اشک‌های آنتونی جاشوا و طنین‌اندازی، بار تمرکز بوکس را نشان می‌دهد | آنتونی جاشوا

منکمی قبل از ساعت 4 صبح به وقت محلی بود که آنتونی جاشوا با جمعیتی که منتظر او بودند ملاقات کرد. این مرد 32 ساله در کنار مروج خود، ادی هرن، وارد اتاق کنفرانس مطبوعاتی واقع در پشت مرکز رسانه ای شهر ورزشی عبدالله شد و پشت تریبون نشست. سپس او و هرن شروع به سؤال کردن کردند و همه چیز طبق روال عادی پیش می رفت، تا اینکه شخصی از جاشوا پرسید که آیا به عملکردی که در شکست مقابل اولکساندر اوسیک ارائه داده بود، افتخار می کند.

“آیا من به خودم افتخار می کنم؟” جاشوا گفت. گفتن اینکه به خودم افتخار می کنم سخت است. من ناراحت هستم. واقعاً در اعماق قلبم…” همه منتظر بودند تا جوابش را تمام کند، اما او دیگر حرفی نداشت. فقط احساس جاشوا به جلو خم شد، چشمانش را پوشاند و کاملاً واضح بود که اشک می ریخت.

آن شبی بود، شبی پر از اکشن ورزشی بود، اما در عین حال ورزشکار به چیزی انسانی تر هدیه می داد. خامی ای که تماشای آن به همان اندازه که جذاب بود.

تعجب آور بود زیرا از مردی می آمد که برای مدت طولانی مظهر خویشتن داری بوده است. جاشوا ممکن است برای امرار معاش به مردم مشت بزند، اما او نیز به عنوان یک مرد خوب شناخته می شود. پسری جذاب، شیرین، پسری که یک پدر با خوشحالی به دخترش اجازه می دهد با او شام بخورد. اما اینجا، در یک شب گرم در جده، شهر عربستان سعودی در کنار دریای سرخ، همه آن سوختند.

جاشوا که برای بار دوم مغلوب یوسیک شد و در نتیجه در تلاش برای بازیابی جایگاه خود به عنوان قهرمان سنگین وزن جهان شکست خورد، دوباره آن را از دست داد. او دو کمربند از سه کمربند پیروز را قبل از اینکه خودش از رینگ بیرون بیاید بیرون انداخت. او پس از بازگشت، قبل از اینکه میکروفون را در دست بگیرد، کلمات خشم آلودی را با یوسیک رد و بدل کرد. او در مقابل جمعیت 10000 نفری یک مونولوگ کنجکاو و بد دهن ارائه کرد.

«اگر داستان من را می دانستی، اشتیاق را درک می کردی. من یک بوکسور آماتور لعنتی از پنج سالگی نیستم. من قرار بود به زندان بروم… وثیقه گرفتم و شروع کردم به تمرین دادن به الاغم. این به خاطر اشتیاق لعنتی است که ما در این جهنم قرار دادیم، مرد.

او ادامه داد: “لعنتی، من یک جنگنده 12 دور نیستم.” “به من نگاه کن. من نژاد جدید سنگین وزن هستم. “اوه، شما مانند راکی ​​مارسیانو ترکیبی پرتاب نمی کنید.” من 18 سنگ هستم و سنگین هستم. کار سختی است.»

جاشوا در نهایت به اوسایک تبریک گفت، اما حتی این کار نیز با درشتی انجام شد که باعث شد آن را غیر صادقانه به نظر برساند. مطابق با بقیه سخنرانی، کمی هم عجیب بود.

در مجموع، سخت بود که بدانم از رفتار جاشوا چه باید کرد. در ابتدا سردرگمی، شوک، حتی انزجار وجود داشت. اما در نهایت سخت بود که برای او متاسف نباشم. این، به وضوح، فقط یک مرد شکست خورده نبود، بلکه یک مرد شکسته بود.

احساس اصلی کسی بود که از زندگی ای که از زمانی که یک دهه پیش به دلیل کسب طلای المپیک در کانون توجه قرار گرفت، خسته شده بود. جاشوا سال بعد حرفه ای شد و از آن زمان تاکنون بی امان بوده است: مبارزه پشت سر هم، اکثر آنها یا در تعقیب یا دفاع از یک عنوان جهانی، با اکثریت قریب به اتفاق در مقابل جمعیت عظیم و منتظر به صحنه می روند.

به همراه آن ثروت هنگفتی به همراه دارد، اما از نظر روحی و جسمی نیز در حال تخلیه است، و در حالی که جاشوا احتمالاً می‌توانست در دوران خوب با آن کنار بیاید، به وضوح در دوران بد بسیار زیاد ثابت شده است – به ویژه در دوره بین باخت او به یوسایک. در تاتنهام سپتامبر گذشته و بازی برگشت شنبه. همانطور که جاشوا اعتراف کرد، او فشار زیادی را احساس می کرد که باید عناوین WBA، WBO و IBF خود را بازیابی کند، و اگر این کار را انجام نداده بود، شاید تعجبی نداشته باشد که او دست به کار شود.

او گفت: “من یک آدم مزاحم هستم، سخت کار می کنم و مطمئن هستم که تیمم خوب است، اما هزینه دارد.” “این هرگز مرا نمی شکند، اما به قدرت زیادی نیاز دارد و امشب شکافی در زره دیدی.”

هرن همچنین اعتراف کرد که جاشوا با وزنه جهانی بر دوش وارد این مبارزه شد و تاکید کرد که این چیزی است که پشت رفتار نامنظم او نهفته است. او گفت: «آنچه دیدید احساسات خام بود. مردم فشاری را که روی شانه‌های او وارد می‌شود درک نمی‌کنند و او هرگز این فشار را رد نکرده است. او یک سفیر شگفت انگیز است. کسی که می خواهم بچه هایم به او نگاه کنند.»

هرن همچنین جاشوا را به خاطر “نبرد با یکی از بهترین مبارزانی که تا به حال یک جفت دستکش بسته است” تحسین کرد. با توجه به نمایشی که در بازگشت به عربستان سعودی سه سال پس از شکست اندی رویز جونیور در دیریه انجام داد، عادلانه بود. جاشوا قسم خورده بود که در هنگام رویارویی با یوسیک در شمال لندن تهاجمی‌تر از او باشد و به قول خود عمل کرد. جاشوا که در راند اول به جلو حرکت می کرد، مرکز رینگ را در دور دوم محکم کرد و به طور مداوم حریف خود را با ضربات ضربتی نیش زد، نه بیشتر از راند نهم که رقیب قهرمان را در حال تقلا بود و جهنم را آزاد کرد.

اما پس از پاسخ دادن به آتش در راند دهم، یوسایک با ترکیبی از تکنیک معمولی عالی و وحشی کنترل مسابقه را به دست گرفت. زمانی که او برنده اعلام شد، با تسلط تا حد زیادی بر روند، هیچ شوکی وارد نشد، تنها شگفتی که از طریق یک تصمیم تقسیم شده بود. دو نفر از داوران امتیازات 115-113 و 116-112 را به نفع اوکراینی ارائه کردند در حالی که دیگری، به طرز باورنکردنی، جاشوا را با امتیاز 115-113 برنده میداند.

برای یوسایک، این بیستمین پیروزی متوالی در دو بخش بود، که به نوبه خود به بحث در مورد یک نبرد هولناک اتحاد با تایسون فیوری دامن زد – چیزی که به نظر می رسد هر دو مرد می خواهند – و همچنین غرور و شادی بسیار مورد نیاز را برای ملت جنگ زده اش به ارمغان آورد.

برای جاشوا این سومین شکست در 27 مبارزه بود و شکستی که او را با مسیرهای کمی برای بازگشت به صدر لیگ خود باقی گذاشت. این احتمالاً منجر به افزایش حدس و گمان‌ها، در داخل و خارج بوکس می‌شود، که او می‌تواند آن را یک روز بنامد، چیزی که خود مرد مشتاق استرس بود که به این زودی‌ها اتفاق نخواهد افتاد. او گفت: “من یک جنگنده برای زندگی هستم، گرسنگی هرگز نمی میرد.”

هرن با بیان اینکه می‌خواهد جاشوا در سال آینده سه یا چهار مبارزه داشته باشد و کمربندهای قهرمانی را به دست آورد، فراتر رفت. او همچنین آرزوی خود را برای دیدن لذت بردن دوباره جاشوا از جنگیدن، و بیش از هر چیز، “خوشحال” بیان کرد.

با توجه به خلق و خوی او در عواقب مبارزه روز شنبه، این به نظر توصیه بسیار عاقلانه ای است.