دیدگاه گاردین در مورد اقتصاد: افزایش قیمت ها و کاهش دستمزدها درگیری در پیش است | سرمقاله

تیاو خبر این هفته مبنی بر اینکه تورم به بالاترین حد خود در 40 سال اخیر رسیده است، حتی با کاهش دستمزدها با سریعترین نرخ خود در دو دهه اخیر، نگران کننده است، اما متاسفانه تعجب آور نیست. لازم نیست یک اقتصاددان باشید تا بدانید قیمت ها در سال جاری چقدر افزایش یافته است، از پمپ بنزین گرفته تا صندوق های سوپرمارکت و بدهی مستقیم. و در حالی که تورم 10 درصدی رقم قابل توجهی است، اما قرار است از این هم بالاتر برود. اگر دولت در قبوض انرژی عمل نکند، زمانی که سقف پیش بینی شده 80 درصد در اول اکتبر افزایش یابد، تورم دوباره افزایش خواهد یافت. تحلیلگران انتظار دارند که قیمت گاز و برق در سال جدید همچنان افزایش یابد. و قیمت انرژی به کجا می‌رود، پس هزینه‌های هر چیز دیگری، از غذا گرفته تا لباس و حمل‌ونقل را در نظر بگیرید.

بریتانیا تنها کشوری نیست که در این آشفتگی قرار دارد، اما موقعیت آن مخاطره‌آمیزترین کشور در جهان ثروتمند است. خصوصی‌سازی به این معنی است که دولت بریتانیا کنترل کمی بر قیمت‌های تعیین‌شده توسط شرکت‌های خدمات شهری خود دارد (برخلاف، مثلاً امانوئل ماکرون با EDF)، در حالی که کارگران در بریتانیا قدرت چانه‌زنی بسیار کمتری نسبت به همتایان خود در فرانسه و آلمان دارند. پس از آن، برگزیت وجود دارد، به علاوه این فرض طولانی مدت توسط سیاستمداران و اقتصاددانان مبنی بر اینکه بریتانیا نه نیاز دارد که مقدار زیادی از آنچه مصرف می کند داشته باشد و نه تولید کند – فقط می تواند همه آن را بخرد. نتیجه این است که تورم در بریتانیا بسیار بیشتر از تورم در بریتانیا است. ایالات متحده، ژاپن، آلمان یا فرانسه – و بازارهای مالی انتظار دارند که این وضعیت در سال آینده نیز باقی بماند.

حتی قبل از تهاجم روسیه به اوکراین، سال 2022 بر اساس هزینه های زندگی شکل می گرفت. در آستانه پاییز امسال، سه چیز را می توان با اطمینان معقول گفت. اول، بانک انگلستان به افزایش نرخ ها ادامه می دهد – و به احتمال زیاد باعث ایجاد رکود می شود که به شرکت ها و کارگران آسیب می رساند. خیابان Threadneedle با نشانه‌های این هفته افزایش قیمت‌ها در بخش خدمات به عنوان دلیلی بر این موضوع تلقی می‌کند که تورم دیگر وارد نمی‌شود، بلکه اکنون در اقتصاد ما رسوب کرده است. دوم، نخست وزیر بعدی آن سینه جنگی را که انتظارش را داشتند نخواهد داشت. در ماه مارس امسال، دفتر مسئولیت بودجه محاسبه کرد که دولت محافظه کار 30 میلیارد پوند “سرفصل مالی” برای کاهش مالیات و افزایش هزینه ها دارد. اکنون بیشتر آن به حقوق بازنشستگی، تامین اجتماعی و سود بدهی عمومی اختصاص دارد. در سرتاسر این کمپین رهبری محافظه‌کاران، اقتصاد به گونه‌ای مورد بحث قرار گرفته است که گویی در یک حباب آبی عجیب و غریب وجود دارد: هدایا امروز یا فردا؟ آن حباب به سمت یک سنجاق تیز دردناک می رود.

در نهایت، محافظه کاران در حال مهندسی یک درگیری قدرتمند با اتحادیه های کارگری هستند. کارمندان بخش دولتی کسانی هستند که پس از بیش از یک دهه کاهش واقعی دستمزدها، شاهد کمترین میزان کاهش دستمزدشان از قبض‌هایشان هستند، و همچنین به احتمال زیاد به عضویت اتحادیه در می‌آیند. دولت به خوبی از این موضوع آگاه است، اما برای کاهش درد و رنج واقعی که پرستاران، معلمان و سایر کارگران حیاتی احساس می‌کنند، کاری انجام نداده است. نتیجه واضحی که باید گرفت این است که وزرا خواهان دعوا هستند. اگر چنین باشد، ناامید نخواهند شد. با توجه به آمادگی جنگی رهبران اتحادیه‌ها مانند شارون گراهام، این زمستان به احتمال زیاد زمستانی خواهد بود که تحت سلطه درگیری‌های صنعتی است.

شایان ذکر است که پروژه مارگارت تاچر تا چه حد بر سرکوب قیمت ها از طریق ضربه زدن به کارگران متمرکز بود. در آن، اگر نه چیزهای دیگر، او به طرز چشمگیری موفق بود. و در طول دهه‌های میانی وست‌مینستر مملو از حس تضاد طبقاتی بوده است. همانطور که دیوید هیر یکی از بهترین نمایشنامه های خود را نامید، سیاست به غیبت جنگ تبدیل شد. نه برای خیلی بیشتر.