بریتانیا به سمت پرتگاه انرژی می لغزد. پس رهبران آن کجا هستند؟ | لری الیوت

منt معیاری از خلاء سیاسی بریتانیا است که راه‌حل‌های رادیکال برای بحران انرژی نه توسط نخست‌وزیر، بلکه توسط گوردون براون ارائه می‌شود – کسی که داونینگ استریت را بیش از ۱۲ سال پیش ترک کرد.

شکی نیست، کشور توسط رهبران فعلی خود شکست خورده است. بوریس جانسون به جلسه ای با شرکت های برق که توسط صدراعظم، ندیم زهاوی، و وزیر انرژی، کواسی کوارتنگ سازماندهی شده بود، شرکت کرد، اما این در واقع فقط یک تمرین روابط عمومی بود که هدف آن نشان دادن این بود که دولت در حال انجام کاری در حالی که ساعت از کار افتاده است.

هیچ پیشنهاد اساسی جدیدی وجود نداشت، صرفاً یک تعهد مشترک توسط دولت و صنعت برای همکاری با یکدیگر برای اطمینان از محافظت از عموم مردم، زیرا رویدادهای جهانی “بی سابقه” قیمت ها را بالاتر برد. اشاره مبهمی از صدراعظم در مورد مالیات بادآورده سخت‌تر وجود داشت، اما پیام واقعی این بود: «ما کاری جز احساس درد شما نمی‌توانیم انجام دهیم».

جانسون زمانی که گفت هر گونه تصمیمات مالی در ابتدای سپتامبر به نخست وزیر بعدی واگذار می شود، این را کاملاً روشن کرد. این به Rishi Sunak یا Liz Truss بستگی دارد که بگویند چقدر حمایت خواهند کرد و چگونه هزینه آن را پرداخت خواهند کرد، کاری که تاکنون نتوانسته اند انجام دهند.

براون در مقاله‌ای برای آبان نیوز می‌گوید درس‌هایی که از حضور در راس امور در طول بحران مالی جهانی ۲۰۰۸ آموخته، اهمیت جلوتر بودن از رویدادها به جای پشت سر گذاشتن منحنی‌ها و ریشه‌یابی مشکل بود. با قضاوت در مورد نحوه اشتباه دولت در یک بحران، هیچ درسی نگرفته است.

این بدان معنا نیست که مشابهت با سال 2008 دقیق است. در آن زمان، راه‌حل این بود که بانک‌های در حال ورشکستگی را ملی یا بخشی از ملی‌سازی کنیم، سرمایه دولتی را به داخل آن‌ها تزریق کنیم، سپس به آن‌ها اجازه دهیم مانند گذشته به فعالیت خود ادامه دهند.

شرکت های تامین انرژی مشکل دیگری را نشان می دهند. آنها نگران هستند و نیازی به وثیقه ندارند. ملی کردن آنها پرهزینه خواهد بود و – با توجه به اینکه بسیاری از آنها متعلق به خارجی هستند – مملو از مشکلات قانونی است. دولت می‌تواند شرکت‌های انرژی را تحت کنترل دولتی بگیرد و قبوض را در سطحی بسیار پایین‌تر از آنچه که توسط بازار جهانی گاز تعیین می‌شود، محدود کند، اما این همان کاری است که در حال حاضر از طریق تخفیف انجام می‌دهد.

براون می‌گوید ملی‌سازی باید به‌عنوان آخرین راه‌حل ذخیره شود، اما با این وجود، طرح او – تعلیق سقف قیمت، کمک مالی بیشتر برای نیازمندترین‌ها، کاهش داوطلبانه انرژی، عایق‌بندی خانه‌ها با همان فوریت درمان کووید- 19 برنامه واکسیناسیون، مالیات بادآورده‌ای سخت‌تر و مالیات بر پاداش‌های بالای شهر – هنوز بیشتر از هر چیزی که Sunak یا Truss تا کنون تولید کرده‌اند، گوشت دارد.

سپس دوباره حزب براون که زمانی رهبری می کرد دقیقاً خود را با شکوه نمی پوشاند. بریتانیا به سمت پرتگاه می لغزد، پس حزب کارگر کجاست؟

شکاف دیگری که باید به همه شکاف های دیگر در اقتصاد بریتانیا اضافه شود

بریتانیا چند شکاف آشکار دارد. شکاف بین غنی و فقیر، شکاف بین شمال و جنوب، شکاف بین شهرها و شهرک ها وجود دارد. اکنون باید شکاف بین مشاغل کوچک و بزرگ را به این لیست اضافه کرد.

این بسیار از آخرین عکس فوری از اقتصاد ارائه شده توسط دفتر آمار ملی و پوشش دوره در اواخر ژوئیه و اوایل آگوست آشکار است.

یک تجارت بزرگ به عنوان شرکتی با بیش از 250 کارمند تعریف می شود و در حالی که این گروه تنها 0.1٪ از کل را تشکیل می دهد، تقریباً 40٪ از کارگران بریتانیا را استخدام می کند. در سه ماه گذشته، 5 درصد از این مشاغل در پاسخ به بحران هزینه های زندگی به کارکنان خود پرداخت های یکباره انجام داده اند.

برای مشاغل با کمتر از 250 کارمند، داستان متفاوت بود. از این تعداد، تنها 1٪ حقوق را با پرداخت اضافه کردند. در مورد دستمزدها نیز داستان مشابهی بود: کارگران در شرکت‌هایی که بیش از 10 کارمند دارند، احتمال بیشتری داشت که دستمزدشان افزایش یابد.

از این دسته از اطلاعات می توان چند نتیجه گرفت. یکی این است که حتی در بین مشاغل بزرگ، پرداخت های اضافی به ویژه گسترده نیست. نکته دوم این است که کسب و کارهای کوچک حتی قبل از اینکه در پاییز با قبض های انرژی بسیار بالاتری از بین بروند، از نوک انگشتان خود ادامه می دهند.

مورد سوم این است که ترس از مارپیچ دستمزد-قیمت کاملاً بیش از حد است. TUC می‌گوید در صورتی که برآوردهای بانک انگلستان درست باشد، تا پایان سال دستمزدهای واقعی – دستمزدها با توجه به تورم تعدیل شده است – 7.75 درصد کاهش خواهد یافت. فشارهای بزرگ تری در پرداخت واقعی وجود داشته است، اما برای پیدا کردن آن باید 100 سال به عقب برگردید.