مطالعه نشان می دهد که تهاجم خرگوش به استرالیا به واردات 24 حیوان در سال 1859 بازمی گردد | گونه های مهاجم

تحقیقات جدید تأیید کرده است که تهاجم خرگوش در سراسر استرالیا ناشی از معرفی تنها 24 حیوان در سال 1859 است.

دانشمندان با استفاده از داده‌های تاریخی و ژنتیکی، منشأ آنچه را که آن‌ها «سریع‌ترین نرخ استعمار برای یک پستاندار معرفی‌شده تا کنون ثبت شده» می‌نامند، مشخص کرده‌اند.

تحقیقات جدید، منتشر شده در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم، آنچه را که تاریخ‌دانان مدت‌ها به آن مشکوک بودند، تأیید کرده است: هجوم خرگوش‌های این کشور از پارک بارون، املاک توماس آستین، در نزدیکی جیلونگ در ویکتوریا سرچشمه گرفته است.

خرگوش اروپایی، Oryctolagus cuniculus، در ابتدا با اولین ناوگان در سال 1788 به سرزمین اصلی استرالیا معرفی شد، زمانی که پنج خرگوش خانگی به سیدنی آورده شدند.

اما علیرغم حداقل 90 واردات بعدی، جمعیت فقط در نیمه دوم قرن نوزدهم منفجر شد – خرگوش ها پس از 50 سال در سراسر قاره استرالیا با سرعت 100 کیلومتر در سال پخش شدند.

در سال 1859، آستین محموله ای از 24 خرگوش وحشی و اهلی را از برادرش در بالتونزبورو، در جنوب غربی انگلستان دریافت کرد. در عرض سه سال، حیوانات به هزاران نفر افزایش یافتند.

دانشمندان اکنون می گویند که تهاجم خرگوش در سراسر قاره به جای معرفی های متعدد قبلی، ناشی از همین واردات بوده است.

آنها علاوه بر سوابق تاریخی، مواد ژنتیکی 187 خرگوش اروپایی را که در سرتاسر استرالیا، تاسمانی، نیوزلند، بریتانیای کبیر و فرانسه بین سال‌های 1865 تا 2018 صید شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند.

محققان دریافتند که خرگوش های سرزمین اصلی استرالیا از نظر ژنتیکی بیشتر شبیه به جمعیت های موجود در جنوب غربی انگلستان، نزدیک بالتونزبورو هستند.

شیوع گونه های ژنی نادر در خرگوش های استرالیایی نیز با فاصله گرفتن از پارک باروون افزایش یافت، روندی که در جمعیت های در حال گسترش جغرافیایی رخ می دهد.

محققان DNA یافت شده در میتوکندری سلول‌ها – که از مادر به ارث رسیده است – را ردیابی کردند و تخمین زدند که “خرگوش‌های استرالیایی سرزمین اصلی در مجموعه داده‌های ما، اصل و نسب مادری خود را به پنج ماده که از اروپا معرفی شده‌اند، ردیابی می‌کنند.”

این تجزیه و تحلیل همچنین شواهدی از معرفی خرگوش‌های دیگر پیدا کرد که منجر به بقای جمعیت شد، اما بدون گسترش جغرافیایی گسترده. این مطالعه نشان داد که دو گروه خرگوش – یکی در سیدنی و دیگری در پارک ملی کاتای، در شمال غربی شهر – اجداد متفاوتی داشتند.

محققان فرض می‌کنند که خرگوش‌های پارک باروون به دلیل اجداد وحشی‌شان، احتمالاً در انتشار موفق‌تر بودند. بسیاری از معرفی‌های قبلی شامل خرگوش‌هایی با منشأ خانگی بود که گزارش‌هایی از «رام بودن، رنگ‌های فانتزی کت و گوش‌های شلخته» به‌عنوان ویژگی‌هایشان بود.

پروفسور مایک لتنیک از دانشگاه نیو ساوت ولز، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: خرگوش های وحشی معرفی شده به پارک باروون ممکن است ویژگی های ژنتیکی داشته باشند که احتمال زنده ماندن آنها را در طبیعت وحشی استرالیا افزایش می دهد.

ثبت نام کنید تا هر روز صبح یک ایمیل با داستان های برتر از آبان نیوز استرالیا دریافت کنید

او گفت: “اگر حیوانات برای اهلی کردن پرورش داده می شوند، یکی از چیزهایی که آنها کم دارند شکارچیان هستند.” “رفتار ضد شکارچی هم آموخته می شود و هم تکامل یافته است… ژن هایی که شما حمل می کنید و ممکن است شما را عصبی یا جهنده کند، در نهایت ناخواسته هستند و در اهلی شدن گم می شوند.”

لتنیک گفت که خرگوش های پارک بارون “محیط های مختلف زیادی را در سراسر کشور مورد حمله قرار داده بودند.” خرگوش هایی وجود دارند که در مناطق نسبتاً خنک و نسبتاً مرطوب استرالیا زندگی می کنند و خرگوش هایی نیز در وسط بیابان زندگی می کنند.

خسارتی که خرگوش ها به محصولات کشاورزی وارد می کنند سالانه 200 میلیون دلار تخمین زده می شود.

لتنیچ گفت که تأثیر ناشناخته آفات این است که آنها فشارهای شکار را در سراسر قاره تقویت کرده اند. «تعداد روباه‌ها، گربه‌ها و دینگوها در مناطقی که خرگوش‌های زیادی وجود دارد بسیار بیشتر است، و این بدان معناست که زندگی سایر حیوانات را سخت‌تر می‌کند، زیرا شکارچیان بیشتر هستند.»

این نشان می‌دهد که هر کاری که انجام می‌دهیم، باید از آوردن… اجتناب کنیم [wild animals] به این کشور و فرار آنها.»

در تاسمانی و نیوزلند، خرگوش ها نیز چندین دهه پس از معرفی به آفت تبدیل شدند. محققان دریافتند که خرگوش‌های تاسمانی دارای اجداد بومی بریتانیایی و استرالیایی هستند، در حالی که خرگوش‌های نیوزلند ترکیبی از اجداد وحشی و اهلی بریتانیایی و سرزمین اصلی استرالیا داشتند.