صنعت آب انگلستان اکنون نمایانگر چهره غیرقابل قبول سرمایه داری است | سایمون جنکینز

دبلیواینجا کثیفی است برنجی وجود دارد. اما به ندرت گل و لای کثیف‌تر یا پول‌های برنجی‌تر از پساب‌های قهوه‌ای که به کانال دریای سیفورد می‌ریختند یا جلبک‌های سبز روی ویندرمر پخش می‌شدند. صنعت آب انگلیس می‌تواند بهانه‌هایی را که دوست دارد بیاورد، اما کسانی که خود را در حال شنا در فاضلاب می‌بینند، متوجه می‌شوند – و متعجبند که چرا مسئولین مستحق حقوق میلیون‌پوندی هستند. سال گذشته 9 مدیر آب بیش از 15 میلیون پوند بین آنها به جیب زدند که رشد سالانه 27 درصدی را نشان می دهد.

ریختن فاضلاب به داخل آبراهه ها صرفاً به دلیل سرریز شدن مخازن ذخیره سازی ایجاد می شود. این در حال حاضر توسط صنعت به هوای گرم نسبت داده می شود که باعث رواناب سریع غیرمنتظره می شود. این قرار است فقط به ندرت اتفاق بیفتد. بنا بر گزارش ها، ساترن واتر در یک هفته چهار بار از این نوع تخلیه را در کانال ایجاد کرده است. در مجموع 373000 مورد تخلیه فاضلاب در سال 2021 حتی قبل از موج گرمای امسال گزارش شده است. مشکلی پیش آمده است.

گسترش جیره بندی از طریق ممنوعیت لوله کشی، و انفجار فاضلاب به رودخانه ها و دریاها نشان دهنده صنعتی است که مدت زیادی در کمین بخش خصوصی کمین کرده است. در دوران ویکتوریا، آب چهره شریف سوسیالیسم شهری بود. اکنون چهره غیرقابل قبول سرمایه داری است. موفقیت صنعت خصوصی شده بستگی به اثربخشی دولت در تنظیم انحصارات طبیعی خود دارد. تحت نظارت وایت هال Ofwat، مقررات آب شکست خورده است. به نظر می رسد رادیکال ترین پیشنهاد آن برای مقابله با بحران کنونی این است که مردم هنگام تمیز کردن دندان های خود شیر آب خود را ببندند.

از زمان خصوصی سازی در سال 1989، حدود 72 میلیارد پوند اجازه داده شده است که از صنعت به سود سهام نشت کند، پولی که به وضوح باید صرف سرمایه گذاری، جلوگیری از نشت و ساخت مخازن سرریز می شد. همانطور که هست، تقریبا یک چهارم آب شیرین انگلستان هرگز به مصرف کننده نمی رسد، اما از لوله های تعمیر نشده خارج می شود. در همین حال، آلودگی به این معنی است که مکان‌های شنای بریتانیا به قدری کثیف هستند که در سال 2020 در رتبه آخر اروپا از نظر کیفیت آب قرار گرفتند. حتی آژانس محیط زیست خود دولت نیز پس از افزایش به 62 مورد از مواردی که به 62 مورد افزایش یافت، خواستار زندانی شدن مدیران شرکت‌های آب به دلیل کاهش وحشتناک عملکرد شده است. سال گذشته به عنوان “حوادث جدی” آلودگی طبقه بندی شد. کمپین‌ها همچنین Ofwat را به دلیل شکست قوانین به دادگاه می‌کشند. صنعت به تمام معنا بوی تعفن می دهد.

اکنون صحبت از ملی‌سازی مجدد است، اگرچه دور شدن شرکت‌های آب با پول بیشتر به عنوان غرامت دشوار است. مشکل واقعی کمتر به خصوصی سازی مربوط می شود تا تنظیم کننده های آن. همانند بحران دیگری، یعنی بحران بخش خانه های خصوصی، نظارت ضعیف به دلیل لغزش این صنایع به سهام خصوصی یا دنیای تیره مالی فراساحلی تشدید شده است.

در اینجا ابزار عمومی از بین می رود. سود کوتاه مدت چیزی است که اهمیت دارد، سود سهام همه چیز است و حقوق های رسوایی باعث ایجاد دری چرخشی بین شرکت ها، تنظیم کننده ها و وایت هال می شود. نتیجه این است که آلاینده های آشکار مانند صنعت طیور توسط برنامه ریزان اجازه تخلیه پساب به رودخانه وای و تبدیل آن به فاضلاب باز داده می شود. شرکت های آب ما زباله های خود را به دریا تخلیه می کنند. و در همین حال، پیشنهاد یک شبکه ملی برای انتقال آب از غرب فراوان به شرق خشک شده، نهفته است. هزینه 10 میلیارد پوندی آن حدود یک دهم هزینه پروژه غرور بوریس جانسون، HS2 است. قطار اولویت بیشتری در نظر گرفته شد.