرژی به مالکیت عمومی هستند، و مشاور سابق دولت های محافظه کار مدل خصوصی سازی انرژی و آب را شکسته توصیف می کند، به نظر منصفانه است که حدس بزنیم که یک ارتدوکس اقتصادی غیرعادی بیش از 30 سال بر روی طناب دوام آورده است.

مقیاس فاجعه انرژی در آینده، با افزایش قبوض به سطوح غیرقابل دسترس برای خانوارها و مشاغل کوچک، عمدتاً ناشی از شوک خارجی جنگ روسیه در اوکراین بوده است. اما همانطور که سر دیتر هلم، استاد سیاست اقتصادی دانشگاه آکسفورد، در مصاحبه ای با فایننشال تایمز در روز دوشنبه استدلال کرد، این بحران کمبودهای بازاری را آشکار کرده است که در هر صورت برای هدف مناسب نبود. او گفت که انرژی و آب آنقدر ضروری هستند که بتوان با آنها مانند کالای دیگری رفتار کرد، همانطور که برخی از معماران پارادایم خصوصی سازی، آزادسازی و رقابت معتقد بودند.

پروفسور هلم طرفدار مقررات سختگیرانه تر و بهتر در هر دو بخش به جای ملی شدن است. اما انتقاد او از بنیادگرایی بازار به طور موجز منعکس کننده حال و هوای ملی است، پس از تابستانی طاقت فرسا و مضطرب که در آن فاضلاب خام رودخانه ها و دریاها را نابود کرده، قطارها لغو شده اند و اجاره بهای خصوصی در بازار مسکن از هم گسیخته افزایش یافته است. بر اساس نظرسنجی YouGov، اکثریت رأی دهندگان «دیوار قرمز» که در سال 2019 از بوریس جانسون حمایت کردند، از ملی شدن مجدد صنعت انرژی حمایت کردند. نظرسنجی ها به طور مداوم حمایت اکثریت از مالکیت عمومی راه آهن و راه آهن را گزارش کرده اند صنعت آب. اکثریت رای دهندگان محافظه کار موافق اجازه دادن به شوراها برای خرید املاک خالی و تامین مسکن اجتماعی بیشتر هستند.

تجربه همه‌گیری بدون شک در تغییر طرز فکر بسیاری از مردم در مورد مداخله دولت و مسئولیت اخلاقی دولت برای اقدام قاطع در مواقع بحران نقش داشته است. محبوبیت فوری پیشنهاد سر کیر استارمر برای توقف قیمت انرژی تا ماه مارس گواه این موضوع است. اما مردم همچنین از حیله‌های مدل‌های خصوصی‌سازی که انحصارات طبیعی را تصاحب کردند و جوایز و سود سهام را به حداکثر رساندند، در حالی که در دارایی‌ها و زیرساخت‌ها سرمایه‌گذاری نکردند، سر و صدا کرده‌اند. هنگامی که شرکت های آب و فاضلاب انگلستان در سال 1989 با قیمتی بسیار ارزان فروخته شد، دولت تاچر این اقدام را به عنوان پیروزی سرمایه داری مردمی معرفی کرد. کمپین تبلیغاتی گفت: “شما می توانید یک H2Owner باشید”. این نسخه دست راستی از قدرت برای مردم به سرعت جای خود را به واقعیتی کمتر عاشقانه داد، زیرا سهام خصوصی و شرکت های بازنشستگی وارد شدند. مانند سایر خصوصی سازی ها، هر گونه احساس مسئولیت پذیری مناسب به زودی در ترتیبات پیچیده مالکیت و سیستم نظارتی که توسط صنعت بازی می شد از بین رفت. لابی ها

پیش از تیره‌ترین زمستان‌ها، واضح است که رأی‌دهندگان در سراسر طیف سیاسی خواهان بازنگری در نحوه مدیریت و تحویل کالاهای عمومی هستند. در کنفرانس حزب کارگر 10 سال پیش، فیلسوف سیاسی مایکل سندل استدلال کرد که «مسئله بازارها واقعاً یک سؤال اقتصادی نیست. این مسئله این است که چگونه می خواهیم با هم زندگی کنیم. آیا ما جامعه ای می خواهیم که در آن همه چیز برای فروش باشد؟» فراتر از محیط‌های رقابت رهبری حزب محافظه‌کار، پاسخ به این سوال اکنون یک «نه» است. در کل کشور تمایل محسوسی برای ایجاد توازن مجدد در بخش دولتی و خصوصی و مهار مازاد بر بازار وجود دارد. به آرامی اما مطمئنا، این در حال تبدیل شدن به حس مشترک جدید سیاست بریتانیا است.