بریتانیا با بحران در برابر بحران مواجه است و رهبران ما غایب هستند. اینگونه یک کشور از هم می پاشد | جورج مونبیوت

اچهمانطور که بوریس جانسون تعطیلات خود را به پایان رساند؟ گفتنش سخته او هرگز به دولت متعهد نبود، حتی در مواقع اضطراری ملی، همانطور که غیبت سریالی او در جلسات کبرا در آغاز همه گیری نشان داد. اکنون، در حالی که چندین بحران ملی به هم نزدیک شده اند، به نظر می رسد که او به کلی تسلیم شده است. اما جدایی او فقط یک آسیب شناسی نیست. این نیز یک دکترین است. غیبت چیزی است که اهداکنندگان حزب برای آن هزینه کردند.

نخست وزیران اخیر و دولت هایشان چه حضور فیزیکی داشته باشند و چه نباشند، ما را برای هیچ یک از مشکلات بزرگی که با آن روبرو هستیم آماده نکرده اند. آنها به سمت دیگری نگاه کرده‌اند، زیرا شرکت‌های آب از زمان خصوصی‌سازی آنها در سال 1989 نتوانسته‌اند هیچ مخزن جدیدی را راه‌اندازی کنند و اجازه داده‌اند که حجم شگفت‌انگیز آن کالای گرانبهایی که ما آن را آب آشامیدنی تصفیه‌شده می‌نامیم – 2.4 میلیارد لیتر در روز بر اساس برآوردهای فعلی – نشت کند. این یک بی دقتی آنقدر بزرگ است که شبیه یک استعاره است. به جای اینکه آنها را مجبور به توقف این نشت ها کند، دولت به این شرکت ها اجازه داده است که رودخانه ها را با پمپ خشک کنند: دنیای زنده مانند همیشه حایلی است که باید شکست و طمع را جذب کند.

دولت آنقدر مصمم است که خود را از تصمیم‌گیری غیبت کند که حتی نمی‌تواند یک ممنوعیت لوله‌کشی ایجاد کند: باید ضعیف از شرکت‌های آب بخواهد این کار را انجام دهند. اکثر آنها، با علاقه به اطمینان از استفاده هر چه بیشتر مشتریان اندازه گیری شده خود، تا کنون از این کار خودداری کرده اند. همچنین این شرکت ها موظف به ارتقای عملیات تصفیه فاضلاب خود نبوده اند. ترکیبی از برداشت بیش از حد و تخلیه فاضلاب ویرانگر است. آب در دست بالا برخی از جریان‌های گچ ما – اکوسیستم‌های قابل توجهی که تقریباً منحصر به انگلستان هستند – اکنون شامل چیزی نیست جز خروجی فاضلاب و رواناب جاده در طول این دوره طولانی غیبت نظارتی، شرکت‌های خصوصی‌سازی آب ۷۲ میلیارد پوند سود سهام را به حساب سهامداران خود وارد کرده‌اند.

به طور مشابه، دیوید کامرون برنامه دولت بهینه سازی انرژی در خانه را به نام “کاهش چرندیات سبز” از کار انداخت. تعداد اتاق‌هایی که هر سال در بریتانیا عایق‌بندی می‌شوند، از سالی به سال دیگر از 1.6 میلیون به 126000 کاهش یافته است. تا سال 2021، این تعداد به 32000 کاهش یافت. بوریس جانسون ادعا کرد که این روند را معکوس خواهد کرد، اما کمک هزینه خانه های سبز او یک شکست کامل بود: آنقدر بد طراحی شده بود که قطعا شکست می خورد. تا حدودی در نتیجه، نسبت شگفت‌انگیز جمعیت – بیش از نیمی از یک تخمین – می‌تواند در زمستان امسال به فقر سوخت سوق داده شود. اکنون لیز تراس، مدعی رهبری حزب محافظه‌کار، متعهد شده است که مالیات سبز را که برای بهره‌وری انرژی و برق تجدیدپذیر تامین می‌شود، کنار بگذارد.

در مقابل، در ایتالیا، دولت ۱۱۰ درصد از هزینه‌های تمام بهبود انرژی خانه را به مردم پرداخت می‌کند. آلمان 56.3 میلیارد یورو (47.6 میلیارد پوند) برای بازسازی ساختمان ها اختصاص داده است. فنلاند یک سوم خانه های خود را با پمپ های حرارتی تامین کرده است. ما نه تنها بین سود سوخت فسیلی یا یک سیاره قابل سکونت، بلکه بین سود سوخت فسیلی و خانه های قابل سکونت نیز روبرو هستیم. جانسون، تراس و ریشی سوناک طرف خود را انتخاب کرده اند.

صورت‌حساب‌های انرژی، همراه با رانت‌های تنبیهی، تورم فزاینده و راکد بودن دستمزدها و مزایا می‌تواند به معنای فقر واقعی میلیون‌ها نفر باشد، بدون اقدام مؤثر. اما نه دولت و نه دو مدعی رهبری کمک قابل توجهی ارائه نمی کنند. آنها همچنین در مورد بحرانی که در زمستان امسال در انتظار NHS است، چیزی برای گفتن ندارند، اگر، همانطور که به نظر می رسد، یک افزایش دیگر Covid-19 همزمان با بحران کمبود بودجه باشد. تنها خدمات عمومی که با کمبود عمده مواجه نیستند، دفاع (که تراس قصد دارد تا حد زیادی بودجه آن را افزایش دهد) و جاده است. دلیلی وجود دارد که چرا دولت در جاده ها هزینه زیادی می کند در حالی که بقیه بخش های دولتی را خفه می کند: آنها از معدود خدمات عمومی هستند که توسط افراد بسیار ثروتمند استفاده می شود.

فقط این نیست که این پوسته یک دولت و کسانی که به دنبال تصرف آن هستند، پاسخی ندارند. این است که ایدئولوژی آنها از پاسخ منع می کند. از نظر آنها وظیفه مراقبت مکروه است. ده سال پیش، ماه آینده، لیز تراس، Britannia Unchained را راه‌اندازی کرد، یک بحث نیمه‌سوادانه که سرزنش همه چیز در بریتانیا را به سمت «کاهش اخلاق کاری و فرهنگ بهانه‌جویی» تغییر داد. از چهار نویسنده مشترک او، سه نفر – پریتی پاتل، کواسی کوارتنگ و دومینیک راب – پیشتازان دولت فعلی هستند (چهارمین، کریس اسکیدمور نماینده مجلس، به نظر می رسد که یک تبدیل دمشق را تجربه کرده است، و اکنون برای جلوگیری از خرابی آب و هوا کمپین می کند).

آنها نابرابری و فقدان تحرک اجتماعی در این کشور را نه مارپیچ انباشته ثروت و اقتصاد رانتی ناشی از آن، بلکه «تنبلی» را مقصر دانستند. آنها با استناد به هیچ مدرک معنی‌داری اظهار داشتند که «انگلیسی‌ها به محض ورود به محل کار، جزو بدترین افراد بیکار در جهان هستند».

آن‌ها آنچه را که «حقوق‌داران بازار سیاه» نامیدند، جشن گرفتند که در کشورهای دیگر «مکانی بی‌قانون» را ایجاد کرده‌اند که در آن تقاضا می‌توان فوراً از طریق عرضه برآورده شد. تراس و همکارانش اصرار داشتند که این «ناب‌ترین سطح کارآفرینی است که توسط قانون، مقررات یا مالیات دست نخورده است». تمجید آنها از بی قانونی، بخش آنها را در مورد بندرهای آزاد، که توسعه آنها در این کشور هر دو از تراس و سوناک حمایت می کنند، تسخیر کرد. پورت‌های آزاد مناطقی با دموکراسی پایین هستند که در آن‌ها تقریباً فقدان مقررات باعث جذب پولشویی توسط تروریست‌ها و جرایم سازمان‌یافته، فرار مالیاتی، فساد، قاچاق، جعل و قاچاق مواد مخدر می‌شود. به عبارت دیگر، آن‌ها به «مکان‌های بی‌قانونی» نزدیک می‌شوند که تراس و دیگران آن را تحسین می‌کنند.

آن‌ها اکنون در طول سال‌های حضور در دولت فرصت کافی برای آزمایش این دکترین غیبت داشته‌اند. نتیجه رکود تورمی و رکود پیش‌بینی شده عمیق‌تر از هر اقتصاد مشابهی است. معلوم می‌شود که نابرابری و از دست دادن تحرک اجتماعی، آن‌طور که آنها ادعا می‌کردند، نتیجه «ذهنیت، ادراک و فرهنگ» مردم بریتانیا نیست، بلکه نتیجه شکست سیاست‌هاست. چه کسی می دانست؟ تراس و سوناک، بدون تجربه، هر دو قصد دارند خود را بیشتر از حکومت مؤثر غایب کنند. هر چیزی که در یک ملت اشتباه می شود، ابتدا در سر کسانی که بر آن مسلط هستند خراب می شود.

وقتی دولت ها از نظر قراردادی قادر به حل مشکلات مردم خود نباشند، تنها یک گزینه باقی می ماند: ما را علیه یکدیگر قرار دهند. این روند به خوبی در جریان است: هدف جنگ های فرهنگی این است که ما را از نابرابری منحرف کنند. اما بسیار فراتر خواهد رفت. تراس و سوناک با هم رقابت می کنند تا وعده انتقام هر چه بیشتر را نسبت به کسانی که به دنبال پناهگاهی از رژیم های آدمکش هستند، بدهند. هفته گذشته، تراس قول داد که علیه اتحادیه‌های کارگری و معترضان محیط‌زیست «مبارزه» قانون وضع کند، گویی قوانین جدید جانسون به اندازه کافی سخت‌گیرانه نیست.

هر چه دولت فاسدتر و کمتر نماینده شود، فهرست دشمنانش باید طولانی تر باشد و لفاظی هایی که با آن آنها را محکوم می کند، شدیدتر است. با تشدید بحران‌های ما، با غیبت دولت از خدمات عمومی، خشونت هر چه بیشتر به سطح می‌رسد. اینگونه یک کشور از هم می پاشد.