سرنا ویلیامز چیزی فراتر از یک قهرمان تنیس است: او به زنان سیاه پوست نشان داد که ما می توانیم خودمان باشیم | ناتاشا هنری

“اگر می توانید آن را ببینید، می توانید آن را ببینید.”

این عبارتی است که به طور مرتب توسط هیئت های حاکمه ورزشی، مربیان و کسانی که در رسانه ها از تنوع حمایت می کنند، مانند من، موعظه می کنند. اگرچه این یک عبارت ساده است، اما 100٪ درست است.

هنگامی که شما اولین نفر از نژاد، ملیت، جنسیت، جنسیت یا فرهنگ خود هستید که به چیزی دست می‌یابید، نه تنها چهره کشور یا تیمی می‌شوید که در آن زمان نماینده آن بودید، بلکه برای بسیاری، نماینده فیزیکی آن می‌شوید. همه “کسانی که شبیه شما هستند”.

بنابراین، وقتی به بازنشستگی سرنا ویلیامز از ورزشی فکر می‌کنم که زندگی خود را به آن اختصاص داده است – برای Vogue می‌نویسد که “از تنیس دور می‌شود، به سمت چیزهایی که برای من مهم هستند” – وسوسه می‌شوم که به بزرگترین میراث او فکر کنم. همان چیزی خواهد بود که او به ساختن خارج از زمین ادامه می دهد.

هیچ راهی وجود ندارد که بتوانیم رکورد او را نادیده بگیریم: 23 عنوان گرند اسلم (تاکنون)، 14 عنوان قهرمانی گرند اسلم دونفره و چهار مدال طلای المپیک.

اما بزرگترین دستاورد او ربطی به ویمبلدون، گرند اسلم یا راکت تنیس ندارد. بلکه این روشی است که او به تلاش خود برای ایجاد دنیایی ادامه می دهد که در آن دختران کوچکی که شبیه من و او هستند، نیازی به رنج بردن از کارهایی که او انجام داده یا احساس طرد شدن از دنیایی که ما اغلب داشتیم نداشته باشیم. به عنوان یک روزنامه نگار ورزشی، من سفر شروع در دنیایی را درک می کنم که مردم انتظار دیدن شما را ندارند یا همیشه با آغوش باز از شما استقبال نمی کنند.

بنابراین راهی که سرنا و زهره وارد دنیایی شدند که در آن هیچ کس شبیه آنها نبود و هیچ کس شبیه آنها نبود، و به طور مداوم ثابت کردند که حق حضور در آنجا را دارند، نه تنها یک برد برای آنها بود، بلکه یک برد برای همه آنها بود. ما دختران سیاهپوست کوچکی که هرگز فکر نمی‌کردیم چنین رویاهایی را بتوانیم به دست آوریم.

وقتی به سرنا گفتند لباس‌های رنگارنگ مسابقه‌اش رنگ اشتباهی دارند، او رنگی روشن‌تر پیدا کرد. وقتی مدل یا بافت موهای او را زیر سوال بردند، دوباره آن را تغییر داد. و وقتی به او گفتند که اندام سیاه و زیبایش خیلی مردانه است، قوی‌تر شد و عناوین بیشتری کسب کرد.

وقتی خار می انداختند، غرور و وقار خود را حفظ می کرد. در سال 2014، شامیل تارپیشف، رئیس فدراسیون تنیس روسیه، سرنا و خواهرش ونوس را به عنوان “برادران ویلیامز” مورد تمسخر قرار داد. او او را «به شدت جنسیت‌گرا» و «نژادپرست» خواند و به تاریخ‌سازی ادامه داد. زمانی که سال گذشته، یون سیریاک، تنیسور سابق المپیک و مدیر مسابقات آزاد مادرید، ادعا کرد که باید به دلیل «سن و وزن»، «شایسته» را برای کناره‌گیری از این ورزش داشته باشد، او به همان اندازه قوی و بی‌تفاوت بود. او همیشه در دادگاه بوده است. تحقیرکنندگان همیشه آنجا بودند، اما همیشه رتبه دوم را داشتند. او بارها و بارها مخاطبان عمدتاً طبقه متوسط ​​تنیس را با نحوه دفاع از خود اشتباه گرفته است. او همیشه احساس می کرد یکی از ماست.

و بسیاری ممکن است ندانند که تعهد او به جامعه و فراگیر بودن در زمین‌های ویمبلدون نیز گسترش یافته است. او یکی از اولین سرمایه گذاران در تیم فوتبال زنان لس آنجلس، آنجل سیتی بود، خانواده او در چندین موسسه خیریه مشارکت دارند، و او با سازمان های دیگر برای محافظت از کودکان در طول همه گیری همه گیر همکاری کرد.

من فکر می‌کنم تنها کسی که بیش از سرنا ویلیامز این موضوع را نمایندگی می‌کند، دوستش لوئیس همیلتون است – یکی دیگر از سوپراستارهای ورزشی که همچنان قوانین را زیر پا می‌گذارد در حالی که هر چالشی را پیش روی آنها قرار می‌دهد.

همه ما وقتی ویلیامز گفت: «گفته شده است که من به ورزش زنان تعلق ندارم – به مردان تعلق دارم – چون قوی تر از بسیاری از زنان دیگر به نظر می رسم. نه، من فقط سخت کار می کنم و با این بدن بد به دنیا آمده ام و به آن افتخار می کنم.»

اینجا یک نفر در چشمان عموم بود که شبیه ما بود و به ما می گفت اشکالی ندارد که ما باشیم. ویلی تی ریبز، آلتیا گیبسون و آرتور وارتون همگی راه افتادند تا لوئیس همیلتون، سرنا ویلیامز و ویو اندرسون بتوانند بدود. ما قبلاً شاهد بوده ایم که دیگرانی مانند نائومی اوزاکا و اسلون استفنز از ویلیامز پیروی می کنند و پس از آن تعداد بیشتری نیز وجود خواهند داشت.

ویلیامز به ما نشان داد که اجازه ندهیم نژادپرستی، شرمساری بدن یا زن ستیزی ما را از اهدافمان منحرف کند. و به‌عنوان یک زن سیاه‌پوست با سن بسیار مشابه، برای من و اطرافیانم این پیامی بود که به شدت و عمیقا احساس می‌شد – پیامی که باید بشنویم، و فراخوانی برای اقدامی که منتظرش بودیم. برای ما، به ویژه آنهایی که عاشق ورزش هستیم، او سخنران مورد نیاز ما بود. و در حالی که او ممکن است در حال بازنشستگی باشد، از دست دادن تنیس سود جامعه است زیرا او همچنان به ما یادآوری می کند که چقدر قدرتمند هستیم، چقدر قوی هستیم و به عنوان زنان سیاه پوست با استعداد چقدر توانایی داریم.

همانطور که یکی از بزرگان خداحافظی می کند، من برای یک بار تشکر می کنم.