ال آلتو: رمان گرافیکی آینده شهر بولیوی را به صورت بومی و روباتیک به تصویر می کشد | بولیوی

تیگردشگرانی که به سمت پایتخت بولیوی، لاپاز پرواز می کنند، در ال آلتو فرود می آیند: شهری بومی و طبقه کارگر با خانه های سفالی بی شمار. بیشتر بازدیدکنندگان توجه چندانی به آن نمی کنند زیرا تاکسی آنها را به سمت لاپاز می برد.

اما این شهر اقماری یکباره اکنون از پایتخت سیاسی پیشی گرفته است – و بسیاری آن را نمادی از آینده کشور می دانند.

یک نسخه از آن آینده در آلتوپیا شکل گرفته است، رمانی گرافیکی که ال آلتو را در سال 2053 به تصویر می کشد، سنت های بومی امروزی و تجارت بی رویه همراه با شعله ای برای رباتیک و روابط نزدیک با چین.

آلخاندرو بارینتوس و خواکین کوواس، دو هنرمند پشت این کمیک، اولین بار در سال 2003، اندکی پس از «جنگ گاز»، زمانی که آلتنوس لاپاز را در اعتراض به طرح دولت برای صادرات گاز طبیعی از طریق خط لوله از طریق شیلی، محاصره کرد، این ایده را داشتند. نیروهای امنیتی اعزام شدند و 58 نفر را کشتند.

دولت سقوط کرد و در نهایت راه را برای اوو مورالس و جنبش او به سوی سوسیالیسم هموار کرد تا دو سال بعد به قدرت برسند.

کوواس گفت: “جنگ گاز هنوز در ذهن ما بسیار تازه بود و ال آلتو قهرمان آن بود.” ال آلتو در آن زمان شعاری داشت: شهر آینده. آن‌ها دور می‌زدند و از مردم می‌پرسیدند که تصور می‌کردند شهر در 50 سال آینده – در سال 2053 چگونه خواهد بود. و این منشأ ایده بود.

برنامه های ساخت یک انیمیشن شکست خورد و بارینتوس به جای آن یک داستان کوتاه نوشت. سپس این ایده به مدت 20 سال نهفته بود – تا زمانی که بیماری همه گیر فرصتی برای احیای آن فراهم کرد.

در همین حال، ال آلتو رونق گرفته است. جمعیت آن از حدود 650000 نفر به بیش از 1.1 میلیون نفر رسیده است که به دلیل مهاجرت از ارتفاعات غربی بولیوی تقویت شده است. این شهر عمدتاً بومی، به ویژه آیمارا، و جوان است: بیش از نیمی از جمعیت زیر 25 سال هستند.

این کشور به دلیل تجارت و مبالغ هنگفت پولی که ظاهراً در اقتصاد غیررسمی آن جریان دارد، مشهور است، که می‌بیند هر نوع کالایی از چین حمل می‌شود و به بولیوی قاچاق می‌شود تا در یکی از بزرگترین بازارهای روباز جهان فروخته شود.

سرعت محض رشد و نحوه جذب مهاجران از شهرهای روستایی و پرتاب آنها به کلان شهرها، شهری پر از تضادها و آمیختگی ها را با فناوری های پیشرفته، لو-تک و سنتی در کنار یکدیگر ایجاد کرده است. .

بارینتوس گفت: «این چیزی است که توجه ما را جلب کرد. «سرعت و جوانی؛ پویایی سیاست و تجارت.»

این عناصر در تخیل آنها از ال آلتو در سال 2053 نقش می بندند، جایی که آبل پلاتا، یتیمی با استعداد رباتیک، برای نخبگان جدید آیمارا کار می کند – که به نوبه خود برای یک شرکت بزرگ چینی کار می کنند.

مینی‌بوس‌هایی که زمانی خیابان‌ها را مسدود می‌کردند، پاهای مکانیکی جوانه‌اند و راه خود را از میان انبوه مردمی که می‌فروشند، می‌رقصند و اعتراض می‌کنند، می‌چرخند.

خودآموخته‌هایی که زمانی پروتزهای ابتدایی می‌ساختند، اکنون روی سایبورگ‌های جونده کوکا کار می‌کنند.

و «کله‌های» معروف ال آلتو – خانه‌های پر زرق و برقی که عناصر آند را با تثبیت‌های فرهنگ پاپ ترکیب می‌کنند – از سه یا چهار طبقه به آسمان‌خراش‌هایی بر فراز شهر تبدیل شده‌اند. مهمانی های درون آنها روی هولوگرام ها و رقصندگان روباتیک حساب می کنند.

اما حتی اگر به وضوح بزرگ‌تر و غنی‌تر از ال آلتوی امروزی باشد، شهری که در آلتوپیا به تصویر کشیده شده است، حسی کاملاً پسا آخرالزمانی دارد.

Barrientos و Cuevas از موضوع دنیای گسترده‌تر داستان – و سرنوشت لاپاز – عصبانی می‌شوند و نمی‌خواهند جلدهای آینده را خراب کنند.

بارینتوس گفت: «اجازه دهید بگوییم ال آلتو اغلب در سایه لاپاز دیده می شود. اما یک اتفاق رادیکال رخ داده است – و ال آلتو برخاسته است.