زندانیان سالخورده به دلیل مراقبت های پزشکی ضعیف و امید اندک به آزادی مشروط در حال زوال هستند | زندان های آمریکا

زمانی که وال به مطب پرستار رفت، پپتو بیسمول به وی داده شد. پپتو بیسمول برای سرطان.

در راهپیمایی این ماه، اعضای خانواده و دوستان والری گاتر، به طور گسترده ای به عنوان Val شناخته می شود، و همچنین مبارزان برای درخواست مراقبت های پزشکی بهتر برای افراد زندانی و فرصت های آزادی مشروط بیشتر، به ویژه برای جمعیت های مسن گرد هم آمدند.

گایتر تا زمان مرگش در سال 2019 بر اثر سرطان در سن 61 سالگی، طولانی ترین زن در سیستم زندان ایالت نیویورک بود. او 40 سال را پشت میله های زندان گذراند که بسیاری از آنها را در کانون اصلاح و تربیت بدفورد هیلز، در حدود 42 مایلی شمال شهر نیویورک گذراند. و بزرگترین زندان زنان در ایالت.

گاتر در حبس درگذشت و علیرغم کار داوطلبانه گسترده اش و اینکه یک مقیم نمونه در زندان بود، هرگز آزادی مشروط را تضمین نکرد.

به گفته عزیزان گایتر، سرطان بیماری بود که تا حد زیادی توسط کارکنان زندان نادیده گرفته شد و درمان نشد. این بیماری باعث شد که او به شدت دچار سوءتغذیه شود، زیرا قورت دادن عذاب آور شد و در نهایت باعث مرگ او شد.

من حتی لذت دیدن او را نداشتم که چشمان قهوه‌ای خود را هنگامی که به راهش ادامه داد، ببندد. آنها به من گفتند که او قبلاً مرده بود.

“بگذارید سالمندان ما بروند. آنها از تاریخ انقضا گذشته بودند. چرا هنوز آنها را آنجا می خواهی؟» سام گاتر گفت.

در ایالت نیویورک، تلاش‌های اصلاح جنایی در رابطه با آزادی مشروط تا حد زیادی در میان وحشت از افزایش جرم و جنایت، علی‌رغم یک تصویر پیچیده، متوقف شده است.

سیاستمداران نیویورک، از جمله شهردار نیویورک، اریک آدامز، خواستار بازگرداندن قوانین اصلاح جرم و جنایت در میان افزایش اخیر هستند، حتی با وجود اینکه جرم و جنایت به پایین‌ترین سطح در دهه‌های اخیر رسیده است.

فرماندار ایالت، کتی هوچول، گفته است که از اصلاحات عدالت کیفری حمایت می کند و قول داده است که در طول مدت تصدی خود به طور کامل هیئت آزادی مشروط ایالت را پرسنل کند و به نقض حقوق بشر در زندان بدنام جزیره رایکرز رسیدگی کند.

اما مدافعان عدالت کیفری استدلال می کنند که هوچول به طور معمول به وعده های خود عمل نکرده است و شرایط برای افراد زندانی در حال بدتر شدن است.

افراد زندانی هنوز به طور نامتناسبی تحت تأثیر بیماری های مسری از جمله کووید-19 و آبله میمون هستند.

حداقل 10885 زندانی تا 15 اوت در سیستم ایالتی برای کووید-19 مثبت اعلام شده اند و 44 نفر جان باخته اند.

موج های گرمای اخیر در سراسر نیویورک نیز شرایط تهدید کننده زندگی را برای زندانیان ایجاد کرده است، و در میان مراقبت های بهداشتی نامرغوب ارائه شده در زندان ها و زندان ها، اورژانس های بهداشتی جدی احتمال بیشتری دارد.

سرنا گفت: «زندان ها به معنای واقعی کلمه مردم را می کشند مارتین-لیگوری، مدیر اجرایی سازمان غیرانتفاعی عدالت کیفری New Hour.

علیرغم اینکه شانس کمتری برای تکرار جرم دارند، با کاهش میزان جرایم مجدد با افزایش سن، بسیاری از افراد بالای 55 سال تا سنین پیری در زندان‌های نیویورک زندانی می‌مانند.

تا سال 2016، 10140 نفر بالای 50 سال در نیویورک زندانی بودند که تقریباً 20 درصد از کل سیستم زندان های ایالتی را تشکیل می دهد و نسبت به دهه قبل افزایش قابل توجهی داشته است.

مارتین-لیگووری، مبارز و دوست گایتر که مدتی را با او گذرانده بود، اضافه کرد که روند هیئت آزادی مشروط ایالت نیویورک به طور معمول درخواست‌های آزادی را رد می‌کند، حتی برای کسانی که رفتار خوب و مشارکت مثبت دارند.

گاتر در سال 2012 علیرغم توصیه‌های درخشان کارکنان زندان و شرکت در برنامه‌های مختلف، از جمله آموزش سگ‌های خدماتی برای جانبازان، از آزادی مشروط محروم شد.

جودیت کلارک، که مدتی را با گیتر هم خدمت کرده است، گفت: “من شاهد رشد و بلوغ وال بودم.” او افزود که دوستش در زمانی که او در زندان بود، مدرک لیسانس گرفت.

سایر زنان سالخورده زندانی در نیویورک – سرنوشت مشابهی دارند.

گاتر در دهه 20 خود و زن جوان دیگری در آپارتمان خود در بروکلین زوجی مسن را در حین سرقت به قتل رساندند و چندین ضربه چاقو به آنها زدند.

اما از زمان جنایت گیتر از اعمال خود ابراز پشیمانی کرده است.

او در نامه‌ای که در آخرین سال زندگی‌اش نوشت، می‌گوید: «من احمق بودم، گمراه شدم و به دیگران اهمیت نمی‌دادم. آن شخص دیگر اینجا نیست یا در درون من وجود ندارد… زنی که امروز هستم هرگز به اندازه 39 سال و نیم قبل نسبت به انسان بی گناه دیگری به این خشونت یا عصبانیت رفتار نمی کند.

در ادامه نامه آمده است: «تأثیر کاری که انجام دادم و دردی که خانواده‌شان ایجاد کرده‌ام، تا آخر عمر با من خواهد ماند و برای همیشه یادآور آنچه در آن زمان بودم و چگونه دیگر نمی‌توانم باشم، خواهد بود.»

مارتین-لیگووری برای بررسی بیشتر در مورد بازخرید یک فرد درخواست کرد.

او گفت: «آنها واقعاً همیشه نگاهی نمی‌اندازند که چگونه یک فرد متحول شده است و همه کارهای خوبی که توانسته‌اند انجام دهند.

مارتین-لیگووری همچنین استدلال کرد که شرایط در زندان غیرانسانی است، به ویژه در مورد مراقبت های پزشکی.

به گفته مارتین-لیگووری، سالمندانی که در زندان هستند، به ویژه زنان، دارای میزان بالاتری از بیماری های همراه هستند که می تواند عواقب جدی برای سلامتی داشته باشد، و سالمندان زندانی هزینه بیشتری برای ایالت دارند.

کسانی که در این تجمع حضور داشتند و حامیان فراتر از آن، از قانونگذار ایالتی خواسته اند تا قوانینی را تصویب کند که فرصت های آزادی مشروط را افزایش دهد.

لایحه آزادی مشروط عادلانه و به موقع، آزادی مشروط را به هر کسی که واجد شرایط باشد پیشنهاد می کند، مگر اینکه خطر جدی ایجاد کند. و لایحه آزادی مشروط بزرگتر به افراد بالای 55 سال که حداقل 15 سال خدمت کرده اند این فرصت را می دهد که هر دو سال یکبار برای آزادی مشروط درخواست دهند.

اما از آنجایی که هر دو لایحه در ژوئن به تصویب نرسیدند، فعالان امیدوارند که توجه به داستان گاتر و شرایط بسیاری که هنوز برای دهه‌ها در زندان هستند، تغییرات بسیار مورد نیاز را ایجاد کند.

لیا فاریا، یکی از سخنرانان در این تجمع که با گاتر گذرانده بود، گفت: «این در مورد انسان بودن و حقوق اولیه بشر است.

و اگر آنها نمی توانند آن را برای افراد درونی فراهم کنند، باید حداقل به آنها و عزیزانشان اجازه دهند تا آن را در خارج به آنها ارائه دهند.”