آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار ورزشی پایگاه خبری آبان نیوز ،
آداریجو سرنا از کیف به سمت جنوب غربی رانندگی کرد، نسخه‌های جدید وحشتناکی از تصاویر که هرگز خیلی زیر سطح نبوده‌اند در مقابل چشمانش می‌تابیدند. او به مدت 36 ساعت پشت فرمان بود و برای مدت کوتاهی با یک همسفر جای خود را عوض کرد اما خوابش غیرممکن بود و زمانی که از ماشین بیرون آمد ترکیبی از ردبول و آدرنالین شدید او را تا زاگرب رسانده بود. او با کمی تردید می‌گوید: «من صحنه‌های سخت زیادی را در کنار جاده دیدم که مرا در سال 1990 به خانه در کرواسی بازگرداند. «کودکانی که خانه‌هایشان را ترک می‌کنند، خانواده‌های زیادی با وسایل بسته‌بندی شده در کیسه‌ها. لحظات سخت اما باید باور کنیم که همه چیز درست خواهد شد. راه حل دیگری نداریم.»
سرنا امن و در کنار خانواده اش است اما به جز اوکراین می تواند به چیز کمی فکر کند. او در زمان بازی در شاختار دونتسک یک نماد بود و علیرغم پیشنهادهایی که از سوی نام‌های اروپایی بسیار بزرگ‌تر ارائه شد، به مدت 15 سال در آنجا ماند و از سال 2020 مدیر فوتبال آنها بوده است. عمیقا منتقل شد؛ این احساسات با توجه به اینکه از زمان شروع جنگ یوگسلاوی، تراژدی بسیار برجسته‌تر از حد در زندگی سرنا بوده است، احساس شد.
آنها می خواستند در سال 1990 من را به خانه ببرند. آنها آن را در سال 2014 گرفتند. حالا دوباره می خواهند خانه من، خانه ما را ببرند.» او می گوید. “من فکر می کنم این در حال حاضر بیش از حد است.”
جنگ سرنا را از افراد و مکان هایی که دوست دارد محروم کرده است. یکی از این دونتسک است، جایی که او از هشت سال پیش که گروه‌های جدایی‌طلب مورد حمایت روسیه آتش درگیری‌ها را در دونباس شعله‌ور کردند، در آنجا نبوده است. شاختار، باشگاه پرافتخار معدنچیان منطقه و 13 بار قهرمان کشور از سال 2002 تاکنون، دیگر برنگشته است. من سه روز قبل از شروع بمباران فرودگاه در سال 2014، آنجا را ترک کردم. مردم از قبل وارد شهر شده بودند، اما من انتظار نداشتم که اتفاقی بیفتد. دونتسک مکانی آرام است و مانند اوکراین به طور کلی همیشه پذیرای خارجی ها بوده است. اوکراینی ها مردم خوبی هستند. آنها هرگز به کسی حمله نکردند. یک دلار، 100، 100،000 به آنها بدهید، راضی و خوشحال هستند. آنها لیاقت هیچ کدام از اینها را ندارند. اما بدیهی است که یک نفر نظر متفاوتی دارد و ما هر کاری که بتوانیم برای تغییر آن انجام خواهیم داد.»
شاختار از زمانی که مجبور به ترک شد در کیف مستقر است اما اکنون مجبور شده اند خانه موقت خود را نیز ترک کنند. سرنا داستانی طولانی، پیچیده و دردسرساز از نحوه مانور دادن بازیکنان و کارکنان آنها با توصیه‌های متفاوت و سطح کمک سفارت‌هایشان را روایت میکند. پس از شنیدن اولین انفجارها در اوایل 24 فوریه، سرنا به سرعت با مدیر اجرایی باشگاه، سرهی پالکین، ارتباط برقرار کرد تا تا حد امکان بسیاری از کارکنان – خارجی ها و آن دسته از اوکراینی هایی که جایی برای رفتن نداشتند – در هتل معمولی خود اسکان دهند.
او می گوید: «آرام بودم اما می ترسیدم. «من قبلاً این را پشت سر گذاشته بودم. باشگاه برای همه دو اتوبوس پیشنهاد کرد، اما کسی نبود که به شما بگوید: “بله، همه چیز در جاده درست خواهد شد.” روز دوم سفارت ها همه می گفتند که نمی توانند کمک کنند، امن نیست، باید در هتل بمانیم. این زمانی است که شما تقریباً شروع به وحشت می کنید: در آن دو روز اول اخبار زیادی در اطراف وجود داشت، برخی از آنها جعلی بودند، و شروع به دریافت تماس های تلفنی زیادی از دوستان و خانواده می کنید که می گفتند: “برو بیرون، برو بیرون.” شما تحت فشار هستید و در آن لحظه تنظیم شدن آسان نیست.
«این نوعی هرج و مرج بود. شما باید تصمیمات خوبی بگیرید. وضعیت تحت کنترل است اما تحت کنترل نیست. همه منتظر چیزی هستند ما همه با هم در رستوران بودیم، 65 نفر، اما بعد از آن آژیرها شروع می شد و ما باید به زیرزمین می رفتیم، بسیاری از بچه های برزیلی مجبور بودند بچه های خود را بیاورند. فقط دو روز بود، اما احساس می کردم 22 ساله بودم.
در این بین، سرنا با دوست صمیمی خود الکساندر چفرین تماس گرفته بود. او به رئیس یوفا گفت که وضعیت در حال غیرقابل تحمل شدن است و درخواست کمک کرد. زمانی که سفارت کرواسی در نهایت به سرنا و سایر اتباع مانند اوگنین ووکیوویچ دستیار دیناموکیف گفت که کشور را ترک کنند، وضعیت فوری تر شد. او می‌گوید: «دوباره با چفرین تماس گرفتم و به او گفتم بدون اینکه چیزی به من بدهی نمی‌توانم بروم. چفرین تضمین داد؛ سرنا سفر به ظاهر بی پایان را با دو دوست در عقب ماشین، دو طرف قوطی بنزین پر شده و مربی دروازه بانی آکادمی ایتالیایی شاختار در جلو، آغاز کرد.
سرنا ساعتی یک بار با جونیور مورائس، ملی پوش اوکراینی برزیلی الاصل خود که با هم تیمی های برزیلی خود در هتل مضطرب مانده بود تماس می گرفت تا در مورد شرایط جاده های تقریباً بسته به او بگوید. او هنگام عبور از کمپ تمرینی باشگاه صدای بمب را شنید. سه ساعت طول کشیده بود، به جای 20 دقیقه معمول، تا به آنجا رسید. در نیمه راه، او شنید که چفرین به راه حلی برای تخلیه بازیکنان نزدیک است و او را مستقیماً با مورائس در تماس قرار داد. بیست ساعت در چفرین تأیید کرد که قطاری از طریق آندری پاولکو، رئیس فدراسیون فوتبال اوکراین، ترتیب داده شده است تا موراس و هموطنانش را به غرب برساند. مدت کوتاهی پس از آن، حمل و نقل برای بقیه اعضای ایتالیایی شاختار، از جمله سرمربی، روبرتو دزربی، ترتیب داده شد و عملیات نامطمئن تقریباً کامل شد.
سرنا می گوید: «سفرین و پاولکا کار بزرگی انجام دادند. «آنها نشان دادند که نه تنها رؤسای جمهور ارشد بلکه افراد درجه یک نیز هستند. چفرین طوری این ماموریت را به عهده گرفت که انگار از خانواده خودش مراقبت می کرد. در جنگ متوجه می شوید که چه کسی دوست شماست و چه کسی دوست شما نیست. که به شما یک لیوان آب می دهد و یک لیوان شیر. امروز این احساس بسیار مهم است.»
تمام بازیکنان اوکراینی شاختار، به استثنای کسانی که سه فرزند دارند، ملزم به ماندن در این کشور شده اند. سرنا می‌گوید که همه در امنیت هستند و برخی از تیم می‌توانند به تنهایی کارهای بدنسازی را انجام دهند. همچنین راه حلی تحت رهبری فیفا برای بازیکنان خارجی وجود دارد که به طور موقت تا ژوئن به کار خود در جای دیگری ادامه دهند. اما اولویت کمک به کسانی است که به شدت رنج می برند. سرنا برای 42 بازیکن آکادمی شاختار که بین 10 تا 17 سال سن دارند، در کرواسی اسکان داده است و تیم اول در تلاش های امدادی کمک می کند.
او ترجیح می دهد که این کار را انجام دهند تا اینکه به ارتش بپیوندند، همانطور که برخی از ورزشکاران ترجیح داده اند انجام دهند. او می‌گوید: «یک بازیکن می‌تواند در زمین فوتبال به اوکراین کمک کند، اما چیزی در مورد ارتش، تفنگ یا جنگ نمی‌داند». این تصمیم او خواهد بود، اما شاید بهتر باشد که در مواردی مانند ارائه غذا و لوازم، در حالی که از سکوهای خود برای شنیده شدن صدای خود استفاده کنند، داوطلب شوند. آنها با توپ کار می کنند نه با اسلحه. اما همه آنها اکنون درگیر اقدامات بشردوستانه هستند.»
قدرت های فوتبال اوکراین باید کنار هم بمانند. او می گوید: “ما باید متحد باشیم: دینامو، شاختار، ورسکلا، دنیپرو، متالیست خارکف، چرنومورتس، ماریوپل.” من یک خوشبین هستم: معتقدم همه چیز درست خواهد شد، که بعد از این همه ما قوی تر خواهیم شد و این باشگاه ها دوباره با هم فوتبال بازی خواهند کرد. ما همه نزدیک می مانیم زندگی مهمتر از هر چیز دیگری است و ما باید هر کاری که می توانیم برای توقف جنگ و نجات مردم اوکراین انجام دهیم.
سرنا آشنایان دارد که در دونتسک مانده اند و در برخی موارد از اقدامات تجاوزکارانه روسیه حمایت می کنند. او می گوید: «آنها باید راهی برای صادق بودن و عینی بودن پیدا کنند. امروز همه دنیا می دانند که روسیه به اوکراین حمله کرد: این راز نیست. یک روز همه چیز را خواهند فهمید. زمان آنچه لازم است را انجام خواهد داد.»
سرنا نیز به مرور زمان امیدوار است که بتواند بازگردد. این ابر افسردگی را که او اذعان دارد در 13 روز گذشته از بین نبرده است، از بین می برد. افتخار می‌کنم که در آنجا زندگی می‌کنم و افتخار می‌کنم که برای شاختار بازی کردم و کار کردم، به این افتخار می‌کنم که این افراد را می‌شناسم. آنها قهرمان هستند، آنها قبلاً برنده هستند. ما در کنار آنها ایستاده ایم.»
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
