اجرای باله سلطنتی رقصنده ای خواهد داشت که از ویلچر استفاده می کند | باله سلطنتی

باله سلطنتی در حال اجرای نمایشی است که در آن یکی از رقصندگانش با یک رقصنده معلول دونوازی اجرا می‌کند و تشخیص می‌دهد که فراگیر بودن «تنها در مورد تنوع نژاد نیست، بلکه به تنوع توانایی‌های فیزیکی نیز مربوط می‌شود».

جو پاول مین، که از ویلچر و عصا برای اجرا استفاده می کند و خود را «رقصنده ای با توانایی های متفاوت» توصیف می کند، با ایزابل لوباخ، رقصنده باله سلطنتی، در قطعه ای غزلی که ماه آینده برای جشنواره گرینویچ و داکلندز خلق شده است، ظاهر می شود.

داستان او درباره غلبه بر موانع زندگی برای دنبال کردن رویایی است که از پنج سالگی در سر داشت. پاول مین مصمم است “ادراکات را به چالش بکشد، گفتگوها را شروع کند و فرصت هایی را برای من و سایر رقصندگان با توانایی های متفاوت باز کند”.

او که از چهار سالگی رقصیده بود، جایی در مدرسه معتبر سلطنتی باله (RBS) به دست آورده بود، حتی به عنوان دانش آموز در صحنه‌های باله سلطنتی «فندق شکن»، در میان دیگر تولیدات اجرا می‌کرد – اما امیدهایش برای حرفه‌ای شدن را دید. رقصنده با شرایطی برخورد کرد که بر تحرک او تأثیر گذاشت.

در سال چهارم تمرین، او پس از یک دوره رشد دچار آسیب دیدگی شده بود که منجر به جراحی روی زانوی چپش شد. عوارض ایجاد شد و یک تصادف شدید رانندگی تلفات بیشتری را بر بدن او وارد کرد و تمرین RBS او را به پایان رساند.

او در سن 15 سالگی از ویلچر استفاده می کرد و تصور می کرد که دیگر هرگز نخواهد رقصید.

اما زندگی پاول مین پس از اینکه مادرش اعلامیه ای در مورد رقص با ویلچر دید، تغییر کرد که به او کمک کرد ناتوانی خود را بپذیرد.

او به رقصیدن با Ballet Cymry، در میان دیگران ادامه داد و جوایز برتر را در مسابقات رقص لاتین و سالن رقص به دست آورد.

پاول مین، 24 ساله، از نیوتاون، پاویس، گفت: «زمانی که ناتوانی ام را به دست آوردم، کاملاً فکر کردم که رقص گزینه ای برای من نیست… فکر می کردم که کاملاً تمام شده است.

“سپس [I thought] چرا باله نه؟ از نظر شراکت، این یک روش جدید برای انجام کارها است… ما قوانین را خیلی تغییر می دهیم، اما، چون قوانین را تغییر می دهیم، احساس می کنم در لبه پیشرفت باله به سوی آینده ای روشن تر و فراگیرتر هستیم.

باله سلطنتی اولین بار با او در ورزشگاه ومبلی برای مراسم بازگشت به خانه پارالمپیک که به نشانه موفقیت ورزشکاران پارالمپیک GB در طول توکیو 2020 بود، همکاری کرد. او قطعه ای را که در کنار کریستن مک نالی رقصنده باله سلطنتی خلق کرد، با آهنگ Nobody Knows Me Like You اجرا کرد. این کار توسط خواننده و ترانه سرا Birdy. او همچنین در پلتفرم شرکت، Draft Works شرکت کرد و با مک نالی و مدیر باله سلطنتی، الکساندر کمپبل، اثر جدیدی خلق کرد.

این اثر با عنوان Sleepwalker اکنون تمدید شده است و او آن را به صورت دوئت 10 دقیقه ای با لوباخ در جشنواره گرینویچ و داکلندز اجرا خواهد کرد. در 10 و 11 سپتامبر در حیاط کلمبوس برگزار می شود.

لوباخ گفت که رقصیدن با پاول مین «واقعاً خاص است» و افزود: «این کار فرصت‌های تازه‌سازی، راه‌های جدید مشارکت، تقسیم وزن بین یکدیگر، استفاده از سرعت و پویایی به روش‌های مختلف را به وجود می‌آورد، بدیهی است با صندلی او. شما حرکت واقعاً غنی را از روی صندلی او دریافت می کنید، حرکات سر خوردن… این مانند امتداد بدن او است.

او در تمرینات RBS دو سال بالاتر از او بود و او روی او تأثیر گذاشت: «از زمانی که خیلی جوان بود به نظر می رسید یک رقصنده بسیار طبیعی است… او هنوز هم دارد. او خیلی رسا است.»

اما ساوتورث، تهیه‌کننده خلاق باله سلطنتی که این قطعه را سفارش داده است، به آبان نیوز گفت: «ما می‌دانیم که باید فراگیر باشیم. این فقط در مورد تنوع نژاد نیست، بلکه در مورد تنوع توانایی های فیزیکی نیز هست.

ما در مورد نژاد و جنسیت کارهای زیادی انجام داده ایم. اما من واقعاً مشتاق بودم که به این موضوع بپردازیم که چگونه معلولیت وارد دنیای باله می شود، دنیایی که به عنوان نخبه تلقی می شود. ما واقعاً در ابتدای آن هستیم و نه تنها به ناتوانی جسمی، بلکه به مواردی مانند واگرایی عصبی نگاه می کنیم.

او افزود: «یکی از چیزهایی که همیشه به آن نگاه می‌کنم، افرادی هستند که راه‌های مختلف حرکت را به من نشان می‌دهند. این چیز هیجان انگیز است… طراحان رقص بزرگ زبان خود را خلق کردند… اگر کسی ویلچر دارد، حرکت روی ویلچر چه امکاناتی دارد؟ اگر عصا تبدیل به اکستنشن بازو شود، به چه معناست؟

ممکن است این منطقه بزرگ بعدی رقص باشد که باید مورد بررسی قرار گیرد. چندین سال پیش، مردم می‌پرسیدند که طراحان رقص زن کجا هستند و واقعاً به این موضوع پرداخته شده است… ناتوانی جسمی حوزه‌ای است که می‌دانیم باید به آن نگاه کنیم. اگر واقعاً به درستی فراگیر باشیم، باید به نحوه کارمان با مجریان و خلاقان معلول نگاه کنیم.»