بازنشستگی سرنا ویلیامز افسانه ای نیست – انتخابی دلخراش بین خانواده و شغل | مگان موریس

آردوری از ورزش به ندرت آنطور که در فیلم ها به تصویر کشیده می شود، ظاهر می شود. ما ورزشکاری را تصور می کنیم که با پیروزی بر خلاف شانس به پایان می رسد، به هر چیزی که از ورزش می خواست رسیده است و با خوشحالی به مرحله بعدی زندگی خود می رود.

در واقعیت، تعداد کمی از ورزشکاران با یک برد به پایان می رسند. مهم نیست که چقدر برای آن آرزوی سختی دارند، با شکست دادن یک فینال یا بدون اینکه اصلاً فینال شوند، کنار می روند. و اغلب اوقات بازنشستگی اجباری – از طریق آسیب دیدگی یا عدم انتخاب – انجام می شود و ورزشکار با این احساس ناخوشایند باقی می ماند که کار ناتمام را پشت سر گذاشته است.

از نظر اکثر مردم، سرنا ویلیامز بیشتر در رده فانتزی هالیوود قرار می گیرد. او رکورد 23 قهرمانی گرند اسلم در دوره اوپن را دارد. او چهار مدال طلای المپیک دارد. و دوران کودکی او در فیلم پادشاه ریچارد محصول 2021 به یادگار مانده است. او خودش صریح و بدون عذرخواهی بوده و الهام بخش مردم در سراسر جهان بوده است.

اگر او در ماه آینده اوپن آمریکا را برنده شود، حتی می تواند یک پایان کامل افسانه ای داشته باشد – با یک برد در بزرگترین صحنه تعظیم کند.

با این تفاوت که در ذهن ویلیامز، این یک افسانه نخواهد بود. او احساس نمی کند که بسیاری از ورزشکاران پس از یک دوره حرفه ای طولانی بازنشسته می شوند – از نظر جسمی و روحی که سال ها در دنیای اغلب بی رحمانه ورزش نخبگان ویران شده اند. ویلیامز علیرغم تمام موفقیت‌هایش، کابینه کامل جام‌ها، میلیون‌ها نفری که از او الهام گرفته است، احتمالاً با این احساس که کارش ناتمام است کنار می‌رود – چه برنده آن تورنمنت نهایی باشد یا نه.

او انتخابی را انجام می دهد که زنان در سراسر جهان هر روز انجام می دهند: خانواده یا شغل؟ این زن 40 ساله در مورد آرزوی خود برای داشتن فرزند دوم صحبت کرده است. بعد از عوارضی که به دنبال تولد اولین فرزندش المپیا تقریباً او را به کام مرگ کشاند، داشتن یک فرزند دیگر موضوع ساده یا ساده ای نیست و پس از مدت ها بررسی، تصمیم قابل درک گرفته است که این بار سعی در ایجاد تعادل بین تنیس حرفه ای و بارداری نداشته باشد. .

ویلیامز در خداحافظی خود با تنیس که روز سه شنبه در ووگ منتشر شد، مستقیماً به نکته ای در مورد ناعادلانه بودن تصمیم خود اشاره کرد.

او گفت: “باور کنید، من هرگز نمی خواستم بین تنیس و خانواده یکی را انتخاب کنم.” “من فکر نمی کنم منصفانه باشد. اگر من یک پسر بودم، این را نمی نوشتم، زیرا در حالی که همسرم در حال انجام کارهای فیزیکی برای گسترش خانواده ما بود، در آنجا بازی می کردم و برنده می شدم.

در حالی که این مشکلی است که در ورزش بانوان بسیار شایع است، اما مطمئناً موضوعی محدود به ورزش نیست. در ورزش به دلیل دید عمومی آن و به دلیل اینکه از نظر بدنی یک شغل سخت است قابل توجه است. تنها ماه گذشته، روملدا آیکن جورج، بازیکن سابق نت‌بالای کوئینزلند فایربردز، ادعا کرد که به او پیشنهاد قرارداد برای فصل آینده داده نشده است، زیرا باشگاه آن را «خیلی خطرناک» می‌داند (باشگاه به صراحت انکار می‌کند که به دلیل باردار بودن به او پیشنهاد قرارداد داده نشده است).

اما حتی در دنیای مشاغل اداری که شامل رفت و آمد با قطار به جای جلسات آموزشی است، فداکاری های بسیار مشابهی انجام می شود. زنان بیشتر از مردان نقش های پاره وقت را ایفا می کنند تا فرزندان خود را به دلایل مالی یا صرفاً به این دلیل که احساس گناه می کنند در مهدکودک تمام وقت قرار ندهند. آنها خواهان انعطاف بیشتر برای انجام وانت های مدرسه هستند. آن‌ها تصمیم می‌گیرند خود را برای آن ترفیع معرفی نکنند یا از این فرصت برای سفر استفاده نکنند، زیرا بار سازمان‌دهی مراقبت از کودکان برای پاسخگویی به این نیازهای فزاینده در زمان آنها بسیار زیاد است.

سخنان ویلیامز در مورد انتخابش عمیقاً به بسیاری از زنان صحبت می کند که این زندگی های چندگانه را متعادل می کنند.

او گفت: “من قطعاً نمی خواهم دوباره به عنوان یک ورزشکار باردار شوم.” “من باید دو پا در تنیس باشم یا دو فوت بیرون.”

این چیزی است که بسیاری از زنان رویای آن را در سر می پرورانند – فرصتی برای سرمایه گذاری کامل در مشاغل خود در حالی که در محل کار هستیم و به طور کامل روی خانواده های خود در خارج از آن سرمایه گذاری می کنیم. اما این زندگی‌ها در یکدیگر خون می‌شوند و احساس اجبار برای انتخاب کردن، دلخراش است. گاهی اوقات به نظر می رسد که ما سعی می کنیم در یک زمان افراد زیادی متفاوت باشیم.

بازنشستگی ویلیامز – و این واقعیت که او آنقدر در مورد رنجش خود صحبت کرده است که باید این انتخاب را انجام دهد – یادآور این است که حتی در سال 2022، زمان زنان اغلب متعلق به ما نیست. وقتی یکی از موفق‌ترین زنان جهان مجبور می‌شود بین خانواده و حرفه‌اش یکی را انتخاب کند، وقتی این انتخابی است که نمی‌خواهد انجام دهد، متوقف کردن و در نظر گرفتن این که چه معنایی برای پیشرفتی که به دست آورده‌ایم، مشکل‌ساز است.

ویلیامز در پایان خداحافظی خود گفت: “من برای آن نسخه از خودم، آن دختری که تنیس بازی می کرد، دلم تنگ خواهد شد.” این یک احساس ساده است، اما حقیقت دارد. بسیاری از زنان نسخه هایی از خودمان را در اعماق درون خود دفن کرده اند که هر روز دلتنگشان می شویم.