بحران های بریتانیا یک چیز مشترک دارند: شکست در سرمایه گذاری | لری الیوت

دولت در حال تدوین برنامه های اضطراری برای قطع برق در زمستان امسال است، زیرا در نهایت متوجه واقعیت چند ماه آینده می شود.

بریتانیا بحران هزینه زندگی دارد. بحران مسکن و بحران انرژی هم دارد. هفته‌های بدون باران در جنوب انگلیس به معنای وقوع یک بحران خشکسالی است. NHS تنها یک شیوع جدی کووید-19 با نقطه بحران فاصله دارد.

این بحران‌ها همگی در نوع خود متمایز و خاص هستند، اما یک موضوع مشترک نیز دارند: شکست در سرمایه‌گذاری دهه‌های قبل. وسواس در کارایی به این معنی است که زیرساخت ها به جای ارتقاء به زمین زده شده است. کاهش هزینه ها در اولویت بالاتری نسبت به ظرفیت سازی قرار گرفته است.

NHS بگیرید. مقایسه‌های بین‌المللی نشان می‌دهد که بریتانیا یکی از کمترین تعداد تخت‌های بیمارستانی به ازای سر جمعیت در میان کشورهای غربی، تعداد کمتر تخت‌های مراقبت‌های ویژه و یکی از بالاترین نرخ‌های اشغال تخت را دارد. مشکلات مربوط به این رویکرد شلواری با ورود همه‌گیری کووید-19 در بهار 2020 به طرز وحشیانه‌ای آشکار شد.

یا آب بگیر از سال 1990 جمعیت بریتانیا حدود 10 میلیون نفر افزایش یافته و به 67 میلیون نفر رسیده است، اما در سه دهه گذشته حتی یک مخزن جدید ساخته نشده است. قدمت بیش از 200000 مایل لوله های آب به دوران ویکتوریا برمی گردد، اما شرکت های آب با نرخ 0.05 درصد در سال آنها را تعویض می کنند. این در مقایسه با میانگین اروپا 0.5٪ است.

سپس وضعیت موجودی مسکن کشور است. گزارشی از سوی شرکت انرژی EDF نشان داد که تقریباً 60 درصد از 21 میلیون خانه در انگلستان و ولز فقط استانداردهای عایق بندی اواسط دهه 1970 یا قبل از آن را برآورده می کنند – هزینه ای بالغ بر 930 پوند در سال برای خانوارها در قبض انرژی بالاتر.

در اوایل دهه 1970، هنگامی که معدنچیان اعتصاب کردند، چراغ ها خاموش شد. اگر زمستان امسال دوباره خارج شوند به این دلیل است که ظرفیت داخلی کافی وجود ندارد و منابع انرژی وارداتی برای پاسخگویی به تقاضا کافی نیست.

بریتانیا البته تنها کشوری نیست که با احتمال کمبود انرژی مواجه است. به عنوان مثال، آلمان به شدت در معرض هوس های ولادیمیر پوتین قرار دارد. با این حال، در اینجا الگویی وجود دارد – الگویی که در آن یک باور نادرست مبنی بر اینکه همه چیز در پایان به خوبی پیش خواهد رفت، جای برنامه ریزی بلندمدت و سرمایه گذاری استراتژیک را گرفته است.

بگذارید واضح بگوییم، این فقط یک مشکل دولتی نیست. بریتانیا پایین‌ترین نرخ سرمایه‌گذاری تجاری را در میان کشورهای G7 دارد و یکی از دلایل آن این است که بخش خصوصی تمایل دارد پرداخت سود سهام و بازخرید سهام را به هزینه‌های بالاتر برای کیت جدید ترجیح دهد.

درهم‌رفتن، تنظیمات پیش‌فرض کشور است. فقدان هر گونه سستی واقعی در سیستم تنها در مواقع اضطراری ملی آشکار می شود. مثلاً الان.