وکیل مدافع در سخنرانی لینگیاری می گوید اجازه ندهید «سیاست با نوار پایین» جلوی صدای بومی را بگیرد | بومیان استرالیا

توماس مایور در سخنرانی سالانه لینگیاری استدلال می‌کند که استرالیا باید «سیاست کم‌نظیر» را رد کند و با شجاعت وینسنت لینگیاری، رهبر حقوق زمین‌های بومی، برای به رسمیت شناختن قانون اساسی و صدایی به پارلمان مبارزه کند.

مرد جزیره‌ای تنگه تورس، بیانیه اولورو از طرف مدافع قلب و عضو اتحادیه دریایی سخنرانی سالانه را در جشنواره روز آزادی در منطقه دورافتاده منطقه شمالی Kalkaringi در عصر جمعه ایراد خواهد کرد..

این فستیوال به افتخار حرکت تاریخی 23 اوت 1966 Wave Hill که توسط لینگیاری رهبری می‌شد، پس از نسل‌ها استثمار، خشونت و جیره‌های ناچیز، خواستار به رسمیت شناختن حقوق زمین خود شد.

شهردار از داستان اعتصاب هفت ساله متعاقب ویو هیل استفاده خواهد کرد تا صدای بومیان و جزیره نشینان تنگه تورس را که در قانون اساسی تصریح شده است، به کار گیرد تا اطمینان حاصل شود که مردم ملل اول توسط دولت ها شنیده می شوند.

«برای مدت طولانی، مخالفان به ما می‌گفتند چشم‌اندازهایمان را پایین بیاوریم و آرزوهایمان را برای تغییر کم کنیم، زیرا برخی گمانه‌زنی‌های تنبلی مبنی بر اینکه مردم استرالیا از تغییر واقعی برای اوباش ما حمایت نمی‌کنند… ما نمی‌توانیم اجازه دهیم این سیاست پایین ما را عقب نگه دارد. او با توجه به نسخه پیشین این سخنرانی می گوید.

ما نمی توانیم هدف پایینی داشته باشیم. ما نباید آرزوهای خود را برای تغییر خدشه دار کنیم. ما باید سخت کار کنیم، همانطور که لینگیاری انجام داد. ما باید شجاعت داشته باشیم، همانطور که لینگیاری داشت.»

دولت آلبانی با برنامه ریزی برای برگزاری همه پرسی در اوایل سال آینده، در تلاش است تا در قانون اساسی صدای بومیان را تثبیت کند.

شهردار می‌گوید: «صدای به مجلس ارائه شفاف راه‌حل‌های ما به مجلس را تقویت می‌کند، به جای اینکه مجلس مشکلات ما را برای منافع سیاسی و ایجاد پوششی برای شکست‌های آنها تشدید کند».

صدای ما می تواند حقیقت را به استرالیا بگوید. صدای ما می تواند به بستن معاهدات کمک کند. صدای ما باید در کتاب قانون – قانون اساسی – باشد، همانطور که از مدتها قبل باید بوده است.»

مایور مبارزات لینگیاری را که باید توسط دولت‌های فدرال و منطقه‌ای آن زمان بشنوند و بشنوند، با مبارزات مردم بومی امروز تشبیه می‌کند.

«آنها در اثر پدرسالاری دچار مشکل شدند. آن‌ها با قوانین و سیاست‌هایی که به‌شدت تحمیل شده بودند، بسیار دور از نفوذشان در داروین و کانبرا مواجه شدند.»

اعتراض قدرتمند در مراسم تاریخی نخست وزیر گوف ویتلام و بازگرداندن برخی از زمین ها به مالکان سنتی در سال 1975 به اوج خود رسید. هموار کردن راه برای حقوق زمین در سراسر NT و کشور.

شهردار در مورد تداوم عدم تعادل قدرت، پیشرفت ناموفق در معاهدات و حقوق زمین و اینکه چگونه دولت های متوالی نتوانسته اند صدای بومیان را بشنوند صحبت خواهد کرد.

مردم ما اظهارات و درخواست های زیادی کرده اند: طومار به پادشاه در دهه 1930، طومارهای Yirrkala Bark در دهه 60، طومار لاراکیا به ملکه در دهه 70، و بیانیه Barunga در دهه 80، فقط به نام چند مورد. .

“و در این دهه، بیانیه اولورو از قلب.”

اما شهردار خواهد گفت که فشار برای تغییر، برای معاهدات و صدای قوی، علیرغم دهه ها مبارزات انتخاباتی، حمایت قدرتمند و گام های کوچک به سوی پیشرفت، به تغییرات کافی منجر نشده است.

او لغو کمیسیون بومیان و جزیره نشینان تنگه تورس تحت دولت ائتلافی در سال 2005 و مداخله منطقه شمالی در سال 2007 را به عنوان شکست خورده می‌داند.

هر بار که مردم بومی صدایی سیاسی بر اساس نمایندگی خودمان ساخته اند که قادر بوده است به طور جمعی و بدون عذرخواهی صحبت کند، که می تواند سیاستمداران را به دلیل ظلم، سهل انگاری و نادانی پاسخگو باشد… ما ساکت شده ایم.

“مردم بومی و جزیره نشین تنگه تورس به صدایی نیاز دارند که از ساکت شدن توسط دولت های متخاصم محافظت شود.”

مایور لینگیاری را به عنوان «مردی رویا توصیف می‌کند که جرأت داشت رویای یک رابطه جدید با استرالیا وسیع‌تر را دنبال کند – رابطه‌ای که در آن مردم ملل اول و کارتیا (مردم سفید پوست) می‌توانند به عنوان همسر زندگی کنند.

بیایید از میراث او درس بگیریم تا به سمت جایگاه شایسته خود در کشورمان ادامه دهیم.»