میلیاردها “پول سیاه” بر سیاست ایالات متحده تأثیر می گذارد. ما به قوانین افشا نیاز داریم | دیوید سیروتا و جوئل وارنر

تیهفته او، Lever، ProPublica و New York Times بزرگترین کمک مالی شناخته شده برای حمایت سیاسی در تاریخ آمریکا را کشف کردند. ما انتقال مخفیانه یک میلیاردر منزوی به مبلغ 1.6 میلیارد دلار را به یک گروه سیاسی تحت کنترل لئونارد لئو، عامل جمهوری خواه افشا کردیم که رهبری ساخت یک اکثریت محافظه کار دادگاه عالی برای پایان دادن به سقط جنین، مسدود کردن مقررات دولتی، جلوگیری از مبارزه با تغییرات آب و هوایی و محدود کردن حق رای را بر عهده داشت. .

این کمک مالی ناشناس – که به یک تراست معاف از مالیات که هرگز در هیچ سابقه یا پایگاه داده عمومی افشا نشد – سرازیر شد – احتمالاً کاملاً قانونی بود.

چه از جنگ صلیبی لئو حمایت کنید و چه از آن متنفر باشید، ما باید بتوانیم بر روی یک اصل غیرحزبی بزرگتر به توافق برسیم: چنین مبالغ هنگفتی نباید بتواند در مخفیانه بر انتخابات، قانونگذاران، نامزدهای قضایی و سیاست عمومی تأثیر بگذارد. و ما نباید برای یادگیری حقایق اساسی تامین مالی کمپین که باید آزادانه در دسترس هر کسی باشد، به یک درز نادر تکیه کنیم.

متأسفانه، به لطف قوانین منسوخ ما، این حقایق اکنون در پشت ناشناس بودن، شرکت های پوسته و گروه های سیاسی پنهان پنهان شده است. آمریکا مدتهاست که برای بازنگری در قوانین افشای سیاسی خود به تاخیر افتاده است – و به ویژه سازمان های خبری باید مسئولیت اصلاحات را بر عهده بگیرند.

در اوایل دهه 1970، افشاگری‌ها و گزارش‌های چرم کفش توسط سازمان‌های خبری رسوایی واترگیت – افشاگری بنیادی پول تاریک عصر مدرن را فاش کرد. این شکست، قوانین اصلی افشای فدرال و عصر طلایی روزنامه نگاری را به وجود آورد. برای مدتی، اساسنامه جدید به گزارش‌های مالی کمپین اجازه می‌داد تا گزارش‌های مالی مبارزات انتخاباتی سیستماتیک، روشمند و مبتنی بر افشاگری‌های مورد نیاز باشد، نه اینکه به صورت پراکنده، تصادفی و متکی به حسن نیت افشاگران شجاع باشد.

با این حال، نیم قرن بعد، شیوه های تاریک پول 50 سال پیش دوباره عادی شده است. تنها در سال 2020، بیش از 1 میلیارد دلار پول سیاه در اطراف قوانین افشای ضعیف و به انتخابات آمریکا سرازیر شد و به Super Pacs، آگهی‌های بلایتز، پست‌ها و کمپین‌های در کوبیدن پرداخت. از آنجایی که میلیون ها رای تحت تاثیر قرار گرفت، خبرنگاران و مردم هیچ اطلاعی از منابع پولی یا سیاست هایی که در حال خرید بودند نداشتند.

با رفتن به انتخابات 2022، وضعیت بدتر می شود. مجلس سنا و مجلس Super Pacs اصلی دو حزب، همه توسط گروه‌های پول تاریک ناشناس تأمین مالی می‌شوند که ملزم به افشای اهداکنندگان خود نیستند.

این مشکلات منحصر به عرصه مبارزات انتخاباتی نیست. گروه‌های جبهه نیز در حال شکل دادن به سیاست‌های عمومی هستند و خبرنگاران را قادر به گفتن اینکه چه کسی دقیقاً چه چیزی را تامین مالی می‌کند، ناتوان است. در چند سال گذشته، گروهی با بودجه ناشناس از تبلیغات پس از انتخابات برای تحت فشار گذاشتن موفقیت آمیز قانونگذاران استفاده کردند تا قوانین مهم مراقبت های بهداشتی را که برای حذف صورتحساب های پزشکی به اصطلاح «غافلگیرکننده» طراحی شده بود، کاهش دهند.

به طور مشابه، شبکه لئو که به‌طور ناشناس تامین مالی می‌شود، ده‌ها میلیون دلار برای تقویت کمپین‌های نامزدی سه قاضی محافظه‌کار دادگاه عالی، پس از رهبری کمپین حمایت از جمهوری‌خواهان از برگزاری رأی‌گیری در مورد مریک گارلند، نامزد دادگاه عالی سال ۲۰۱۶ باراک اوباما، هزینه کرد.

مطمئناً، رسانه‌های خبری هنوز هم می‌توانند بخش کوچک‌تر از سیستم مالی سیاسی را پوشش دهند که هنوز مقداری جریان پول را برای سیاستمداران، لابی‌ها و گروه‌های مدافع افشا می‌کند. و خوشبختانه، گهگاه افشاگری هایی مانند نشت لئو وجود دارد که نگاهی گذرا به نیروهای واقعی موثر بر تصمیم گیری های سیاستی گسترده ارائه می دهد.

اما به ازای هر افشای پراکنده، تعداد زیادی کمک کننده مخفی وجود دارد که به طور سیستماتیک پول های تاریک بیشتری را به انتخابات و کمپین های قانونگذاری می ریزند، بدون اینکه هرگز افشا شوند – و از مزایای سیاست های عمومی فاسد بهره مند می شوند.

این خبر بد است. خبر خوب این است که در حال حاضر یک طرح قانونی برای اصلاحات وجود دارد.

قانون افشا که توسط سناتور دموکرات شلدون وایت هاوس حمایت می شود، گروه های پول سیاه را مجبور می کند تا هر یک از اهداکنندگان خود را که بیش از 10000 دلار می دهند افشا کنند، شرکت های پوسته ای را که برای انتخابات هزینه می کنند ملزم به افشای صاحبان خود می کند و موظف می کند که تبلیغات انتخاباتی حامیان خود را فهرست کنند. مشارکت کنندگان عمده این الزامات نه تنها به فعالیت‌های مرتبط با انتخابات، بلکه به کمپین‌هایی برای تأثیرگذاری بر تصمیم‌های دولتی – از جمله نامزدهای قضایی – نیز گسترش می‌یابد.

یک لایحه جداگانه وایت هاوس علاوه بر این، افشای کمک های مالی را از گروه های پنهانی که از طریق دادگاه عالی لابی می کنند را ملزم می کند تا از احکام قضایی کج کند بدون اینکه مردم بدانند انگشت شست کدام میلیاردر یا مدیر عامل در ترازو است. و سایر قوانین معلق در نهایت به کمیسیون بورس و اوراق بهادار اجازه می دهد تا شرکت های بزرگ را ملزم به افشای کامل مخارج سیاسی خود کند.

روزنامه نگاران باید با افتخار از قوانینی مانند این حمایت کنند، که به ما اجازه می دهد به مردم بگوییم دولتش چه می کند. صنعت ما قبلاً این کار را در دفاع از قوانین سوابق باز انجام داده است، و ما باید اکنون در حمایت از قوانین جدید افشای مالی کمپین این کار را انجام دهیم.

در عمل، این به این معنی است که خبرنگاران موضوع شفافیت را بالا می برند و از سیاستمداران در مورد موضع آنها در مورد قوانین افشای اطلاعات درخواست پاسخ می کنند – به جای نادیده گرفتن یا کم اهمیت جلوه دادن موج فزاینده پول سیاه که اکنون هر سیاست عمومی در آمریکا را شکل می دهد.

این به معنای هیئت تحریریه روزنامه ها است که از اصلاحات مالی مبارزات انتخاباتی حمایت می کنند.

این بدان معنی است که سازمان های رسانه ای برای قوانین افشای قوی تر در سطوح فدرال، ایالتی و محلی لابی می کنند.

این بدان معناست که صنعت روزنامه‌نگاری به جای استفاده از عینیت به عنوان یک پلیس، در این مبارزه شرکت می‌کند – و گاهی پیشروی می‌کند.

این نبرد برای به‌روزرسانی قوانین افشای مالی کمپین و رساندن نور خورشید به تاریک‌ترین پول‌های تاریک از قبل با مخالفان قدرتمندی روبرو است. در سال های اخیر، اتاق بازرگانی ایالات متحده و صنایع کخ – که نماینده برخی از بزرگترین خرج کنندگان پول سیاه آمریکا هستند – علیه قانون افشای لابی گری کرده اند و از پیشرفت آن برای بیش از یک دهه جلوگیری کرده اند.

شبکه کخ اخیراً بلوک محافظه‌کار دیوان عالی را متقاعد کرد که قانون کالیفرنیا را که گروه‌های غیرانتفاعی پول سیاه را ملزم می‌کرد تا حداقل کمک‌کنندگان اصلی خود را به تنظیم‌کنندگان مالیاتی ایالتی فاش کنند، پس از صرف هزینه‌هایی برای حمایت از برخی از تأییدیه‌های این قاضی‌ها به دادگاه، را متقاعد کرد.

اخیراً، گروه‌های محافظه‌کار و دادستان‌های کل ایالت جمهوری‌خواه سعی کرده‌اند با این استدلال که این «سخنرانی اجباری» غیرقانونی است، از پیشنهادی برای وادار کردن شرکت‌ها به افشای انتشار گازهای گلخانه‌ای جلوگیری کنند – پیش‌نمایش استدلالی که ممکن است علیه قانون جدید شفافیت مالی کمپین‌های انتخاباتی استفاده کنند. .

به همان اندازه نگران‌کننده، بخش‌هایی از خود صنعت روزنامه‌نگاری با این تلاش‌های شفاف‌سازی مخالفت می‌کنند. انجمن ملی پخش‌کنندگان با الزامات سخت‌گیرانه‌تر افشای تبلیغات توسط کمیسیون ارتباطات فدرال مخالفت کرده و تاکید می‌کند که این تبلیغات بسیار سنگین هستند.

اما افشاگری های این هفته در مورد بزرگترین کمک مالی تاریک تاریخ باید زنگ خطری باشد که به ما می گوید وضعیت موجود باید تغییر کند – و در واقع می تواند تغییر کند، حتی در محدوده سوابق خود دادگاه عالی.

در حکم تاریخی Citizens United که دوران مدرن سیاست پول‌های کلان را آغاز کرد، اکثریت خاطرنشان کردند که اگرچه تمایلی به اجازه محدودیت‌های مخارج سیاسی نداشتند، اما همچنان معتقد بودند که «دولت ممکن است گفتار سیاسی شرکت‌ها را از طریق سلب مسئولیت و الزامات افشایی تنظیم کند».

این الزامات در حال حاضر بسیار مورد نیاز است – برای اینکه مطبوعات آزاد نقش حیاتی خود را ایفا کنند و رای دهندگان تصمیمات آگاهانه خود را هنگام رفتن به پای صندوق های رای بگیرند.

اما تنها فرصتی که این اتفاق می افتد این است که خبرگزاری ها و خبرنگاران از حاشیه خارج شوند و وارد نبرد شوند تا آنچه را که برای انجام وظایف خود به آن نیاز دارند – و آنچه همه ما برای حفظ دموکراسی خود به آن نیاز داریم، تضمین کنند.

• دیوید سیروتا یک روزنامه نگار برنده جایزه است که پایگاه خبری تحقیقی Lever را تأسیس کرد

• جوئل وارنر سردبیر Lever است