به لطف برگزیت، من یک کمک هزینه تحقیقاتی 2.5 میلیون یورویی را از دست دادم. من برای آینده علم انگلستان می ترسم | خوزه آر پنادس

مندر ماه مارس، یک فرصت علمی بزرگ به من داده شد: یک کمک مالی 2.5 میلیون یورویی از شورای تحقیقات اروپا (ERC) برای مطالعه نحوه تعویض باکتری های عامل بیماری با ژن ها با یکدیگر تا عفونی تر شوند یا از درمان هایی مانند آنتی بیوتیک ها فرار کنند. کمک هزینه پیشرفته ERC یک جایزه بسیار معتبر است، و به این معنی بود که من و دانشمندان آزمایشگاهم در امپریال کالج لندن بالاخره می‌توانیم روی سؤالات و آزمایش‌هایی که در چند سال گذشته برنامه‌ریزی کرده بودیم، کار کنیم.

اما فقط چند هفته بعد به من اطلاع دادند که بودجه در خطر است. از آنجایی که بریتانیا نتوانست توافقی را برای ماندن در برنامه بودجه افق اروپا اتحادیه اروپا – که قبلاً متعهد به انجام آن بود – مذاکره کند – کمک مالی من به همراه 142 دانشمند دیگر مستقر در بریتانیا نمی توانست در این کشور اخذ شود.

این یک مشکل بزرگ ایجاد کرد. من شروع به صحبت با دانشگاه های مستقر در اتحادیه اروپا در مورد انتقال برنامه تحقیقاتی کردم، اما هشت تا 10 دانشمند دیگر زیر نظر من در آزمایشگاه خودم کار می کنند، و من مدیر فعلی مرکز باکتریولوژی مولکولی و عفونت MRC بریتانیا هستم. دانشمندان در شبکه‌های عمیقاً مرتبط از همکاران و مؤسسات کار می‌کنند و رفتن به فرانسه یا اسپانیا، حتی پاره وقت، خیلی بیشتر از این پروژه تحقیقاتی را مختل می‌کند.

در نهایت من حرکت نکردم و بنابراین پول را از دست دادم. این خیلی دردناک بود. هنوز هم درد دارد. دولت بریتانیا اعلام کرده است که بودجه جایگزینی را از طریق طرح تحقیق و نوآوری خود ارائه خواهد کرد، اما هنوز کاملاً مشخص نیست که آیا این بودجه با تمام شرایط برنامه های ERC مطابقت دارد – اعتبار، انعطاف پذیری، ارتباطات. در حال حاضر، این بخش از تحقیقات ما متوقف می شود تا زمانی که مطمئن شویم که از نوع ثباتی که برای انجام علم نیاز است داریم. می دانم که برخی دیگر تصمیم سختی گرفتند که کشور را ترک کنند و کار خود را در اروپا آغاز کنند.

اما این موضوع بسیار بزرگتر از کار ما یا سایر محققانی است که تحت تأثیر قرار گرفته اند. دانشمندان می‌توانند کارهای باورنکردنی و خلاقانه‌ای انجام دهند که به نفع جامعه است، اما به ثبات و حمایت نیاز دارند. این افتضاح اخیر به علم در بریتانیا کمک می کند که نامطمئن تر و غیرقابل دعوت به نظر برسد. بریتانیا قبلاً در جذب دانشجویان و همکاران جوان و با استعداد و همچنین محققان و اساتید مسن‌تر بسیار خوب عمل می‌کرد. این برای اقتصاد و زندگی اجتماعی و فکری کشور خوب بود.

اما احساس می کنم این در حال تغییر است. انگلستان اکنون مکان جذابی نیست. من می دانم که در سال های اخیر تعداد کمتری از محققان مستقر در اتحادیه اروپا انتخاب کرده اند که کار و بودجه خود را به اینجا منتقل کنند. اگر سیاست تغییر نکند، من انتظار دارم که این روند ادامه پیدا کند. من می‌دانم که بسیاری از مردم اینجا نگرش بسیار بریتانیایی را اتخاذ کرده‌اند و فکر می‌کنند که به سادگی می‌توانند مدیریت کنند. برخی به من گفته اند که همه چیز خوب می شود زیرا من پول کمک مالی خود را جایگزین خواهم کرد یا به عنوان یک محقق مستقر می توانم کمک هزینه دیگری دریافت کنم. اما موضوع این نیست. من نگران جایگاه علم بریتانیا در جهان هستم و اینکه در آینده برای دانشمندان جوان چه اتفاقی خواهد افتاد.

من این کشور را دوست دارم من در سال 2013 از اروپا به اینجا آمدم و مانده ام. من از اینکه کارم را اینجا انجام می دهم سپاسگزارم و همیشه احساس خوش آمدگویی کرده ام. در واقع، من هرگز واقعاً مانند یک مهاجر احساس نکرده ام. اما نگران این هستم که کسی امروز همین تصمیم را بگیرد. چیزها به مراتب کمتر قطعی هستند.