استرالیا در نیمه نهایی سخت انگلیس را شکست داد، اما درخشش الماس ممکن است برای همیشه دوام نیاورد | بازی های مشترک المنافع 2022

بویرانی، کتک خورده و مجروح – نه از نظر بدن، بلکه در غرور – در نیمه نهایی بازی های مشترک المنافع شنبه در برابر کشور میزبان انگلستان، شکست خورد. باخت تاریخی به جامائیکا سایه خود را بر بازی پیش رو انداخت. یک باخت لزوماً به خودی خود یک نگرانی نبود – در سال 2015، دایموندز یک مسابقه استخر را به نیوزلند باخت و در مسابقه مدال طلا مقابل همان حریف پیروز شد.

اما باخت به جامائیکا نماد نظم نوین جهانی بود. این اولین باری بود که استرالیا در یک تورنمنت بزرگ به جامائیکا باخت. استرالیا و نیوزلند دیگر محبوبیت های دست نخورده ای نیستند که هر مخالفی از آنها بترسد. در گذشته ای نه چندان دور، یک نیمه نهایی در برابر انگلیس صرفاً یک امر رسمی بود، یک گرم کردن آزمایشی ملایم برای رویداد اصلی یک فینال ترانس تاسمان. اما در سال 2022، دایموندز با این احتمال بسیار واقعی روبرو شد که برای اولین بار ممکن است حتی در مسابقه مدال طلا شرکت نکنند.

باخت یک گل به انگلیس و نیوزلند، به ترتیب در آخرین بازی های مشترک المنافع و فینال جام جهانی، به دیاموندز لطمه زد و کابینه جام آنها را خالی کرد. اما حضور نداشتن در فینال برای شروع، وارد عرصه‌های ناشنیده‌ای می‌شود.

با گذشت کمی بیش از 48 ساعت از بازی نهایی استخر و نیمه نهایی، دایموندز باید راهی برای تبدیل آن غرور زخمی به یک نمایش برنده مسابقه پیدا می کرد. به راحتی می توانست به سمت دیگری برود. تیمی که با شکست غیرمنتظره‌ای مواجه می‌شود، می‌تواند روی همدیگر بچرخد، به دنبال جایی برای سرزنش باشد و حتی عمیق‌تر در چاله سقوط کند.

در برخی از مراحل مسابقه نیمه نهایی خود به نظر می رسید که الماس ممکن است در این مسیر حرکت کرده باشد. وقتی آنها به جای تعقیب توپ شل، از داور درخواست کردند. وقتی گرفتار جسمانی غیر ضروری شدند. زمانی که برای ایجاد گردش مالی بسیار تلاش کردند و بلافاصله آن را دور انداختند. هر یک از این موارد می توانست آنها را به مرحله پلی آف مدال برنز برساند.

اما در طول مسابقه، در کنار این لحظات جنون، الماس‌ها همچنان درخشش‌های مهمی از آرامش و وضوح را نشان می‌دادند. کاپیتان لیز واتسون راه‌هایی پیدا کرد که خودش را ثابت نگه دارد، هر بار که مجبور شد پنالتی بزند، چند ثانیه غذا بخورد و به تیمش یک لحظه نفس بکشد. گرتل بوئتا تیراندازی سنگی بود و در لحظات کلیدی فشار را کم می کرد.

وقتی استرالیا در سوت پایان بازی 60 بر 51 پیروز شد و با 9 گل پیروز شد، آرامش محسوس بود. آنها از فاجعه جلوگیری کرده بودند. در هر ثانیه از مسابقه آشکار بود که این تیم دایموندز می ترسید آن مسابقه مدال طلا را به گونه ای از دست بدهد که هیچ لباس استرالیایی قبل از آنها هرگز نداشت. آن لحظه تاریخ ساز فینال بدون الماس در بیرمنگام رخ نداده است، اما برای اولین بار اجتناب ناپذیر به نظر می رسد که در مقطعی خیلی زود این اتفاق بیفتد.

دیاموندز اکنون تمرکز خود را معطوف به مسابقه مدال طلا کرده است، زیرا برای حضور در آنجا بسیار جنگیده است. این بار آنها کمتر از 24 ساعت فرصت دارند تا ریکاوری کنند و در برابر یک تیم پرشور و فوق‌العاده شاد جامائیکایی که بدون توجه به نتیجه فینال، بالاترین بازی‌های مشترک المنافع خود را تضمین می‌کنند، بازگردند.

اغلب زمانی که تیم ها برای اولین بار به فینال راه پیدا می کنند، این نگرانی وجود دارد که آنها ممکن است خیلی زود فینال خود را بازی کنند. اینکه آنها هر چه داشتند برای راهیابی به فینال گذاشتند و دیگر چیزی برای بردن آن ندارند. به نظر نمی رسد که این مورد برای جامائیکا باشد. آنها پس از پیروزی هیجانی بر استرالیا برای از بین بردن بی رحمانه و بالینی نیوزیلند، خودشان را جمع کردند. در عوض این دیاموندز هستند که از دو رویارویی اخیر خود فرسوده وارد مسابقه خواهند شد، با افزایش فشار و فشار از همه طرف به آنها، و در مقابل تیمی قرار می گیرند که تقریباً چیزی برای از دست دادن ندارد. این منطقه بسیار خطرناک است.

برای هر دو تیم نکته کلیدی حفظ خونسردی آنها خواهد بود. برای جامائیکا این به معنای کور نشدن از کانون توجه بزرگترین مرحله‌ای است که در آن حضور داشته‌اند، بلکه صرفاً بازی را انجام می‌دهند که آنها را به این مسابقه نهایی سوق داده است. برای استرالیا، این به معنای کنار گذاشتن بدنی بیهوده از بازی آنها است – اجتناب از احتیاط ها و نمایش های دراماتیکی که در لحظات تاریک نیمه نهایی آنها رخنه می کند.

نتیجه فینال هر چه که باشد، جایگاه جامائیکا در آن نشان دهنده تغییر در شتاب نت بال جهان است. به آرامی اما مطمئنا، زمین بازی در حال مساوی شدن است و تاریخ دیگر شاخص قابل اعتمادی برای نتایج آینده نیست.