دولت انگلیس را به لبه پرتگاهی سوق داده است – اکنون این وظیفه شهروندان است که آن را عقب بکشند | نسرین مالک

من به یاد داشته باشید که در تاریک ترین دوره همه گیر، این احساس وجود داشت که دولت بریتانیا واقعاً مردم را به سرنوشت خود رها کرده است. جلسات توجیهی روزانه به بازی توهین آمیز انکار و دروغ تبدیل شده بود، تعداد کشته ها در حال افزایش بود، PPE و ردیابی خرابی ها آشکار می شد، سیاست قرنطینه به وضوح مطالعه نشده بود و نخست وزیر حتی از ملاقات با خانواده های قربانیان کووید خودداری کرده بود. در حوالی زمانی که آن خانواده های داغدیده شروع به سازماندهی و مبارزات انتخاباتی کردند، روشن شد که آسایش، منابع و حرکت اصلاحی مورد نیاز مردم از سوی دولت به دست نخواهد آمد. قرار بود شهروندان خودشان این کار را انجام دهند.

این حس از بدنه‌ای سیاسی و حکومتی که کاملاً برای بحران مناسب نیست دوباره به وجود آمده است، و با آن همان درک اینکه تغییر از جانب سیاستمداران ما حاصل نخواهد شد، مگر اینکه آنها به درون آن کشیده شوند. انگلستان در حال حاضر پس از یک کودتا مانند کشوری ترسناک، بی‌پلیس، بدون حکومت و بی‌ثبات است. یک دولت رفته است اما دیگری جایگزین آن نشده است و اپوزیسیون نمی تواند به چالش بپردازد. بوروکراسی با اینرسی، با صف ها، عقب ماندگی ها و تنگناها به کار خود ادامه می دهد. سرمایه خصوصی که قبلاً درنده و غیرقانونی شده بود، با شدت بیشتری ادامه می‌دهد و برای خدمات اساسی مانند آب و گاز سود می‌برد، گویی در یک اقتصاد جنگی زندگی می‌کنیم.

تصور ناامنی فقط یک احساس نیست. این یک واقعیت است. در یادداشتی تحقیقاتی در اوایل این ماه، رئیس تجزیه و تحلیل کلان در Saxo، یک بانک دانمارکی، گفت که بریتانیا بیشتر و بیشتر شبیه معیار مخوف برای یک دموکراسی غربی، «یک کشور بازار در حال ظهور» است. او گفت: «کاری که برگزیت به خودی خود انجام نداده است، برگزیت همراه با کووید و تورم بالا در انجام آن موفق بوده است. اقتصاد انگلستان درهم شکسته است.»

قرنطینه و عدم تماس حضوری در طول همه گیری، خشم و اقدامات مدنی را خفه کرد. اینها نیروهایی هستند که این بحران کوبنده هزینه زندگی اکنون آزاد می کند. یکی دیگر از ویژگی‌های برخی از اقتصادهای بازارهای نوظهور، علاوه بر نوسانات تجاری و تورم بالا، تحقق بخشی از نیروی کار استثمار شده و شهروندانی است که دولت آن را ارائه نخواهد کرد. یکی از نتایج آن، ظهور یک سیستم موازی غیررسمی پشتیبانی است، سیستمی که در آن افراد منابع را به اشتراک می گذارند و زمان خود را برای کمک به یکدیگر اختصاص می دهند.

در برخی از کشورهای شمال آفریقا، یک سند زرد و فرسوده که به طور غیررسمی “تشخیص” نامیده می شود، به طور منظم در دفاتر و همراه با آن، یک پاکت نامه را انجام می دهد. در داخل، خلاصه‌ای از نیازهای پزشکی یک فرد (اغلب یک غریبه کاملاً غریب) وجود دارد، معمولاً یک عمل نجات جان، و فهرستی از اسامی با شماره‌هایی در کنار آن‌ها، و جزئیات کمک‌های مالی آنها به این روش. با این نوع نیازهای فوری – مراقبت‌های بهداشتی، غذا، سرپناه – مردم می‌دانند که هیچ جایگزین دیگری وجود ندارد که مستلزم ورود دولت باشد و بنابراین به نوعی همبستگی مستعفی ادامه دهند. این واقعیت که مردم از NHS چشم پوشی می کنند و التماس می کنند تا برای مراقبت های بهداشتی خصوصی پول قرض کنند، و وابستگی فزاینده به بانک های مواد غذایی (که هیچ کدام به مجازات محافظه کاران ترجمه نمی شود)، نشان می دهد که از این نظر، بریتانیا یک کشور نوظهور بوده است. برای مدتی کشور را زیر نظر محافظه کاران به بازار عرضه می کند. با زندگی در مرحله پایانی غم و اندوه، مدتهاست که در یوغ سرنوشت سازی هستیم که اوضاع بهتر نمی شود.

دیگر نه. چیزی تغییر کرده است. اگر بیش از حد از آن استفاده کنیم، شرایطی که باعث می‌شود مردم از سیاست دست بکشند، می‌توانند دوباره عصبانی شوند. مردم می توانند بپذیرند که دولت مرده است، اما این بدان معنا نیست که نمی توان دیگری را زنده کرد. نتیجه نافرمانی مدنی است. اینها که به عنوان “اختلال” و “آشوب اعتصاب” گزارش می شوند، در واقع پاسخی سالم و با تأخیر هستند به پایانی که کشور در طول بحران هزینه زندگی به آن رسیده است، جایی که سرمایه خصوصی، دولت دست راستی و مخالفان چپ به آن رسیده است. همه توافق کرده‌اند که فقط در مورد اجساد مرده‌شان، دولت برای انتقال ثروت از ثروتمندان به فقیر دخالت می‌کند.

مقیاس این تحقق را می توان در اعتصابات، و تعداد صنایع و مناطقی که آنها را در بر می گیرد، اندازه گیری کرد. اعتصاباتی در انگلستان، اسکاتلند و ولز در سراسر سیستم حمل و نقل، تدارکات، بازیافت زباله و تمیز کردن خیابان ها و پست سلطنتی برنامه ریزی شده است. پرستاران نیز برای اعتصابات رای می دهند، و همچنین کارکنان ارتباطات. انتظار می رود این موارد بر همه چیز از حمل و نقل عمومی گرفته تا زنجیره های عرضه در سوپرمارکت ها تأثیر بگذارد. این به اعتصاب‌های گربه‌های وحشی اشاره نمی‌کند که در هفته‌های اخیر آغاز شد و هزاران کارمند غیر اتحادیه‌ای از کارخانه‌ها و تأسیسات آمازون خارج شدند.

در کنار اقدامات اعتصابی سازمان یافته، گروه های غیررسمی و ناشناس در حال ایجاد و به اشتراک گذاشتن طرح هایی برای تحت فشار قرار دادن دولت در صورت عدم رسیدگی به بحران انرژی هستند. بیش از 100000 نفر تاکنون به Don’t Pay UK پیوسته اند، که در صورت ثبت نام 1 میلیون نفر، عدم پرداخت انبوه قبوض انرژی را تهدید می کند. این سازمان می‌گوید: «ما به قدرت‌هایی نشان می‌دهیم که قدرت جمعی ما باعث پایان دادن به این بحران خواهد شد. کافی است، کمپینی برای مبارزه با بحران هزینه زندگی، اولین رویداد خود را هفته گذشته با تبلیغات اندک و بودجه محدود راه اندازی کرد. در اطراف بلوک صف هایی برای ورود وجود داشت.

این چیزی کمتر از یک نیروی عمومی و نیروی کار در مسیر برخورد با مدلی از حکمرانی نیست که مقررات ضعیف و ایدئولوژی دولتی کوچک را به طور متمرکز در خود جای داده است که صحبت کردن علیه آن بدعت است. خرد متعارف اقتصادی، دیکتاتوری افسانه‌های سرمایه‌داری است که به‌عنوان واقعیتی غیرقابل نفوذ ارائه می‌شود. به همین دلیل است که تنها کسانی که خارج از حوزه سیاسی هستند، مانند میک لینچ از RMT و مبارز حقوق مصرف کننده، مارتین لوئیس، یا کسانی که به اندازه کافی از آن دور هستند، مانند گوردون براون، که این زبان را دارند، هستند. وضوح اخلاقی و احساس اضطرار برای اشاره به اینکه امپراتور لباس ندارد.

یکی از نوحه های گلایه آمیز در برخی از رسانه ها این است که “بزرگترها کجا هستند”؟ خبر بد این است که «بزرگ‌ترها» این کار را کردند. خبر خوب این است که افراد بیشتری به این موضوع پی می برند. نتیجه باز شدن فضایی برای چیزی است که دائماً به ما می گویند لذت آماتور و غیرواقعی است – تخیل. واکنش مردم به بحران هزینه های زندگی پرانرژی، امیدوارکننده، دلسوزانه و درست تر از هر چیزی است که در مدت زمان طولانی دیده ایم. اگر این نوع اختلالی را ایجاد می کند که ما فقط در خارج از کشور در مکان های ناپایدارتر می بینیم، پس این تنها به این دلیل است که پاسخ مناسب به بی ثباتی خودمان است. در اینجا بیشتر شبیه یک کشور در حال ظهور است.