ویدئو: زنده ماندن در انواع توت ها: مردم پوراپول کنیا با گرسنگی روبرو هستند

در کاسه گرد و غبار شمال خشکسالی کنیا، مردم پوراپول به گرسنگی نزدیک‌تر شده‌اند و با چیزی جز توت‌های وحشی زنده نمی‌مانند، زیرا فرزندانشان از گرسنگی تلف می‌شوند.

لوکا متریر می‌داند که میوه‌های تلخ فرزندانش را بیمار می‌کند و وضعیت ضعیف آنها را بیشتر تضعیف می‌کند. اما سه سال است که باران به درستی نباریده است و چیز دیگری برای خوردن وجود ندارد.

مادر پنج فرزند در پوراپول به خبرگزاری فرانسه گفت: “این تنها راه برای زنده ماندن است.”

حداقل 18 میلیون نفر در سراسر شاخ آفریقا با گرسنگی شدید روبرو هستند زیرا بدترین خشکسالی در 40 سال اخیر منطقه را ویران کرده است.

بیش از چهار میلیون نفر در شمال اغلب فراموش شده کنیا هستند، رقمی که امسال به طور پیوسته افزایش یافته است، زیرا این بحران در تلاش برای جلب توجه ملی در بحبوحه مبارزات انتخاباتی سخت – و پرهزینه – است.

بر اساس آمارهای دولتی در ماه ژوئن، نزدیک به 950000 کودک زیر پنج سال و 134000 زن باردار و شیرده در مناطق خشک دورافتاده کنیا به شدت دچار سوءتغذیه هستند و به کمک نیاز دارند.

– “زیر فرش” –

بانک جهانی در ماه ژوئن پیش‌بینی کرد که خشکسالی، همراه با اختلالات اقتصادی ناشی از حمله روسیه به اوکراین، بهبود کنیا از همه‌گیری ویروس کرونا را به تعویق خواهد انداخت.

با این حال، به سختی در دستور کار انتخابات قرار گرفته است، زیرا غول های سیاسی کنیا در حال عبور از کشور با ضرب آرا هستند.

در این آشفتگی، هزینه های سرسام آور زندگی در بزرگترین اقتصاد شرق آفریقا، نگرانی های دیگر را تحت الشعاع قرار داده است.

تیموتی ناگی، اقتصاددان از موسسه سیاست کشاورزی و توسعه Tegemeo در نایروبی، گفت که وضعیت اسفبار شمال کنیا تا حد زیادی “زیر فرش” رفته است.

او به خبرگزاری فرانسه گفت: «این را بسیار غم انگیز دیدم… با توجه به اینکه امسال یک سال انتخاباتی خواهد بود، ما تصور می کردیم که این یک بحث کلیدی خواهد بود.

چهار فصل بارانی ناموفق متوالی که با تغییر آب و هوا بدتر شده است، خشک ترین شرایط را از اوایل دهه 1980 ایجاد کرده است.

رودخانه‌ها و چاه‌ها خشک شده‌اند و چراگاه‌ها به گرد و غبار تبدیل شده‌اند که تنها در کنیا باعث مرگ بیش از 1.5 میلیون دام شده است.

لاشه‌های حیوانات در دشت‌های صخره‌ای اطراف پوراپول، جایی که خانواده‌های دامدار بدون شیر یا گوشت در رژیم‌های غذایی‌شان، یا هر وسیله‌ای برای خرید و فروش غذا دست و پنجه نرم می‌کنند، پراکنده شده‌اند.

– خارج از دید –

ایریپیو آپوتیا کوچک شدن و مردن بزهایش را تماشا کرد. پوست هایی که نمی توانست بجوشاند و بخورد کف کلبه اش را می پوشاند.

این پیرمرد 73 ساله در حالی که مشتی از توت هایی را که می جوشاند به صورت خمیر تلخی در دست گرفته بود، گفت: “حالا من همان چیزی را می خورم که میمون ها می خورند.”

“اما حتی اینها هم رو به اتمام است — ما چه کنیم؟”

این روستا منزوی است و مانند بسیاری از مناطق شمالی کنیا که به طور مزمن کمبود بودجه دارد، مدرسه، جاده، مغازه یا داروخانه ندارد.

نزدیکترین شهر Loiyangalani 60 کیلومتر (37 مایل) دورتر است. با وجود میزبانی از بزرگترین مزرعه بادی آفریقا، این شهرک غبارآلود در دریاچه تورکانا خود بدون برق است.

در خارج از شهر، کودکان در امتداد خط ساحلی متروک تورکانا، یک دریاچه نمک عظیم، برای آب حفاری می کنند.

دو نامزد اصلی ریاست جمهوری، ویلیام روتو و رایلا اودینگا، با هلیکوپتر به مناطق آسیب دیده از خشکسالی رفته اند و در توقف های کوتاه مبارزات انتخاباتی نویدبخش زیرساخت ها و توسعه هستند.

– “ما داریم می میریم” –

خشکسالی که در صورت عدم موفقیت باران های بعدی طبق پیش بینی ها تا سال 2023 ادامه خواهد داشت، همچنین در میدانی شلوغ برای جلب توجه جهانی تلاش کرده است.

بر اساس داده های سازمان ملل، درخواست برای اوکراین 1.92 میلیارد دلار جمع آوری کرده است – تقریباً 86 درصد از هدف آن.

جذابیت بسیار کمتر کنیا برای خشکسالی تنها به 17 درصد از هدف خود رسیده است.

در عین حال، با افزایش قیمت مواد غذایی و سوخت در اوکراین، هزینه ارسال کمک افزایش یافته است.

در زیر درخت اقاقیا، یک پزشک مجرد در طی یک بازدید ماهانه دو بار از پوراپول، ده ها مادر و نوزاد را از نظر سوءتغذیه بررسی می کند.

جیمز جارسو از ورلد ویژن، یکی از معدود مؤسسات خیریه ای که در زمین به خشکسالی کمک می کند، گفت: «نوع کمکی که ما می کنیم فقط یک قطره در اقیانوس است.

دولت می گوید از زمانی که خشکسالی در ماه سپتامبر به عنوان فاجعه ملی اعلام شد، بیش از 10 میلیارد شیلینگ کنیا (84.3 میلیون دلار) هزینه کرده است.

استیون ماوینا، معاون کمیساریای شهرستان لویانگلانی، به خبرگزاری فرانسه گفت: “ما در شرایط اقتصادی سختی سپری می کنیم. ما هر کاری که ممکن است در چارچوب امکانات دولت برای حمایت از جوامع انجام می دهیم.”

در پوراپول، روستاییان از چاه آلوده آب می کشند و منتظر رسیدن کمک هستند.

آپوتیا گفت: “ما کسی را نداریم که به ما کمک کند.” من می خواهم مردم بدانند که ما در حال مرگ هستیم.»