“خانواده من برای غذا خوردن به حمایت من نیاز دارند”: چگونه اندونزیایی ها در مزرعه کنت کار کردند | مهاجرت و پناهندگی

اسدر یک کاروان در حومه گرم کنت، چهره بانیو با نگرانی حک شده است. ژوئیه است و او کمتر از یک ماه مشغول چیدن میوه در مزرعه Clock House در نزدیکی Maidstone است که توت فرنگی، تمشک و سایر میوه های نرم را برای سوپرمارکت های زنجیره ای پیشرو تامین می کند.

او می گوید تابستان امسال از اندونزی به عنوان بدهی 5000 پوندی به یک دلال غیرمجاز در بالی رسید و اسناد را به عنوان ضمانت به خانه خانواده اش تحویل داد. او فقط یک ویزای شش ماهه برای فصل پیکینگ دارد و می ترسد که کار آنطور که او امیدوار بود سودآور نباشد.

بانیو (نام واقعی او نیست) در یک تماس ویدیویی از کاروانی که با پنج مرد دیگر به اشتراک می‌گذارد، گفت: «اکنون سخت کار می‌کنم تا آن پول را پس بدهم. “گاهی اوقات استرس میگیرم. بعضی وقتا نمیتونم بخوابم من خانواده ای دارم که برای غذا خوردن به حمایت من نیاز دارند. و در همین حال به بدهی فکر می کنم.»

خانه ساعت که پاییز گذشته در آگهی مارکس اند اسپنسر به نمایش درآمد و با شعار «رشد فردای بهتر» فعالیت می‌کند، حدود 1200 نفر در فصل را برای چیدن تمشک، توت فرنگی، آلو، شاه توت و سیب استخدام می‌کند.

برگزیت قبلا یافتن انتخاب کنندگان را سخت کرده بود، وضعیتی که با حمله روسیه به اوکراین تشدید شد. سال گذشته اکثر کارگران خانه ساعت از اوکراین آمده بودند و مزرعه انتظار بازگشت حدود 880 نفر را داشت.

پس از شروع جنگ و به مردان گفته شد که اوکراین را ترک نکنند، Clock House برای یافتن کارگرانی از اندونزی و ویتنام به یک آژانس دارای مجوز بریتانیا رفت.

مدیر استخدام مزرعه، جین پکهام، به Farming Today’s رادیو بی بی سی گفت که وقتی تلاش کرد کارگران بریتانیایی را تامین کند، 7000 نفر با هم تماس گرفتند، اما فقط 100 نفر کار را شروع کردند و “حدود یک” آن را متوقف کرد.

Packham گفت که این “احتمالاً تعجب آور نیست”. “این یک نوع کار متفاوت است، ما به آن عادت نداریم – من نتوانستم آن را انجام دهم … شما باید به آن توجه داشته باشید، باید سرعت آن را داشته باشید و باید بی امان باش.»

در ماه اول زندگی، بانیو برای انتخاب سریع تلاش کرد. بر اساس اسنادی که آبان نیوز مشاهده کرد، او قراردادی صفر ساعت داشت و به نظر می‌رسید که خلاف قوانین ویزای کار فصلی او باشد و او در ساعاتی که انتظار داشت کار نکرد. بعد از اینکه آبان نیوز برای اظهار نظر به مزرعه مراجعه کرد، این قرارداد به حداقل قرارداد هفتگی 20 ساعته با دستمزد ساعتی 10.10 پوند تغییر یافت.

ورود بانیو و همکارانش به مزرعه از طریق زنجیره پیچیده ای از دلالان و آژانس ها انجام شد.

زمانی که بانیو در آغاز همه‌گیری یک شغل خوب را در بالی از دست داد، 12 ساعت در روز با دستمزد کمتر از 45 پوند در هفته حفر تونل باقی ماند. بنابراین هنگامی که او در مورد سازمانی شنید که در ازای کار در خارج از کشور پیشنهاد ثبت نام در یک برنامه زبان انگلیسی را می دهد، از این فرصت استفاده نکرد.

دروس پایه بود، اما به او گفته شد که دوره 550 پوندی برای تطبیق با شغل ضروری است، حتی اگر نامزدها قبلاً مسلط باشند. بانیو گفت: “هدف از آموزش این است که ما باید هزینه کنیم.” “این کلاس واقعاً فقط برای تجارت است، برای تدریس نیست.”

اگر نمی‌توانستید هزینه دوره را بپردازید، می‌توانید پول را قرض کنید، که بسیاری این کار را کردند.

از آنجا، بدهی به دلال افزایش یافت. در ابتدا به آنها گفته شد که شغل آنها ممکن است در استرالیا، کانادا یا نیوزلند باشد. بانیو و دوستانش می گویند وقتی فهمیدند شغلشان در بریتانیا خواهد بود، به جاکارتا فرستاده شدند تا با نماینده مجوزدار بریتانیا ملاقات کنند که آنها را ثبت نام کند و ویزای آنها را بگیرد.

دلال بالی آنها را به مدت سه شب در یک مهمانخانه معمولی نگه داشت. یکی از کارگران گفت که برای مدت اقامتشان در جاکارتا حدود 1000 پوند صورتحساب دریافت کردند.

هر شش نفر از کاروان بانیو می گویند که هنوز به دلال بدهکار هستند و دیگران را در این مزرعه و در سراسر بریتانیا با بدهی های مشابه می شناسند. پس از اضافه شدن سود، اسنادی که توسط آبان نیوز مشاهده می شود، بدهی های بین 4400 تا 5000 پوند را نشان می دهد.

در حالی که این بدهی ها شامل هزینه ویزا و پروازها می شود – که تحت ویزای کارگر فصلی مجاز است – همچنین هزاران پوند هزینه برای سایر خدمات وجود دارد.

در سه ماهی که بانیو بیکار بود و به عنوان بخشی از انتظارش برای آمدن به بریتانیا در درس های زبان اجباری ثبت نام کرد، او نیز بدهی بیشتری گرفت. او 1600 پوند از پسرعموهایش قرض گرفت تا خانواده اش را تامین کند و برای خودش غذا بخرد، یعنی مجموع بدهی او از جستجوی کار در بریتانیا بیش از 6100 پوند است.

در حالی که کارگران در جاکارتا با داگلاس آمس، مدیر عامل AG Recruitment ملاقات کردند، آژانس مجوزدار بریتانیایی مأمور شد که آنها را برای مزرعه استخدام کند.

AG با یک آژانس استخدام جاکاتا، Al Zubara Manpower، همکاری کرد تا صدها کارگر برای مزارع بریتانیا، از جمله Clock House پیدا کند. ظاهر می شود الزوبارا از دلالان در جزایر سرتاسر کشور استفاده کرد تا در اسرع وقت کارگران کشاورز را پیدا کند.

AG هرگونه تخلف را رد می کند و به نظر می رسد هیچ چیز در مورد دلالی که کارگران را پیدا کرده بود نمی دانست. در جلسه ای در جاکارتا، آمز به بانیو و دوستانش گفت که هیچ هزینه اضافی نپردازند، و آنها گفتند که این غیرقانونی است، اما کارگزاران محلی به آنها گفتند که آنچه را که پرداخت کرده اند را فاش نکنند.

بانیو گفت: “من فکر می کنم آقای داگلاس واقعاً نمی داند که الزوبارا چگونه با آژانس های دیگری مانند آژانس ما ارتباط برقرار کرده است.”

آمز گفت که AG “کاملاً” با اداره سوء استفاده از جنجال‌بازی‌ها و کارگری همکاری می‌کند و او “بسیار نگران اطلاع از اتهاماتی است که مطرح شده است”. او گفت که الزباره هیچ استخدامی را انجام نداده است و AG از آنها نخواسته است که استخدام را به سایر سازمان ها یا کارگزاران محلی واگذار کنند.

AG گفت که وزارت کار اندونزی تحقیقاتی را انجام داده و تایید کرده است که الزوبارا قانونی عمل کرده است.

اکنون، در ماه آگوست، Banyu سریع‌تر کار می‌کند و ساعات طولانی‌تری کار می‌کند. پولی که او می تواند از این کار به دست بیاورد، پس از پرداخت اقساط خود به کارگزاری در بالی، حدود 440 پوند در ماه خواهد بود. طبق استانداردهای انگلیسی، این میزان به طور غیرقابل تحملی پایین است، اما هنوز بیش از دو برابر چیزی است که او در بالی می توانست بسازد.

وقتی از او پرسیده شد که آیا به فکر رویارویی با مامور اندونزیایی در مورد اتهامات گزاف بوده است، او گفت که قدرت انجام این کار را ندارد و مایل است در آینده برای آنها در خارج از کشور کار کند. او گفت: «هنوز هم خدا را شکر می کنم که اینجا کار پیدا کردم.