هری کین گلی تاریخی به ثمر می رساند تا تاتنهام را از سد وولوز عبور دهد | لیگ برتر

بالاخره یک بازی اینجا داشتیم. احتمالاً از آنتونیو کونته تشکر می‌کردیم، و صحبت‌های تیمی در نیمه‌وقت که یکی از آنها مشکوک بود احتمالاً از نظر تهمت آمیز و از نظر آموزش نازک بود. تاتنهام همچنان شکست ناپذیر است و کم‌کم باقی می‌ماند، اما در اینجا گل هری کین در نیمه دوم به آنها سه امتیاز داد و یک برد که از نظر لحن و سختی شبیه به یک بازگشت بود.

قطعات هنوز کاملاً مناسب نیستند. سون هیونگ مین نیم پز به نظر می رسد و کمی فرم ندارد. خط هافبک هنوز هم در برابر تیم های بهتر بیشتر آسیب پذیر است. تیم به طور کلی هنوز هم در ضدحمله کمی راحت تر از کنترل بازی ها به نظر می رسد. اما روحیه و انعطاف پذیری در این سمت وجود دارد و همچنین کیفیتی که آن را به حساب می آورد. اریک دایر و ایوان پریسیچ هر دو عالی بودند. ریچارلیسون به عنوان یک بازیکن تعویضی در نیمه دوم تیز و تیز به نظر می رسید.

آسان نبود، و به ندرت هم زیبا بود، به خصوص در نیمه اول که وولوز به وضوح تیم بهتری بود. آنها با یک برنامه هوشمندانه و یک جفت پا تازه وارد شدند: درست زمانی که فکر می کردید دیگر هافبک پرتغالی برای وولوز باقی نمانده است تا به خدمت بگیرند، همراه با ماتئوس نونس که این هفته با اسپورتینگ به مبلغ 38 میلیون پوند قرارداد امضا کرد. حوصله پیدا کردن ایجنت او را ندارم، اما بیایید فرض کنیم خورخه مندس است.

او هم کاملاً بازیکنی است: یک عنکبوت کشنده بزرگ یک بازیکن، تمام قد و دقت و پاها و چشمانش در پشت سرش فرو می رود. گاهی جلوی سه نفر عقب می نشست. او گاهی اوقات در غیاب یک مهاجم شناخته شده دورترین بازیکن مهاجم بود. او با یک ضربه سر نگاهی درست قبل از پایان نیمه فرصت خوبی داشت، روبن نئوس چند ضربه از راه دور داشت – و صادقانه بگویم که شما نمی خواهید از راه دور اجازه دهید که نئوس این کار را انجام دهد – و در حالی که اسپرز به پرتاب بی هدف به زمین ادامه می داد. جمعیت خانه کمی شروع به غر زدن کردند، گویی در یک صف بسیار طولانی و بسیار گرم فرودگاه گیر افتاده بودند.

به هر حال این نیمه اول بود. دومی کاملاً طعم متفاوتی از شیر داشت: تاتنهام از بلوک ها فریاد می زد و توپ را با هدف و ماهیت حرکت می داد. کین با ضربه سر به تیر دروازه برخورد کرد. پسر بداخلاق به تیرک دروازه برخورد کرد. پریسیچ، اولین شروع خود را شروع کرد و شروع به نفوذ کرد. صدا چند میله افزایش یافت. تاتنهام صاحب یک کرنر شد. پسر آن را گرفت.

تقریباً از لحظه‌ای که توپ از پای سون خارج شد، کرنر ناامیدکننده به نظر می‌رسید: کوتاه، پایین و در حال مرگ به سمت تیرک نزدیک. جز – تعجب! – پریسیچ دقیقاً برای این سناریو در آنجا مستقر شده بود و توپ را به سمت کین بدون علامت زد تا در تیرک دروازه قرار بگیرد. روال ضرباتی که شبیه بازگشتی به روزهای مائوریسیو پوچتینو بود و یک نقطه عطف لیگ برتر برای کین: 185 امین گل او، شکستن رکورد سرخیو آگوئرو برای بیشترین تعداد در یک باشگاه پس از سال 1992. رکورد 308 دیکسی دین در رده های بالای جدول فعلاً دور از دسترس باقی مانده است.

پس چه چیزی تغییر کرده بود؟ مطمئناً از نظر تاکتیکی هیچ چیز قابل توجهی نیست. کونته تا دقیقه 76 تعویضی انجام نداد. تنها جابه‌جایی واقعی در جاه‌طلبی، شدت، شجاعت بود: شجاعت در بازی کردن پاس دشوار، غلبه بر چالش‌های سخت، برای دویدن گمانه‌زنانه به لبه منطقه. شواهد بیشتری از این موضوع زمانی به دست آمد که کین، که توسط یک چالش قبلی از سوی Neves مورد نیش قرار گرفته بود، تصمیم گرفت در حالی که او به عقب برمی‌گردد، کمی از توپ خارج شود. ناتان کالینز لطف کرد و به سرعت اوضاع به نوعی دعوای جمعی، تکان دهنده و چندملیتی تبدیل شد که همه دوست دارند ببینند.

گرگ ها هر چه می توانستند تلاش کردند، اما در نهایت بهترین شانس آنها برای پیروزی در این بازی در نیمه اول بدست آمد. با وجود همه خوش‌بینی‌های به حق پیرامون باشگاه پس از یک پنجره نقل و انتقالات مجلل، فاصله کمی بین انتظار و تحویل، بین توانایی خنثی کردن بازی‌ها و توانایی گرفتن آنها و نابود کردن آنها وجود دارد. سه بازی و بدون برد برای آنها. زمان برای افزایش