بیرمنگام به درستی متوجه شد، اما آینده بازی های مشترک المنافع نامشخص است | بازی های مشترک المنافع 2022

تیاو دوی 5000 متر مردان مسابقه سریعی نبود، اما پایان هیجان انگیزی داشت. ژاکوب کیپلیمو از اوگاندا در یک مسابقه دوی کنیایی، نیکلاس کیملی و ژاکوب کراپ که از ابتدا پیشتاز بودند، برنده آن شد. کیپلیمو جمعیت 30000 نفری داخل استادیوم الکساندر را در حالی که از هر دوی آنها 100 متر یا بیشتر مانده بود، روی پاهایشان کشید. با تمام هیجان، هیچ کس واقعاً متوجه مردی نشد که در خانه از کنارش رفته بودند. سه تای آنها آنقدر سریع از او سبقت گرفتند که اگر پلک می زدی دلت برایش در تلویزیون تنگ می شد. او روزفلو سیوسی، اهل جزایر سلیمان بود، و هنوز سه دور دیگر باقی مانده بود.

جمعیت تازه شروع به نشستن کرده بودند که سیوسی از خط پشت سر آنها گذشت و به دور پیچ بعدی ادامه داد. زمانی که او دوباره آمد، تمام دوندگان جلوتر از او تمام شده بودند. کنار پیست ایستاده بودند و بادشان را پس می گرفتند. سیوسی اکنون مسیر را برای خودش داشت. در سکوها، مردم یکی یکی به نظر می رسید متوجه شده بودند که چه خبر است. سر و صدا متورم شد، و به زودی دوباره همه چیز را تشویق کردند، حتی بلندتر از آنچه که برای برندگان داشتند. در آخرین دور خود که 80 ثانیه طول کشید، سیوسی یک تشویق طولانی مدت را به خود جلب کرد. او در نهایت در 17 دقیقه و 26.93 ثانیه و 90 ثانیه عقب تر از زمین مسابقه را تمام کرد.

در آن زمان، بهترین سیوسی در این فصل، حتی به رتبه بندی 1000 برتر در رده بندی بریتانیا در سال جاری نزدیک نمی شد. سخت است که بدانیم دقیقا چقدر پایین خواهد بود، زیرا یک برش در 17 دقیقه وجود دارد. اما در لحظه، این مهم نبود.

اگر همه اینها به طرز عجیبی آشنا به نظر می رسد، فقط به این دلیل نیست که یکی از آن داستان های ضعیفی است که بازی های مشترک المنافع همیشه تولید می کنند. به این دلیل که دقیقاً همان اتفاق هشت سال پیش افتاد، زمانی که سیوسی با تشویق ایستاده از سوی جمعیت در همپدن روبرو شد که او آخرین دور فینال دوی 5000 متر مردان مشترک المنافع 2014 را به تنهایی دوید. او در آن مسابقه 16 دقیقه و 55.33 ثانیه و 90 ثانیه عقب تر از زمین مسابقه را به پایان رساند. تنها تفاوت واقعی اکنون این بود که او 30 ثانیه کندتر بود. سیوسی ممکن است پرافتخارترین دونده باشگاهی در تاریخ دو و میدانی باشد و بدون شک یکی از چهره های بازی ها بود.

زیرا مانند او، در حالی که همه آنها را تشویق می کنند، به تلو تلو خوردن ادامه می دهند. اینها به یک دلیل خوب کار کردند و آن هم این بود که عموم مردم ظاهر شدند. چند مکان آرام وجود داشت، به خصوص آنهایی که در اطراف حاشیه بودند، اما استادیوم الکساندر و مرکز آبی ساندول هر دو تقریباً برای هر جلسه فروخته شده بودند. و با وجود همه غرغرهای مشخص بریتانیایی در مورد وسایل حمل و نقل عمومی (که، بله، اغلب افتضاح بود)، و قیمت‌ها در غرفه‌های امتیاز (که، بله، کاملاً گزاف بودند)، به نظر می‌رسید که همه از آن لذت می‌برند.

بیرمنگام میزبان خوبی بود. احساس می کرد برای لحظه خود آماده است. آنها به بازی‌ها احساس می‌کردند که در شهر برگزار می‌شوند، نه در یک چهارم حصارکشی شده از آن. به خصوص در اسمیتفیلد، سایت درون شهری که میزبان جشنواره بازی‌ها تا آخر شب بود، و میدان صدمین، جایی که برگزارکنندگان گاو نر عظیم الجثه را که مراسم افتتاحیه را از سیمون لو بون دزدید، پارک کردند. به نوعی، به نظر می رسید که کل این رویداد با یک حس شوخ طبعی نیز انجام شده است، که می توانید آن را در صدای گویندگان استادیوم در مورد هزینه ای که شورا در غروب خورشید هزینه کرده است، بشنوید و در برنامه های رقصی که توسط گروه اجرا می شود ببینید. تیم شن و ماسه در والیبال ساحلی.

حتی به نظر نمی رسید که برای کسی آزاردهنده باشد که بسیاری از بهترین رقبا زحمتی برای آمدن نداشتند. دوی 100 متر زنان را در نظر بگیرید که باید سرلوحه کل بازی ها باشد. این باید تکرار مسابقه قهرمانی جهانی بین الین تامپسون-هرا، شلی-آن فریزر-پرایس و شریکا جکسون، سه تن از سریع ترین زنان تاریخ باشد. اینطور نبود، زیرا برگزارکنندگان می توانستند تنها تامپسون-هرا را متقاعد کنند که برای آن شرکت کند. فریزر-پرایس و جکسون دیدار لیگ الماس در سیلسیا را ترجیح دادند. ورزشکاران بازی های المپیک را می سازند، اما این هواداران بودند که بازی های مشترک المنافع را نجات دادند.

مشکل این است که به سرعت محو می شود، درست مانند تشویق سیوسی در استادیوم. و در سکوتی که در پی خواهد آمد، مشکلات پیش روی بازی ها همچنان وجود خواهد داشت. مثل هزینه. بیرمنگام با 780 میلیون پوند خود یک استادیوم جوان‌سازی شده، یک مرکز جدید ورزش‌های آبی و وعده‌های میراثی دارد که برای هرکسی که پس از لندن 2012 شنیده است چیزهای مشابهی را به یاد می‌آورد، به طرز وحشتناکی توخالی به نظر می‌رسد. بازی‌ها بدون شک برای بسیاری از کشورها بسیار بزرگ و گران شده‌اند. در کشورهای مشترک المنافع که بخواهید حتی در صورت امکان میزبانی آنها را داشته باشند، این یکی از دلایلی است که آنها در سال 2026 بین چندین سایت در ویکتوریا تقسیم می شوند.

اعضای فدراسیون بازی‌های مشترک‌المنافع به‌طور خصوصی در مورد همه مسائلی که در اینجا در آبان نیوز خوانده‌اید نگران هستند. آنها نگران این هستند که آیا اگر بهترین ورزشکاران دور بمانند، مناسب خواهند بود یا خیر، نمی‌دانند که آیا تصمیم اخیر باربادوس برای جمهوری شدن نشانه‌ای از آینده است، با مرگ ملکه الیزابت چه اتفاقی برای کشورهای مشترک المنافع می‌افتد، و حساب ما با خودمان چیست. تاریخ امپراتوری برای بازی هایی که همیشه به عنوان جشن آن برگزار شده است، معنی خواهد داشت.

دیم لوئیز مارتین، رئیس فدراسیون، قبلاً گفته است که آنها باید بازی‌ها را کاهش دهند. و اگر بازی‌های بیرمنگام خوب پیش می‌رفت، باز هم می‌توانستند آخرین بازی‌های این مقیاس باشند.