اینها قبوض انرژی است که بسیاری از بریتانیایی ها به سادگی قادر به پرداخت آن نیستند. برخی با جان خود هزینه خواهند کرد | آدیتیا چاکرابورتی

تیاو ششمین کشور ثروتمند جهان با زمستان بحران انسانی روبرو است. تا زمانی که دولت اکنون اقدامی نکند، میلیون ها بریتانیایی نمی توانند خانه های خود را گرم نگه دارند. برخی خواهند مرد در حالی که، همانطور که NHS هشدار می دهد، بسیاری دیگر به شدت بیمار خواهند شد. مدارس، بیمارستان‌ها و خانه‌های سالمندان در سراسر کشور باید بین شکستن بودجه یا انجماد یکی را انتخاب کنند. مغازه ها و مشاغل بی شماری بسته خواهند شد و دیگر هرگز باز نمی شوند. بیش از 70 درصد میخانه‌ها برای آخرین سفارش‌ها آماده می‌شوند، در حالی که هر رستوران، کافه، چیپس یا کباب‌فروشی به دلیل چهار برابر شدن قبوض انرژی، افزایش قیمت غذا و رکودی که مخارج احتیاطی را از بین می‌برد، اکنون باید با تهدید وجودی مواجه شود. با ادامه فجایع اقتصادی، این به نظر بسیار بزرگتر از سقوط سال 2008 است. نوید تغییر شکل زندگی روزمره و بافت اجتماعی ما را می دهد.

این معنای بیانیه امروز سازمان دیده بان Ofgem است. سقف قیمت جدید 3549 پوندی که برای قبوض انرژی خانوار تعیین کرده است تقریباً سه برابر زمستان گذشته است و برای بسیاری به سادگی غیرقابل استطاعت است. هنگامی که شروع می شود، در آغاز اکتبر، 25 درصد از بریتانیایی ها قادر به پرداخت قبوض سوخت خود نخواهند بود. طبق محاسبات Citizens Advice، آنها فقط درآمدی ندارند. مهمتر از همه، نیمی از این افراد به طور معمول همان چیزی هستند که خیریه آن را “از لحاظ مالی با ثبات” می نامد. در اولین غوطه ور شدن خود در سختی، بسیاری برای هدایت حقوق خود یا سیستم تلاش خواهند کرد. برخی غرق خواهند شد. هفته ها تا ایجاد یک فقرای جدید فاصله داریم.

رتبه آنها به رشد خود ادامه خواهد داد، زیرا حتی تنظیم کننده ها اکنون می پذیرند که “قیمت ها می تواند تا سال 2023 به طور قابل توجهی بدتر شود”. تحلیلگران پیش‌بینی می‌کنند که خانوارهای معمولی با تعرفه دوگانه و بدهی مستقیم در ماه ژانویه با قبوض سالانه بیش از 5000 پوند مواجه خواهند شد. و میلیون‌ها نفر برای گرما و نور خود هزینه بیشتری می‌پردازند، مانند متری‌های پیش‌پرداخت، یا راه‌اندازی مهد کودک‌ها یا مشاغل کوچک.

من شروع کردم: «مگر اینکه دولت الان اقدام کند،» اما این چه شوخی است. من و شما هر دو می دانیم که دولت نداریم. هیچ وزیری امروز صبح خود را برای خطاب به مردمی که با یک لحظه مهم روبرو هستند، تحریک نکرد. فراتبوی بوریس جانسون تابستان خود را نه با این وضعیت اضطراری، بلکه در مهمانی ها و تعطیلات گذراند. شهروندان اسلوونی و یونان بیشتر از ما نخست وزیر ما را دیدند. من مطمئن نیستم که کدام یک از ما نی کوتاه را گرفتیم.

لیز تراس با توجه به فرصت‌های فراوان برای بحث در مورد فاجعه اقتصادی که احتمالاً نخست‌وزیری او را مشخص می‌کند، نه ایده‌هایی بلکه بلوف و توهم ارائه کرده است. او گفت که هیچ کمکی در کار نخواهد بود، در حالی که قول داده است که به شکل کاهش مالیات برای افراد ثروتمند. آخرین خس خس او حذف «مالیات سبز» از قبوض انرژی است، تعهدی که ارزش کلان دارد. مجموعا 11 پوند برای هر خانوار

اما البته فراتر از دو بلوند خوش کار است. از نظر سیاسی، شوک انرژی همان مشکلی را که از زمان مرگ Lehman Brothers در سال 2008 با آن مواجه بودیم، گسترش می‌دهد و تشدید می‌کند: بحران‌های فوری ما بسیار جدی‌تر از افرادی است که کشور را اداره می‌کنند. چه در سیاست، چه در سیاست و چه در رسانه‌ها، آنهایی که در راس قرار دارند، که از شرم‌طلبی تغذیه می‌کنند و مست از حرفه‌گرایی هستند، نمی‌توانند از عهده آنچه به ما خیره می‌شود برآیند.

دیوید کامرون پس از اینکه ما را وارد برگزیت کرد، راه خود را برای لابی گری برای Greensill Capital سوت زد. جورج آزبورن، که زمانی «راهپیمایی سازندگان» را ترغیب می‌کرد، اکنون آن را در شهر به راه انداخته است. بانک انگلستان حتی در شرایطی که کارگران عادی از قبل در رنج مالی هستند، پیچ‌ها را می‌چرخاند – و هیچ‌کس به این موضوع اشاره نمی‌کند که دو عضو کمیته تعیین نرخ آن از یک شرکت سیتی به نام گلدمن ساکس هستند، در حالی که هیچ‌کدام از کل جنبش اتحادیه کارگری نیستند.

آن کوه نور از رادیو 4، برنامه امروز، هفته گذشته را صرف تشخیص مشکلات اقتصاد بریتانیا کرده است. یک روز صبح را با یک سرمایه گذار خصوصی، سردبیر اکونومیست و یک لیب دم از دولت ائتلافی شکست خورده گذراندیم. هر سه در اجماع خوشحال کننده غوطه ور شدند و از نبود سرمایه گذاری ابراز تاسف کردند و فراوانی تشریفات اداری را محکوم کردند. البته برنامه امروز هرگز از تحلیل های مشابهی از میک لینچ یا شارون گراهام دعوت نکرده است. فقط می‌خواهد آنها را به خاطر ناراحتی‌های ناشی از دستپاچگی کارگران برای خود سرزنش کند.

این کشوری است که توسط تفکر گروهی اداره می شود، در حالی که گروه مورد نظر یک دسته از افراد متوسط ​​​​بالا تربیت شده و مناسب هستند. سازمان‌هایی که در تفکر گروهی غوطه‌ور هستند، در نهایت شکست می‌خورند، و در بریتانیا هم همین‌طور است. ما بازاری داریم که نمی‌تواند کالای اساسی را با قیمتی که مردم می‌توانند بخرند تحویل دهد، بنابراین این بازار شکسته است. ما یک شبکه ریلی داریم که عملاً توسط کرکس‌های مالی و کشورهای خارجی جشن گرفته می‌شود. و ما یک صنعت آب داریم که کاملاً به معنای واقعی کلمه نمایشی است. همه‌ی این‌ها برای سال‌ها مشخص بوده‌اند، زیرا در واقع بحران هزینه‌های زندگی، به‌طور پیوسته در طول دهه گذشته دستمزدهای راکد در حال رشد بوده است.

با این حال، به نظر نمی رسد که هیچ کس در جریان اصلی سیاست یا سیاست قادر به فکر کردن ایده هایی باشد که بیشتر شبیه به هم نباشند. از سوی دیگر، عموم مردم در حال انجام این کار هستند. در بزرگترین نظرسنجی در نوع خود، نظرسنجی این ماه توسط Survation نشان می دهد که دو سوم رای دهندگان محافظه کار خواهان بازگرداندن انرژی، آب، راه آهن و خدمات پستی به بخش دولتی هستند. چرا این کار را نمی کنند؟ مسافری از گیلدفورد در قطارش با قیمت‌های بالا تشویق نمی‌کند. یک رای دهنده محافظه کار در Bexhill نمی خواهد سواحل آنها پوشیده از فاضلاب باشد. و همه از قبض های گرمایش ناراحت هستند. با این حال، هیچ حزب بزرگی جرأت نمی کند به ملی شدن اشاره کند، کمتر از همه حزب کارگر کایر استارمر. حتی زمانی که ایدئولوژی سخت‌شده در برابر واقعیت می‌شکند، «معقولان» احمق بازی می‌کنند. میانه روها کسانی هستند که افراطی عمل می کنند.

هفته گذشته، در راهپیمایی «کافی است»، نگاهی اجمالی به حال و هوای عمومی جدید داشتم. چند مایلی جنوب وست مینستر، در یک سالن کنسرت بود که معمولاً نمایش های کمدی برگزار می کند. وقتی آمدم، یک ساعت قبل از شروع، صف‌ها جاده اصلی را مسدود کرده بودند. 1500 نفر محل را جمع کردند، صدها نفر دیگر دور شدند. کل این رویداد در عرض یک هفته با بودجه ای ناچیز جمع آوری شده بود. منبر سخنرانی ها دقایقی قبل از شروع در پشت یک ون بالا آمد.

اگرچه کافی است توسط دو اتحادیه کارگری کوچک تأسیس شد، اما این یک رویداد سنتی اتحادیه نبود. کواجو تونه‌بوآ، فعال مسکن نوبت روی صحنه رفت، در حالی که دیو وارد از اتحادیه پست‌داران، اتحادیه کارگران ارتباطات، اعلام کرد که این شروع یک جنبش اجتماعی است. زاراح سلطانا، نماینده حزب کارگر اعلام کرد: “سیاست بریتانیا کمی مزخرف است، اینطور نیست؟” به خنده های گسترده سخنرانان دیگر مسائل مربوط به دستمزد و شرایط کار را با مسکن بیهوده و بحران آب و هوا به گونه‌ای که من هرگز از وس استریتینگ و امثال او نشنیده‌ام، با هم ترکیب کردند.

Enough is Enough دو هفته پیش با هدف ثبت نام 50000 نفر راه اندازی شد. اکنون 450000 سرنشین دارد و قصد دارد تا پایان سپتامبر به یک میلیون نفر برسد. پرداخت نکنید، که توسط سه نفر در عصر خود راه اندازی شد، بیش از 100000 نفر را جذب کرده است که متعهد به لغو بدهی مستقیم خود هستند. بین آنها، این سازمان ها، و همچنین اتحادیه های کارگری و سازمان های جامعه مدنی، شروع به تعیین شرایط بحث در مورد این بحران کرده اند. لحظه ای که می توانست توسط نایجل فاراژ یا راست افراطی فرمان داده شود، در عوض به عنوان یک درگیری طبقاتی شکل گرفته است که در آن مردم فقیر از همه قومیت ها در حالی که رؤسای شرکت ها و سهامداران آنها سود می برند، دچار مشکل می شوند.

بالای این صورتحساب، میک لینچ بود. چند ماه پیش، او در حال سخنرانی در اتاق های کوچک اعضای RMT بود. اکنون او مکان‌های کنسرت را جمع‌آوری می‌کند، در حالی که هنوز مانند یک پدر در یک روز ورزشی مدرسه لباس می‌پوشد. بخش اعظم این موفقیت ناشی از مهارتی است که او می‌تواند مصاحبه‌گران تلویزیونی گنگ را بپذیرد. اما او همچنین یک راهپیمایی را مستقیماً به سمت قلمرو سیاسی بی ادعا رهبری می کند. او اظهارات خود را با توصیف حضور در بی بی سی با یکی از اعضای حزب کارگر که “حتی نمی دانست مالکیت عمومی چیست” پایان داد. صدای خنده 1500 نفر می آمد. اما او جدی بود. “کیر استارمر نمی داند که ممکن است برای طبقه کارگر این کشور جذاب باشد.” حالا سالن پر از تشویق شده بود. نگاهی به درنده کنارم انداختم. تمام شب، قیافه اش سر جایش یخ زده بود. اما حالا او بزرگ شده بود و مثل دیوانه کف می زد.