این دهه 1970 نیست. تعهد محافظه‌کاران برای کاهش مالیات‌ها پوچ است | ویلیام کیگان

دبلیوهر وقت به او گفتم اوضاع از بد به بدتر می‌رود، پدرم عاقلانه سر تکان می‌داد و می‌گفت: همیشه همین‌طور بود. با این حال، من نمی دانم که او اکنون در مورد وضعیت کشور و حزب محافظه کار “حاکم” چه می گفت.

در یک رقابت رهبری که بی‌هدف بودن آن تقریباً باعث باور می‌شود، به نظر می‌رسد این دو رقیب بسیار راست‌گرا در تثبیت اعتبار تاچری خود وسواس دارند، تا آنجا که من می‌بینم، بدون داشتن سرنخی که واقعاً تاچریسم در مورد چیست.

این وسواس با کاهش نرخ های شخصی مالیات بر درآمد را در نظر بگیرید. زمانی که مارگارت تاچر در سال 1979 به قدرت رسید، بالاترین نرخ مالیات بر درآمد 83 درصد بود. سر جفری هاو در اولین بودجه خود آن را به 60% و نرخ پایه را از 33% به 30% کاهش داد. آنها به این نتیجه رسیدند که پایین آوردن نرخ بالا به تنهایی بد به نظر می رسد، حتی اگر به طرز عجیبی بالا باشد. اما برای متعادل کردن کتابها مجبور شدند مالیات بر ارزش افزوده را افزایش دهند. آنها متعهد شده بودند که مالیات بر ارزش افزوده را دو برابر نکنند – در آن روزها تعهدات کمپین جدی بود – بنابراین آن را از 8 درصد به 15 درصد افزایش دادند.

در بودجه سال 1988، دوست قدیمی من نایجل لاوسون، بالاترین نرخ را به 40٪ و پایه را به 25٪ کاهش داد. این روزها نرخ پایه 20٪ است و نرخ بالاتر در سطح Lawson باقی می ماند، به جز نرخ اضافی در درآمدهای بالای 150000 پوند، که 45٪ است. این تاریخ، بیهودگی وسواس تروس و سوناک را در کاهش نرخ‌های مالیاتی کنونی – او اکنون، او بعداً – در زمانی که زیرساخت‌ها و خدمات عمومی کشور به مایه شرمساری تبدیل شده است، در متن قرار می‌دهد. نرخ‌های فعلی مالیات، مایل‌ها و سال‌ها با وضعیتی که دولت تاچر در سال 1979 با آن مواجه بود، فاصله دارد و طبق استانداردهای بین‌المللی پایین است.

اوه و اتفاقاً: آیا این متعصبان واقعاً می خواهند از “دستاوردهای” دولت تاچر در ریاست بر دو برابر شدن نرخ تورم تا نزدیک شدن به 20٪ بین سال های 1979 و 1980 – که با بزرگترین رکود اقتصادی از زمان جنگ جهانی دوم تا کنون همراه بود – تقلید کنند. و سطح بیکاری که از زیر 1.5 میلیون نفر در سال 1979 (زمانی که پوسترهای محافظه کار اعلام می کرد “کارگر کار نمی کند”) به بیش از 3 میلیون تا سال 1986 افزایش یافت؟ آیا آن‌ها در حالی که به دنبال «فرصت‌های برگزیت» هستند، متوجه نمی‌شوند که کنت کلارک، یک محافظه‌کار شایسته، سهم خود را در تشکیل بازار واحد اروپا بزرگترین دستاورد تاچر توصیف کرده است؟

صحبت از محافظه‌کاران آبرومند: من می‌ترسم که افراد تأثیرگذار زیادی باقی نمانده باشند، به لطف کابینه غیربرگزیتی‌ها در زمان نخست‌وزیری که یکی از دوستان سابقش اخیراً در مورد او اظهار داشته است: «هیچ نخست‌وزیر دیگری در چنین شرایطی صدمات زیادی وارد نکرده است. مدت کوتاهی.»

ما قبلاً محافظه‌کاران شایسته را بدیهی می‌دانستیم. وقتی آنها گفتند که آنها یک ملت محافظه کار هستند، منظورشان این بود. هر امتیازی که تراس به فقرا می دهد باید از او سلب شود، زیرا او به پیشنهاد کاهش مالیات برای افرادی که به آنها نیاز ندارند، ادامه می دهد. و من می ترسم سوناک، پس از اینکه اعتباری که برای کمک به کسانی که در طول همه گیری در شرایط سختی به سر می بردند، اخیراً مشخص شد: بله، او با مباهات گرفتار شد که در واقع با تخصیص مجدد وجوه خزانه داری از فقیرتر به ثروتمندتر، “سطح پایین” آورده است. مناطق.

بریتانیا در حال حاضر از حمله تدریجی به تأمین بخش عمومی که توسط تاچر آغاز شد و با برنامه ریاضت اقتصادی آزبورن از سال 2010 به بعد از سر گرفته شد، رنج می برد، که اکنون بزرگترین بحران اقتصادی زندگی بسیاری از مردم – و فاجعه برگزیت را در راس آن قرار داده است.

آن ملت بزرگ، توری هارولد مک میلان، اغلب به این اعتبار نسبت داده می شود که در سال 1957 به رای دهندگان بریتانیایی گفته است که “شما هرگز آنقدر خوب نبوده اید”. خوب، او هرگز آن را نگفت. آنچه او گفت این بود: “بیایید در مورد آن صریح باشیم: اکثر [my italics] مردم ما هرگز آن را به این خوبی نداشته اند.» وی ادامه داد: حزب محافظه‌کار حزب هیچ طبقه و قشری نیست و نمی‌توان فراموش کرد که بخش‌هایی از مردم ما در این رفاه عمومی شریک نبوده‌اند… ما به عنوان یک حزب ملی نمی‌توانیم منافع آنها را قربانی کنیم.

با بحران کنونی هزینه زندگی، که با اضافه شدن افزایش هزینه‌های ناشی از خارج از طرف عرضه به شدت آسیب دیده است، یک مک میلان مدرن وسوسه می‌شود که بگوید: «بیایید در مورد آن صریح باشیم: اکثر مردم ما هرگز چنین چیزی نداشته‌اند. بد“

در مواجهه با این موضوع، به نظر نمی رسد که هیچ یک از مدعیان راه حلی نداشته باشند. علاوه بر این، آن‌ها حاضر نیستند بپذیرند که برگزیتی که آن‌ها را ترویج کردند (در مورد سوناک) یا پذیرفتند (در مورد تروس) یک فاجعه است که به شدت به سرمایه‌گذاری که ادعا می‌کنند از آن حمایت می‌کنند آسیب می‌زند و اثرات موجی بر تولید و، بله، ظرفیت مشمول مالیات دارد. اگر هر یک از آنها ویژگی‌های رهبری جدی داشتند، باید اشتباهات خود را بپذیرند و بپذیرند که ما باید به بازار واحدی برگردیم که قهرمان فرضی آنها – مثل مارگارت تاچر- از آن حمایت می‌کند.