“ما نمی ترسیم”: تیم اوکراینی FC Kryvbas با نزدیک شدن به فصل جدید، پوسته های اطراف را نادیده می گیرد | فوتبال

Oبا شیب ملایم مشرف به امکانات تمرینی FC Kryvbas، چارچوب استخوانی یک برج معدن به آرامی وارد عمل می شود. چرخ‌های آن به‌طور متناوب، عمداً می‌چرخد و به نزدیک‌تر شدن جریان حیات شهر به هوای تازه کمک می‌کند. در پایین دروازه، مردی مسن با اولین نشانه بازدیدکنندگان از یک مسیر فرعی ظاهر می شود و یک کیسه پلاستیکی نیمه پر از گیلاس را می کشد. آنها در فصل، درخشان و آبدار هستند. در صورتی که حجم فروش با خوش بینی او مطابقت داشته باشد، موارد بیشتری وجود خواهد داشت.

در داخل، یوری ورنیداب کارهای خودش را دارد. او به شوخی می گوید که آخرین سال زندگی اش فیلمنامه ای را می سازد، اما واقعیت فوری، وفادار به آثار او، درباره بازی بعدی است. یک مسابقه رقابتی برای آماده شدن وجود دارد: کریوباس در روز سه شنبه، اولین روز از فصل 2022-2023 لیگ برتر اوکراین، در نزدیکی کیف به مصاف کولوس کوالیوکا خواهد رفت.

به زودی آسمان ها باز خواهد شد. در حالی که رعد و برق و رعد و برق برای جلب توجه با هم رقابت می کنند، بازیکنان او از گنبد داخلی خود به زمین چمن فرستاده می شوند تا بتوانند شکل خارج از توپ خود را کامل کنند. آنها 40 کیلومتر از خط مقدم روسیه فاصله دارند. یک شبه بمباران بشکه ای در جنوب صورت گرفته است و این شرایط آب و هوایی آب از پشت یک فوتبالیست است.

ورنیداب می‌گوید: «البته من در مورد شروع لیگ در حال حاضر ترس دارم، هر فرد باهوشی چنین ترسی خواهد داشت. احتمالاً این اولین بار در تاریخ است که یک قهرمانی در میانه جنگ برگزار می شود. اما من گلوله باران واقعی را با چشمان خود دیده‌ام، بنابراین کمتر می‌ترسم.»

این کریوی ریه است: شهر وسیع و مارپیچ که بر مرکز صنعتی اوکراین مرکزی تسلط دارد. مردم آن سرسخت و ساده زبان هستند، بیش از نیمی از آنها در صنعت متالورژی کار می کنند که بناهای آن بر هر بخش از چشم انداز تسلط دارند.

بر این اساس، کریوباس متخاصم است: آنها مانند دیگران به کیف نقل مکان نخواهند کرد، حتی اگر مناطقی در حاشیه شهر به طور مکرر گلوله باران شوند و شبح نگران کننده نیروگاه هسته ای انرودار در 60 مایلی جنوب شرقی خودنمایی کند. این شهر توسط چهار خط دفاعی محافظت می شود و بدون عبور از یک سری پست های بازرسی ارتش نمی توان وارد آن شد.

در ماه ژوئن، این باشگاه به رقبای خود گفت که هر ایده ای را برای انجام بازی های لیگ در خارج از کشور فراموش کنند، و گفت که “هیچ گزینه دیگری، نه از نظر اخلاقی و نه از نظر اصول ورزشی” به جز رقابت در داخل کشور وجود ندارد.

در همان ماه، Vernydub مدیر شد. او می گوید: «این باید اینجا، در سرزمین ما اتفاق بیفتد. برای سربازان و رزمندگان ما بسیار مهم است که این کار را انجام دهیم.»

Vernydub می داند چرا. سپتامبر گذشته، تیم شریف تیراسپول او با پیروزی مقابل رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا باعث شگفتی شد. اما او نظاره گر شکست تیم اسپانیایی لیورپول در فینال از طریق یک برنامه تلویزیونی تکه تکه با واحد توپخانه خود، نه چندان دور از کریوی ریه بود.

در روزی که روسیه به اوکراین حمله کرد، او مربی کلانتری در بازی لیگ اروپا مقابل براگا بود. در عرض چند ساعت او در راه بازگشت به خانه به Zaporizhzhia بود و در 56 سالگی برای سربازی داوطلب شد. او می گوید: «من تقریباً هیچ توجهی به فوتبال نداشتم. “من فکر می کنم هر مردی همین کار را می کند.”

وقتی زمان بازگشت فرا رسید، پیشنهاد رئیس جمهور کریوباس، کوستیانتین کارامانیتس، برای او مناسب بود. کارامانیتس به لشکر ارتش ورنیداب کمک کرده بود، بنابراین لطف آن برگردانده شد.

او می‌گوید: «روسای باشگاه‌های دیگر درباره کمک‌هایشان زیاد صحبت می‌کنند، اما این یکی بدون اینکه زیاد حرف بزند، کمک زیادی می‌کند. این یک باشگاه واقعی وطن پرستانه اوکراینی است.

Vیاچسلاو ریابوف یک هافبک کهنه کار، متولد و پرورش یافته کریوی ریه است که یک حقیقت اساسی را بیان می کند: “روح این شهر زیرزمینی است.” بخشی از آن در عمق 160 متری زیر سطح دریا فرو می‌رود و به طرز قابل توجهی تنها یک مایل از مرکز بریده شده است.

معدن Pivdennyi یک منظره غاردار و منحرف کننده ماه است که توسط Rudomain، حامی مالی باشگاه اداره می شود. بیش از 50 معدن، معدن و کارخانه در این منطقه وجود دارد و این به هیچ وجه بزرگترین نیست. کامیون ها سنگ آهن را از بالا به پایین حمل می کنند، سفر رفت و برگشت حدود یک ساعته تا 10 بار در روز انجام می شود، اما در زمان جنگ، تاسیسات با ظرفیت حدود 20 درصد با گزینه های حمل و نقل محدود کار می کند.

اولگ پودکوپایف، معاون مدیر معدن و یکی از طرفداران کریوباس می گوید: «هر روز که سر کار می آیم شگفت زده می شوم. او نگران است که ظرف سه دهه، سنگ معدن تمام شده باشد و شهر زادگاهش شبیه دیترویت شود. همه چیز در Kryvyi Rih حول این ماده معدنی آبی ساخته شده است و باشگاه فوتبال آن بدون آن وجود نخواهد داشت.

پودکوپایف، 40 ساله شاد، می گوید: «کریوباس در قلب شهر و جامعه ما قرار دارد. “برای روحیه در اینجا کاملا ضروری است که باشگاه دوباره بازی را شروع کند. ما باید به زندگی ادامه دهیم.»

کریوباس و حامیان آنها سعی کرده اند به هموطنان خود در انجام این کار کمک کنند. پاولو پترچنکو که از سال 1997 یک مسابقه بازی می کند، یکی از اعضای بخش هواداران مدرسه قدیمی است و می گوید که چگونه یک حساب بانکی مشترک با باشگاه برای جمع آوری کمک های مالی برای تجهیزات پزشکی، کامیون های وانت، هواپیماهای بدون سرنشین و سایر تجهیزات برای کمک به ارتش ایجاد کردند. بسیاری از گروه برای جنگ به جبهه رفتند. چهار نفر قبلاً در مناطقی مانند ماریوپل و استان خارکف جان باخته اند.

او می‌گوید: «ما می‌دانیم که ممکن است بیشتر شود. زمانی که ما اولین بازی خود را در کریوی ریه انجام می دهیم، کاری برای احترام به آنها انجام خواهیم داد. این شهر قوی است. اورک‌ها کمی نزدیک شدند، اما ما مقاومت کردیم، زیرا مردم ما قدرت آهنینی دارند.»

زمانی که پترچنکو جوانتر بود، با ولودیمیر زلنسکی، مشهورترین پسر کریوی ریه و نیروی محرکه احیای اخیر کریوباس، صحنه ای مشترک داشت. این زوج کمدین بودند: گروه زلنسکی، کوارتال 95، در دهه 1990 در شوهای استعدادیابی محلی با گروه پانک ها با حضور پترچنکو روبرو می شد.

آرتم گاگارین، معاون کریوباس، چند سال از آنها کوچکتر بود و یکی از دستیاران کمیک رئیس جمهور به حساب می آمد. پترچنکو وقتی از او پرسیده شد که آیا احساس می‌کند معاصرش برای شغلی در مقام عالی قرار دارد، سرش را تکان می‌دهد و می‌خندد. او می‌گوید: «اما او ثابت کرد که همه اشتباه می‌کنند. او قبل از جنگ مورد انتقادهای زیادی قرار گرفت و شخصیت واقعی Kryvyi Rih را نشان داد.

این به او کمک کرد تا به اوج برسد و ممکن است تضمین کند که اوکراین نیز پیروز خواهد شد. ریابوف می داند که معدنچیان و همتایانشان چه کرده اند. او می گوید: «اینجا همیشه روحیه برنده وجود داشته است.

منصبح شنبه روشنی است. بارندگی روز قبل خاطره ای دور است اما برخی چیزها ثابت می مانند. چند ساعت پیش، چهار موشک کروز کالیبر بر فراز دنیپرو در 85 مایلی شمال شرقی سرنگون شد و صدای ناله هولناک آژیرهای حمله هوایی در اطراف کریوی ریه طنین انداز شد. بیشتر مردم به گونه‌ای ادامه می‌دهند که گویی غیرقابل نفوذ هستند: ترامواهای زیرزمینی منحصربه‌فرد در مترو همچنان می‌لرزند. زن و شوهری در امتداد پیاده رو قدم می زنند و وزن یک سبد بزرگ و پر جنب و جوش از گل را به اشتراک می گذارند.

در زمین تمرین کریوباس، ولودیمیر باینکو نیز ادامه می دهد. او به تازگی یک شبه از غرب اوکراین سفر کرده است، جایی که در حال مذاکره با خریدهای جدید بالقوه بود. جمع کردن یک تیم کار بدی نبوده است. او می‌گوید: «در 7 آوریل ما فقط پنج بازیکن اینجا داشتیم.

تیم اول در زمان شروع جنگ در یک اردوی آموزشی در ترکیه حضور داشت و در عرض دو هفته باینکو می‌دانست که باید به بسیاری از تیم، از جمله ریابوف اجازه دهد تا به صورت قرضی در خارج از کشور به کار خود ادامه دهند. دیگران برای همیشه ترک خواهند کرد. برای یک بازیکن 32 ساله که دوران بازیگری‌اش در ژوئن 2021 به پایان رسید و قبل از اینکه به یک نقش طبقه بالا در Kryvbas برود، امسال پرشیب‌ترین منحنی‌های یادگیری را ارائه کرده است.

او با پوشیدن یک پیراهن سفید تیز و با نگاه کردن به هر سانتی متر به مدیران جوان شهری اشاره می کند: «به اطراف نگاه کنید، به همه افراد کار نگاه کنید. تراکتورها سنگریزه را به یکی از چندین منطقه مجتمع که در حال بازسازی هستند حمل می کنند. بازیکنان جوان در زمینی دور تمرین می کنند. کارکنان اداری با پیراهن های قرمز به اطراف می چرخند. «وقتی مردم کار می کنند، مطمئن می شوند که همه چیز خوب خواهد بود.

«بعضی از مردم می گویند که به دلیل جنگ نمی توان کار کرد یا برنامه ریزی کرد. اما نظر من این است که با وجود وحشتی که دارد، می توان به جنگ به عنوان یک شانس نگاه کرد. در حالی که دیگران تردید داشتند، ما در حال حرکت به جلو هستیم، زیرا اهداف بلندپروازانه ای داریم. و وقتی اوکراین در جنگ پیروز شد، ما از همه جلوتر خواهیم بود.»

کریوباس، به هر حال، جانشین باشگاه قدیمی کریوباس است که در سال 2013 ورشکست شد و دو بار در جام یوفا بازی کرد. آن‌ها همیشه در برابر جمعیت بزرگ، با استانداردهای مناطق اوکراین بازی می‌کردند. در سال 2020، بنا به دستوری که شخصاً توسط زلنسکی انجام شد، نام آنها از هیرنیک کریویی ریح، جانشینی کوتاه مدت، تغییر یافت. وقتی یک سال پیش آنها در اولین بازی خود با نام قدیمی با اف سی چرکاشنیا بازی کردند، زلنسکی آنجا بود تا اولین توپ را بزند. باشگاه به بالاترین سطح ارتقا یافت و احساس نرمی، هدایت و هدفمندی می‌کرد.

کودتای ورود ورنی داب نشان می دهد که بازیکنانی مانند دراگان لووریچ مدافع کروات از بازگشت برای کمپین جدید خوشحال بوده اند. لووریچ که در زمانی که هم تیمی هایش در ترکیه بودند مجروح شد، در ماه فوریه شاهد سقوط بمب ها در نزدیکی کریوی ریه بود و مجبور شد 50 ساعت را با رانندگی به خانه به اسپلیت سپری کند، اما می دانست که در اولین فرصت برمی گردد.

او می گوید: “بعضی دیگر از کشور من از این باشگاه پیشنهاد دارند، اما آنها من را باور نمی کنند، آنها فکر می کنند من کمی دیوانه هستم و نمی توانند باور کنند که زندگی اینجا تقریباً عادی است.” من به آنها می گویم که بیایند. فکر می‌کنم بی‌خطر است، حتی اگر هیچ‌کس نمی‌داند که در آینده چه می‌شود.

«فکر می‌کنم مردم اینجا از دیدن بازگشت من متعجب شدند، اما ما اینجا امیدواریم. هیچ کس باور نمی کرد که به این زودی در شرایط فوتبالی قرار بگیریم اما می خواهیم به دنیا نشان دهیم که نمی ترسیم.

لووریچ امیدوار است که کریوباس مجاز به انجام بازی های خانگی در کریوی ریه شود. ممکن است به زودی، شاید در اوایل ماه آینده اتفاق بیفتد. آیرون هیچ احترامی به خطر نمی کند، چه در زمین فوتبال و چه در جاهای دیگر.

باینکو می گوید: «از همان روزهای اول جنگ می دانستم که اوکراین شکست نخواهد خورد. من شاهد جنگ در دونتسک بودم که در سال 2014 شروع شد و می دانم که اوکراینی ها مردمی شکست ناپذیر هستند. ما ذهنیت خود را می سازیم، تاریخ خود را می سازیم.»

در بالای سر او، آن چرخ‌های پولکی فولادی به دور و بر اینچ می‌چرخند. زندگی ادامه دارد؛ معادن به کار خود ادامه می دهند. برخلاف شانس، فوتبال در حال بازگشت است.