سرنا ویلیامز: آیا یک بار دیگر برای ملکه کامبک تنیس باقی مانده است؟ | سرنا ویلیامز

اسارنا ویلیامز روی طناب بود. پس از عبور از قرعه کشی آزاد آمریکا در سال 2012، او در ست سوم فینال با نتیجه 3-5 مقابل ویکتوریا آزارنکا شکست خورد. سپس بازیکن برتر جهان، آزارنکا، کاری را انجام داده بود که هیچ بازیکن دیگری تا کنون در آن سال نتوانسته بود در فلاشینگ میدوز انجام دهد. او ویلیامز را پاره پاره دوید، او را در خطاهای فورهند ناامید کرد و غیرقابل توقف ترین سلاحش را مختل کرد: صاعقه ویلیامز در یک سرویس، مسلماً بهترین شوت در تاریخ بازی زنان.

حتی اگر ویلیامز شجاعانه فاصله را به 4-5 در سرویس بدون ثبت یک آس کاهش داد، آزارنکا همچنان این عنوان را روی راکت خود داشت. برای شنیدن ویلیامز که بعداً آن را می گوید، آنقدر خرج و تمام شده بود که از قبل شروع به نوشتن یک سخنرانی نایب قهرمان در ذهنش کرده بود. و زمانی که آزارنکا به برتری 40 عشقی و امتیاز قهرمانی سه گانه رسید، به نظر می رسید که مدت زیادی طول نکشید که تماشاگران استادیوم آرتور اش آن را شنیدند. اما چیزی عمیق تر از درون به او اجازه نمی داد عقب نشینی کند. وقتی آزارنکا به اندازه یک تار مو از جلوی زمین عبور کرد، آن نیروی درونی خود را نشان داد. از طریق ساخت نقطه مصمم او، دفاع بی امان او و اشتهای غیرقابل چشم پوشی او برای مبارزه می درخشید. همانطور که ویلیامز به طور ناگهانی با حذف قطعی روبرو بود، او 16 امتیاز از 22 امتیاز آخر را برای برتری 7-5 در ست سوم کسب کرد تا چهارمین عنوان اوپن آمریکا را کسب کند.

این پیروزی حماسی در کوئینز، اولین فینال در 17 سال به سه ست، نه تنها باعث تقویت ویلیامز برای بهترین بودن در تمام دوران ها نشد. (با آن پانزدهمین اسلم انفرادی حرفه ای، او اولین زنی بود که بعد از مارتینا ناوراتیلووا پس از 30 سالگی برنده مسابقات ماژور شد و تنها زنی غیر از خواهر بزرگتر ونوس و استفی گراف بود که در همان سال ویمبلدون، طلای المپیک و آزاد آمریکا را برد. .) عنوان دیگری برای او به ارمغان آورد: ملکه بازگشت. از نظر فنی، اصلاً اهمیتی نمی‌دهد که به نظر می‌رسد کمی اشتباه است.

دلیل خوبی وجود دارد که چرا ویلیامز مجموعاً 37 عنوان گرند اسلم را به دست آورده است. در بیشتر 27 سالی که در تور حرفه ای حضور داشت، او یکی از محبوب ترین ها بوده است. در حالی که سه تیم بزرگ مردان مرتباً با آزمون‌های سختی علیه خود و بازیکن عجیب و غریب روبرو می‌شدند، ویلیامز اکثراً ارزش بازیکنان سه نسل را از زمین خارج کرده است. او فقط دوران فعلی تنیس “Big Babe” را راه اندازی نکرد. او بدترین از همه آنها بود – یک رئیس نهایی سریع و انعطاف پذیر که می توانست در تور از همه دیگران پیشی بگیرد. از 23 جایزه اصلی تک‌نفره حرفه‌ای خود، شش جایزه را بدون حذف یک ست به دست آورد. متداول ترین امتیازی که او در آن اجرا ارسال کرده است؟ 6-1. در مجموع، او هرگز بیش از 29 بازی را در مسیر یک پیروزی بزرگ شکست نداده بود. وقتی ویلیامز می‌گوید، همانطور که اغلب در طول زندگی حرفه‌ای‌اش می‌گوید، با نگاه کردن به گذشته، فقط او می‌تواند خودش را شکست دهد، جای تعجب است که کسی تا به حال فکر کرده است که این موضوع را استدلال کند. مسابقاتی که حریف خلاف آن را ثابت کند نسبتاً نادر است. اما، با این حال، آنها اتفاق افتادند.

اگر سرنا از هر حریفی می ترسید، آن ونوس بود. او بازیکنی بود که استانداردها را تعیین کرد، راه را هموار کرد و هنوز هم تا 40 سالگی اش در حال گردش است – دو دهه بعد از اینکه با تشخیص سندروم شوگرنس عمومی شد. سی و یک بار، آنها در طول دوران کاری نامحتمل خود ملاقات کرده اند – هر مسابقه یک رابطه کاملاً مضطرب است. یک سوم از این درگیری ها سه ست بوده است. در ابتدا خواهر بزرگتر راه خود را پیدا کرد و سرنا را از عناوین در ملبورن در سال 1998، کلوپ آل انگلیس در سال 2000 و فلاشینگ میدوز در سال 2001 برگرداند. در سال 2002 روند تغییر کرد. در آن سال در مسابقات آزاد فرانسه، سرنا به سه ست افزایش یافت. پیروزی بر جنیفر کاپریاتی قبل از اپیلاسیون زهره در فینال. در هفته‌های پایانی ویمبلدون دیگری که تماماً خواهران بود، سرنا از یک تای‌بریک در ست اول در راه خود برای پرداخت پول شکست خورد.

در بین آن موفقیت تاریخی روی چمن و بازی تنومند با آزارنکا، ویلیامز دلایل زیادی برای شرط بندی علیه او در زمانی که او در زمین است، ارائه کرده است. در نیمه نهایی اوپن استرالیا در سال 2003 مقابل کیم کلایسترز، سرنا از دو امتیاز بازی برگشت و در سه پیروز شد، سپس ونوس را در فینال شکست داد تا سرنا اسلم را کامل کند (برای اولین بار). در نیمه‌های اوپن استرالیا در سال 2005، ویلیامز پیروزی مطمئن ماریا شاراپووا در ست‌های مستقیم را به پیروزی در سه ست با تسلط در شوت‌زنی و عزم ذهنی تبدیل کرد که لحن را برای رقابت بی‌طرف آنها تعیین کرد.

پس از شکست دادن یک تای بریک ست اول در فینال ویمبلدون در سال 2009 به النا دمنتیوا – که در سه مسابقه از چهار دیدار قبلی ویلیامز را شکست داده بود، ویلیامز اخیراً در مرحله یک چهارم نهایی المپیک پکن، غرش کرد و امتیاز مسابقه ست سوم را نجات داد. در راه رسیدن به خشکسالی شش ساله عنوان قهرمانی ویمبلدون. ویلیامز در مقابل سوتلانا کوزنتزووا در فینال اوپن فرانسه در سال 2013، از یک بسته تقریباً در ست اول برگشت و دو فریم بعدی را جارو کرد.

در حالی که این پیروزی، دومین قهرمانی از سه قهرمانی بزرگ ویلیامز در خاک رس، ویترینی بود که فراتر از سطح زمین بود، تا زمانی که ویلیامز به عنوان قهرمانی آزاد ایالات متحده در سال 2012 رسید که ملکه کامبک رسما تاجگذاری کرد. از این گذشته، او نه تنها از کنار آزارنکا رد شده بود، بلکه پس از یک سال مرخصی برای شفای یک تصادف عجیب و غریب و تقریباً مرگبار که او را با هماتوم و آمبولی ریه گرفتار کرد و ترک کرد، خود را به عنوان بهترین بی چون و چرای تنیس معرفی کرده بود. او در این فکر است که آیا او می‌تواند فرم عالی خود را دوباره تکرار کند، خیلی کمتر به بازی بازگردد.

به یک معنا، این همان چیزی است که قصد اعلام شده ویلیامز برای کناره گیری از بازی را بسیار دشوار می کند. او از همه چیز بازگشته است – رقبای سرسختی مانند آزارنکا (که رکورد 5-18 در برابر ویلیامز بهتر از آن چیزی است که به نظر می رسد)، جدایی از افراد مشهور، قتل خواهر بزرگترش تونده، زایمان سزارین که نزدیک بود او را نیز بکشد. و حتی اگر او ممکن است آماده خداحافظی خود باشد، هر کسی که این مدت طولانی او را تماشا کرده است باید احمق باشد تا او را به طور کامل حساب کند.