نبیل فکیر: “من بچه ای در لیون بودم که فقط به تفریح ​​در زمین فکر می کردم” | رئال بتیس

نابیل فکیر با شلوارک و لغزنده از در می‌گذرد و روی صندلی می‌نشیند و تنبیه‌ترین اعضای اروپا را زیر میز می‌برد. دنبال فوتبالیستی باشید که مثل او لگد بخورد و هیچ جا نباشد. از بین تمام بازیکنان لالیگا، تمام بازیکنان پنج لیگ اصلی قاره در واقع، او در فصل گذشته بیشترین خطا را متحمل شد. با این حال، نمی‌توانید تعجب کنید که آیا او تقریباً آن را ترجیح می‌دهد، و هیچ شکایتی، هیچ درخواستی برای محافظت وجود ندارد، نه امروز. در عوض فقط یک لبخند وجود دارد. “هیچ اتفاقی نمی افتد،او می گوید: جای نگرانی نیست.

خوب، نه هیچ یک دقیقا. او اذعان می‌کند: «گاهی اوقات آرام ماندن سخت است، اگرچه این بخشی از کار شماست. فکیر را تشویق کرده است که توپ را زودتر رها کند “زیرا اگر نه، از هر 10 حرکت او در هشت حرکت ضربه می زند”. اما پلگرینی می‌گوید: «او سبک خاصی دارد: دوست دارد بازی و از تماس لذت می برد». در مورد مرد فرانسوی، او همیشه برای بیشتر برمی گردد. «این بازی من است. دریبل میزنم من به توپ نیاز دارم بنابراین من خیلی خطا می کنم. مشکلی نیست.»

شما نمی توانید آن را تغییر دهید و نمی خواهید این کار را انجام دهید، آلودگی تا حدی محصول معیارهای لذت بخش تر است. دلیلی وجود دارد که به او آزادی خاصی داده شده است. او از زمان پیوستن به بتیس 50 گل زده یا پاس گل داده است که دو رقمی برای هر دو فصل گذشته است، فصلی که در آن تنها سه بازیکن در اروپا «پشت‌های اولیه» بیشتری دادند. در لالیگا، فقط ایکر موناین موقعیت های بیشتری ایجاد کرد و تنها روبن گارسیا پاس های بیشتری را به داخل محوطه انجام داد. در تمام رقابت‌ها، هیچ هافبکی در اروپا تلاش نکرد یا کامل دریبل بزند.

بیشتر بود. اولین قهرمانی در کوپا دل ری برای بتیس در 17 سال، تنها چهارمین جام آنها در تاریخ – “یک شب فوق العاده” – و یک گل مستقیم از کرنر مقابل سویا، کاملاً عمدی اما زمانی که بازی متوقف شد از او گرفته شد. او شخصیت دارد. او یک مرد ساده است که با خیال ستاره بودن پیش نمی رود. او گوش می دهد و پیشرفت می کند.» در حالی که بتیس برای فینال آماده می شد، پلگرینی گفت. و چیزی که وجود دارد این است که بازی کردن به راحتی برای او اتفاق می افتد. او از مربیگری لذت می برد و من نمی فهمم چرا او در یک باشگاه واقعاً بزرگ حضور ندارد زیرا مطمئناً شایسته آن است.

این خطی بود که نیاز به یک سوال واضح داشت و به نوبه خود پاسخی به همان اندازه واضح داشت، پلگرینی به شدت واکنش نشان داد. اینو بهش میگی؟ آیا می گویید باید در بارسلونا یا بایرن یا سیتی یا جایی باشید؟ نه، چون نمی‌خواهم او بتیس را ترک کند.»

نه کس دیگری. چیزی در مورد Fekir وجود دارد که متفاوت است، اما با فلسفه باشگاهی که لذت را در بر می گیرد، مطابقت دارد، یکی از جذابیت های بزرگ لالیگا با شروع فصل جدید. با او فوتبال سرگرم کننده تر است، مطمئناً. اما چه در مورد برای به او؟ به هر حال، این می تواند یک تجارت خفه کننده جدی باشد. یک دردناک هم، او می داند. سرگرمی؟ بله، بله، همیشه.» او به آرامی، بدون عجله می گوید، که بیشتر چیزها را همین طور می گوید. “فشار وجود دارد، می تواند به لحظه ها بستگی داشته باشد، اما اگر از آن لذت نبرید…”

مکث وجود دارد. فکیر در یک تراس خارج از پارک سنت جورج، جایی که بتیس صبح روز بعد از پیروزی بر همشهریان خود در مارسی در چسترفیلد، آماده سازی پیش فصل را تکمیل می کند، نشسته است، یک مسابقه “دوستانه” که با یک مسابقه 20 نفره به پایان رسید. “ببین، من این کار را نمی کنم نیاز داشتن بازی کردن، او ادامه می دهد. برای من این یک بازی، یک لذت است و امیدوارم به این راه ادامه دهم. من مثل بچگی بازی می کنم. تنها چیزی که تغییر می کند تجربه است: من 29 ساله هستم، قرار نیست دقیقاً مثل 19 سالگی بازی کنم. با سرم می دوم، اما در اصل تغییری نکرده ام.”

دو تن از برادران فکیر فوتبال آماتور بازی می کنند در حالی که یاسین، چهار سال از او کوچکتر، در تیم بتیس B است. “من فکر می کنم او است بسیار خوب، آه!» او می گوید. نمی‌دانم هدفمند هستم یا نه، اما او خیلی خوب است. او مثل من است، اما راست پا. پدرم در یک کارخانه فلز کار می کرد. مادرم در یک مهد کودک کار می کرد و از بچه ها مراقبت می کرد. همیشه می گفتند در مدرسه سخت کار کنید. تمام چیزی که در سرم بود فوتبال بود. و خدا را شکر به آنجا رسیدم.»

اگر نداشتید؟ “من نمی دانم. فقط یک فکر وجود داشت: فوتبالیست باشید. و بعد از بازنشستگی، راستش نمی دانم چه کار خواهم کرد. من نمی توانم خودم را به عنوان یک مربی ببینم، اما بازیکنان همیشه این را می گویند و سپس به آنجا می رسند… به این دلیل است که ما واقعاً فوتبال را دوست داریم. ما تمام زندگی‌مان را در فوتبال گذرانده‌ایم و بعد نمی‌دانیم چه کنیم. نمی‌دانم که در 41 سالگی مانند خواکین همچنان بازی خواهم کرد یا نه، اما دوست دارم. همه ما این کار را خواهیم کرد. در حال حاضر، من بازی می کنم: اما روز خواهد آمد.

من یک بچه متواضع در لیون بودم که فقط به تفریح ​​در زمین با دوستانم فکر می کردم. من می‌خواستم برنده شوم، اما بدون اینکه سوالی بپرسم یا فکر کنم چه سرنوشتی پیدا می‌کنم. ما در همسایگی بازی می‌کردیم – و فکر می‌کنم به همین دلیل است که یک بازی دارم که «خیابانی» است.»

این یک پروفایل است که در حال گم شدن است. فکیر می گوید: «بله، ممکن است. وقتی به یک آکادمی می روید، ساختار زیادی وجود دارد. من بیشتر در تیم‌های محلی بازی می‌کردم که در آن مربیان به شما اجازه می‌دادند کاری را که می‌خواهید انجام دهید. این به شما آزادی می دهد که برای من مهم بوده است.”

فکیر در سن 12 سالگی به آکادمی لیون پیوست – “اولش خیلی سخت بود” – اما دو سال بعد دوباره آنجا را ترک کرد. یادم نیست چرا، دلیل خاصی وجود نداشت. و چهار سال بعد دوباره زنگ زدند.» چه چیزی تغییر کرده بود؟ “من نمی دانم. شاید آنها متوجه شده اند که اشتباه کرده اند. من رفتم، به تیم های محلی رفتم. همه چیز خوبه. من عصبانی نبودم، چون عاشق فوتبال هستم. فرقی نمی کرد لیون باشد یا باشگاه دیگری. من فقط می خواستم بازی کنم. من به یک باشگاه محله رفتم و از آن بسیار لذت بردم.»

فکیر در نهایت به عنوان کاپیتان یک تیم نوظهور لیون – ممفیس دیپای، ساموئل اومتیتی، آنتونی مارسیال – و تماسی از تیم بزرگسالان فرانسه در همان تعطیلات بین‌المللی که در آن برای اولین بار برای تیم الجزایر انتخاب شده بود، دریافت کرد. او می گوید: «این برای من خیلی سخت بود. پدرم یک سال قبل از تولد من وارد فرانسه شد. مادر من الجزایری است اما مدت بیشتری آنجا بوده است. هر سال یا بیشتر به الجزایر می رفتم. احساس می کنم فرانسوی و الجزایری هستم.»

آیا افرادی هستند که این را درک نمی کنند؟ چه کسانی اندکی … فکیر این سوال را تکمیل می کند: «… بسته است؟ آره. آره. و این کارها را پیچیده می کند. بعضی ها نمی فهمند که شما می توانید تابعیت دوگانه داشته باشید، می توانید دو کشور را همزمان دوست داشته باشید، می دانید؟ برای من سخت بود. من جوان بودم. بسیاری از مردم می گویند فرانسه، بسیاری می گویند الجزایر. در نهایت فرانسه را انتخاب کردم اما آن لحظات بسیار بسیار سخت بود. زندگی همینه از کاری که کردم پشیمان نیستم.»

اولین کسی که فکیر به او گفت پدرش بود. او آن را نمی خواست. آن طبیعی است. من این را کاملا درک می کنم. او همه خانواده اش را آنجا دارد، او آنجا بزرگ شده است. تمام زندگی او آنجاست. وقتی فرانسه را انتخاب کردم کمی به او آسیب زد. اما زندگی همین است: تصمیماتی وجود دارد و این مال من بود. من مسئولیت می پذیرم.»

و حالا شما قهرمان جهان هستید.

یک لبخند وجود دارد. “بد نیست.”

فکیر می گوید: «ایمان برای من مهم است: همه چیز در دستان خداست، بنابراین من نگران نباشم. در مورد هر چیزی؟ “هر چیزی.” از جمله انتقال به لیورپول که در تابستان 2018 شکست خورد. پیشنهاد این بود که فکیر به دلیل مشکل زانو در تست پزشکی شکست خورده است، اما او می گوید این اشتباه است. او همچنین اتهامات مامور ژان پیر برنز مبنی بر فروپاشی آن به دلیل دخالت خانواده اش را رد می کند.

من با نماینده ام مشکل داشتم، همین. بسیار ساده. همه چیز روشن نبود، می دانید. بین من و او. نمی‌خواهم وارد جزئیات شوم، اما این یک مشکل بین من و نماینده‌ام بود. بعد از آن مردم گفتند که این زانویم یا نمی‌دانم چیست، اما این فقط یک بهانه است. من می دانم واقعا چه اتفاقی افتاده است.»

یه لبخند دیگه او دیگر نماینده من نیست.

“من به سرنوشت اعتقاد دارم، می دانید. اگر برای لیورپول قرارداد نبستم به این دلیل است که بتیس اینجا منتظر من بود. این یک شهر دوست داشتنی است، با آن روح عربی، یک باشگاه خاص. این زندگی است. من از هیچ چیز پشیمان نیستم من زیاد به آینده فکر نمی کنم. من فقط هر روز زندگی می کنم و سعی می کنم از آن لذت ببرم، بازی” حتی اگر تمام راه را لگد بزنند.