به گزارش دپارتمان اخبار اقتصادی پایگاه خبری آبان نیوز ،
“Yشما می توانید یک H2Owner باشید. این شعار کمپین سال 1989 برای فروش سهام 10 شرکت آب و فاضلاب انگلستان و ولز، به صدای موسیقی آب هندلز بود – نه به اندازه کمپین قبلی «به سید» بریتیش گاز، اما تقریباً به همان اندازه موفق بود. . اگرچه خصوصیسازی آب بسیار نامحبوب بود، با هر نظرسنجی که نشان میداد اکثریت قابل توجهی از مردم با این سیاست مخالف بودند، این امر مانع از درخواست بیش از 2.5 میلیون نفر برای سهام نشد. این پیشنهاد تقریباً شش برابر بیش از حد مجاز بود.
تنها شگفتی این است که خیلی بیشتر نبود. مدتها قبل از اینکه کسی در مورد “درختان پول جادویی” صحبت کند، دولت تاچر یکی را پیشنهاد کرد: این پول رایگان برای هر کسی بود که فرم درخواست را پر می کرد. میانگین سود سرمایهگذاران در روز اول معاملات 40 درصد بود و طی دو دهه بعد، شرکتهای آب خصوصیشده بیش از 57 میلیارد پوند سود سهام پرداخت کردند، همزمان با بدهیهای زیادی که سود آن به میزان قابل توجهی است. به طور موثر توسط مشتریان پرداخت می شود.
پس چگونه اینقدر اشتباه گرفتیم؟ منظورم منه نه تو من یک مقام بسیار کوچک خزانه داری بودم که روی پروژه خصوصی سازی آب کار می کردم و مسئول تامین ارزش پول برای مالیات دهندگان و مصرف کنندگان آب بودم. در نگاهی به گذشته، ما در هر دو مورد کاملاً شکست خوردیم: سهام بسیار کمتر از ارزش خود فروخته شد، بنابراین مالیات دهندگان ضرر کردند، و مصرفکنندگان از آن زمان تا کنون هزینههای خود را پرداخت کردهاند. اما این فقط نگاه به گذشته نیست. ما میدانستیم چه اتفاقی میافتد، زیرا خصوصیسازی آب هیچوقت واقعاً به دلیل بهرهوری نبود. در کوتاهمدت، اولویت اصلی سیاسی فروش «موفقیتآمیز» بود – جایی که تقاضا برای سهام بالا بود – و در آن کسانی که درخواست داده بودند و از خصوصیسازیهای قبلی، قبلاً انتظار یک حق بیمه بزرگ را داشتند، ناامید نشدند.
این بدان معناست که موقعیت خزانه داری، زمانی که برای افزایش قیمت سهام یا قوانین سختگیرانه تر برای محدود کردن اسکناس ها در آینده بحث می کرد، بسیار ضعیف بود. گزارش اداره حسابرسی ملی در مورد فروش جزئیاتی را نشان می دهد که چگونه درآمدهای پیش بینی شده طی تنها سه ماه بیش از یک سوم کاهش یافت و برای مالیات دهندگان 6 میلیارد پوند یا بیشتر از پول امروز هزینه داشت، زیرا خزانه داری توسط نیروهای ترکیبی مدیریت شرکت های آب تحت کنترل بود. وزارت محیط زیست، شماره 10 و ارتش عظیمی از بانکداران سرمایه گذاری، حسابداران و مشاوران روابط عمومی.
در دفاع (جزئی) خود، امیدوار بودیم که این انتقال یکباره ثروت از مالیات دهندگان و مصرف کنندگان به سهامداران باشد و در درازمدت، اگر ساختار نظارتی درستی داشته باشیم، بازده سهامداران به چیزی شبیه به «باز خواهد گشت. عادی»، همانطور که دفتر مقررات آب (Ofwat) پای خود را پیدا کرد و به دنبال دفاع از منافع مصرف کنندگان بود. اما همانطور که اکنون می دانیم، اشتباه کردیم. همین امروز صبح، دیوید بلک، مدیر اجرایی بدبخت Ofwat، بر سر کار بود برنامه امروز، ادعا می کند که تیمز واتر به دلیل نشت بیش از حد جریمه شده است. به خستگی ناپذیر سپرده شد عصبانیت شارکی برای قرار دادن اعداد در چشم انداز
به طرز متناقضی، در حالی که قیمت پایین شرکتهای آب و فاضلاب به تحقق هدف کوتاهمدت تاچر برای فروش موفقیتآمیز که برای کسانی که سهام میخریدند پرسود بود، کمک کرد، هدف بلندمدت او را که ایجاد یک «دموکراسی سهامداری» بود، بهشدت تضعیف کرد. به موازات روشی است که حق خرید «دموکراسی مالکیت دارایی» ایجاد کرد. مشکل این بود که تعداد کمی از سهامداران کوچک می توانستند در مقابل وسوسه نقدینگی سودهای کلان خود مقاومت کنند.
بنابراین، زمانی که آنها سهام خود را فروختند، شرکت ها عمدتاً توسط سهام خصوصی، سرمایه گذاران نهادی و شرکت های زیرساختی بزرگ از خارج خریداری شدند. این سرمایهگذاران ترکیبی از برنامههای سرمایهگذاری بزرگ، بازده تضمینشده مؤثر، و تنظیمکنندهای درازکش و ضعیف را دیدند که به مشاوران اقتصادی و وکلای قدرتمند دسترسی نداشت. نتیجه این است که شرکتها مملو از بدهیهایی هستند که به سهامداران امکان بازدهی کلانی را میدهد. در همین حال، تنظیمکنندهها بازدهی بالا یا بالاتر از یک شرکت خصوصی پرخطر را مجاز کردهاند، با این حال سرمایهگذاران در معرض خطر بیشتری از اوراق قرضه دولتی قرار نگرفتهاند. همانطور که فایننشال تایمز بیان می کند، 30 سال بعد، “خصوصی سازی آب چیزی بیش از یک جداسازی سازمان یافته به نظر می رسد”.
بعد کجا؟ در اینجا ارزش دارد که با دفاعی جالب اما عمیقاً متناقض از این بخش توسط رئیس مرکز مطالعات سیاست، رابرت کولویل، درگیر شویم. او پیشاپیش اذعان میکند که «شرکتهای آب اساساً پیمانکار هستند. آنها شبکه آب را از طرف ایالت، به روشی که با دولت توافق شده است، به سمت اهداف تعیین شده توسط دولت اداره می کنند.»
در واقع – پس چرا مدیران باید حقوق و پاداش های میلیون پوندی دریافت کنند؟ چرا باید سهامداران و دارندگان اوراق بازدهی بسیار بیشتر از بازدهی دریافت کنند که ما به سرمایه گذاران در بدهی دولت ارائه می کنیم؟ پاسخ او به این موضوع این است که “بزرگترین توجیه خصوصی سازی، رقابت برای سرمایه است”. منظور او این است که اگر شرکتهای آب در بخش دولتی بودند، سرمایهگذاری آنها در رقابت با اولویتهای دیگر، از HS2 گرفته تا بیمارستانها بود و نتیجه، ناگزیر سرمایهگذاری کم خواهد بود.
این به دو دلیل مفید است. اولاً، نسبت به سایر دفاعهای خصوصیسازی معتبرتر است. این مدعی برخی دستاوردهای افسانه ای از جادوی بازارهای رقابتی نیست. این یک بحث اقتصادی هم نیست. از منظر عقلانی، هیچ دلیلی وجود ندارد که دولت نتواند آنقدر که توسط اقتصاد زیربنای توجیه شده است، سرمایه گذاری کند. در عوض، استدلال کولویل سیاسی است. این نشان میدهد که دولتها، بهویژه اما نه تنها دولتهای محافظهکار، سیاستهای احمقانه و خودباختگی را به دلایل سیاسی کوتاهمدت دنبال میکنند، بنابراین ارزش آن را دارد که مصرفکنندگان برای تأمین سطح سرمایهگذاری مورد نیاز، حتی اگر بخش دولتی، هزینههای زیادی به بخش خصوصی بپردازند. از نظر تئوری می تواند این کار را ارزان تر انجام دهد.
دوم، این به یک راه بالقوه رو به جلو اشاره می کند که می تواند از تحولات ملی شدن مجدد و اتکای مداوم به یک رژیم نظارتی شکست خورده جلوگیری کند. در حال حاضر، شرکت های آب صرفاً انحصارات دائمی تنظیم شده هستند. اما اگر کسانی که شرکتهای آب را اداره میکنند، پیمانکارانی هستند که خدمات عمومی را ارائه میدهند، چرا همانطور که دیتر هلم کارشناس نظارتی پیشنهاد میکند، با آنها چنین رفتاری نکنیم و آنها را مجبور نکنیم برای حق بهرهبرداری به صورت رقابتی مناقصه بدهند؟ چیزی که ما به طور قطع می دانیم این است که مدل فعلی، که در آن شرکت ها با سطوح رقابت و ریسک بخش دولتی روبرو هستند و سطوح سود و بازده بخش خصوصی را دریافت می کنند، مدت هاست که تاریخ فروش خود را پشت سر گذاشته است.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.