خداحافظی سرنا ویلیامز تصدیق شیوای نابرابری بیولوژیکی | سرنا ویلیامز

این در مورد این بود که آیا سرنا ویلیامز بهترین ورزشکار تاریخ است یا خیر. بالاخره چه کسی بهتر بود؟

شاید بیب دیدریکسون، با مدال های طلای المپیک در دو رویداد جداگانه دو و میدانی و 10 پیروزی بزرگ در تور LPGA. شاید لاریسا لاتینینا که در سه بازی المپیک 18 مدال کسب کرد. یا جکی جوینر-کرسی، با عناوین پشت سر هم در مسابقات هفتگانه المپیک. یا آلیسون فلیکس که به تازگی پس از کسب مدال های بیشتری از هر دونده دیگری در تاریخ بازنشسته شده است. از ورزش ویلیامز می توان به مارتینا ناوراتیلووا با 167 عنوان انفرادی و 177 عنوان دیگر در دونفره یا استفی گراف که 377 هفته در صدر رده بندی جهانی بود اشاره کرد.

اما همه مقایسه‌ها بدبو هستند و بوی این یکی بدتر از بقیه است. زیرا اگر بازی ویلیامز را تماشا کرده اید، گوش داده اید و آنچه را که او می گوید خوانده اید، پس باید تعجب کنید که چرا کسی می خواهد او یا هر یک از آنها را در یک جعبه قرار دهد.

چرا نباید ویلیامز را بازیکنی بزرگتر از راجر فدرر دانست؟ یا رافا نادال؟ یا نواک جوکوویچ؟ یا بقیه مردانی که در دوران او بازی می کردند؟ او بیش از هر کدام از آنها عناوین انفرادی کسب کرده است، مدال های المپیک بیشتری نیز کسب کرده است، و همانطور که در مورد جینجر راجرز می گفتند، “عقب افتاده و با کفش های پاشنه بلند” همه این کارها را انجام داد.

همانطور که ویلیامز در مقاله Vogue با اعلام بازنشستگی خود (با عرض پوزش، “تکامل” او) از تنیس حرفه ای نوشت: “من از سزارین به آمبولی ریه دوم رفتم و به فینال گرند اسلم رفتم. در دوران شیردهی بازی کردم. من با افسردگی پس از زایمان بازی کردم. و همه این کارها را در حالی انجام داد که مقادیر زیادی از مزخرفات غیرقابل تحمل را تحمل می کرد.

ویلیامز نمی خواهد استعفا دهد. نه هنوز. او ترجیح می دهد در سال آینده و بعد از آن بازی کند. اما او نمی تواند زیرا باید بین داشتن فرزندان بیشتر و داشتن یک حرفه بازی یکی را انتخاب کند. “اگر من یک پسر بودم، این را نمی نوشتم زیرا در حالی که همسرم در حال انجام کارهای فیزیکی برای گسترش خانواده ما بود، در آنجا بازی می کردم و برنده می شدم.”

بنابراین اینجا، در پایان 27 سال زندگی حرفه ای خود برای مبارزه برای رفتار برابر با بازیکنان مرد، این واقعیت اجتناب ناپذیر است که زیست شناسی او هنوز او را در وضعیت نامساعدی قرار می دهد. ویلیامز خود را با تام بردی مقایسه کرد، اما او می توانست هر یک از این سه بازیکن مرد را از بازی خودش انتخاب کند.

فدرر، 41 ساله، پس از اینکه در سال 2009 برای اولین بار پدر شد، پنج عنوان گرند اسلم خود را به دست آورد، سه عنوان پس از اینکه همسرش دومین سری از دوقلوها را در سال 2014 به دنیا آورد. بزرگترین تأثیر داشتن چهار فرزند بر بدن او این است که او در سال 2016 به عمل جراحی نیاز داشت زیرا در حالی که برای آنها حمام می کرد زانویش را پیچانده بود.

جوکوویچ، 35 ساله، پنج عنوان گرند اسلم خود را پس از تولد پسرش در سال 2014، و سه مورد از آنها را پس از دخترش در سال 2017 به دست آورد. او چند سال پیش اشاره کرد که آنها دوست دارند فرزندان بیشتری داشته باشند. وقتی جوکوویچ در مورد تأثیر پدر بودن بر تنیس او صحبت می کند، اغلب به این معناست که چگونه به او آموخته است که فرد بهتری باشد و بنابراین او را به بازیکن بهتری تبدیل کرده است.

نادال 36 ساله در ماه ژوئن اعلام کرد که همسرش بچه دار می شود. بنابراین او اوایل همان ماه در حالی که همسرش در مراحل اولیه بارداری بود، اوپن فرانسه را برد، که باید حواس او را پرت می کرد. از سوی دیگر ویلیامز در سال 2017 قهرمان آزاد استرالیا شد در حالی که او دو ماهه باردار بود، که، همانطور که او می نویسد، “تقریبا غیرممکن” به نظر می رسد.

این گمانه زنی وجود داشت که نادال نیز ممکن است پس از پدر شدن بازنشسته شود. مربی او کارلوس مویا چنین فکر نمی کند. مویا در پاسخ به سوالی درباره این موضوع گفت: «فکر نمی‌کنم پدری بودن رافائل نادال را وادار به توقف بازی کند، برعکس، این انگیزه اضافی برای ادامه بردن خواهد بود.»

برای مردانی که در خط کار او هستند، پدر و مادر بودن معمولاً به عنوان فرصتی برای نوعی تغییر معنوی در نظر گرفته می شود. برای ویلیامز، آن و همچنین سه دور جراحی اضطراری، یکی که شکم و رحمش را باز کردند، دیگری جایی که هماتومی را پیدا کردند که شکمش را پر کرده بود، و سومی جایی که فیلتری را در ورید اصلی وارد کردند. جلوی لخته‌های خون بیشتری را بگیرد که به ریه‌های او برود، و سپس شش هفته را سپری کند که حتی قادر به بلند شدن از رختخواب نیست.

ویلیامز زندگی خود را صرف برخورد با استانداردهای دوگانه در نحوه صحبت و نوشتن بازیکنان زن و مرد، حقوقی که به آنها پرداخت می‌شود، نحوه برخورد پلیسی با رفتار آنها و احترامی که برای آنها قائل می‌شود، گذرانده است. در یک دهه گذشته، فوربس فهرستی از 100 ورزشکار ثروتمند جهان را سالانه منتشر کرده است. فدرر همیشه در بین 10 تیم برتر حضور داشته است، حتی در سال 2020 در صدر قرار گرفته است. ویلیامز هرگز به آن بالا و حتی نزدیک به آن نرسیده است. هیچ زنی ندارد.

گاهی اوقات، مانند سال 2019، او تنها یکی از 100 نفر برتر بوده است. خوب بله، مردان گفتند. جوکوویچ در سال 2016 گفت: “آمار نشان می دهد که ما تماشاگران بیشتری در مسابقات تنیس مردان داریم.” “من فکر می کنم این یکی از دلایلی است که شاید باید جوایز بیشتری دریافت کنیم.”

او بعداً، پس از اینکه ویلیامز وقت گذاشت و توضیح داد که چه اشتباهی انجام داده، عذرخواهی کرد. نواک حق دارد نظرش را بدهد، اما اگر یک دختر دارد – فکر می‌کنم در حال حاضر یک پسر دارد – باید با او صحبت کند و به او بگوید که چگونه پسرش لیاقت پول بیشتری دارد، زیرا او پسر است.

ویلیامز همیشه راهی برای توضیح این چیزها داشته است. بیانیه خداحافظی او تصدیق شیوای یک نابرابری است که او نتوانست بر آن غلبه کند. نه اینکه مانع تلاش او شود.