از سال 1966 تا 2022: دو فینال با یک دنیا جدا از هم، اما برد شیرزن ها حتی شیرین تر شد | یورو 2022 زنان

منباید باشد مسلما؟ پنجاه و شش سال و یک روز پس از اینکه در ومبلی بودم تا ببینم انگلیس به رهبری آلف رمزی آلمان غربی را شکست داد و جام جهانی مردان را برد، پیش از فینال یورو زنان یکشنبه گذشته در حالتی عصبی به سمت استادیوم رفتم.

به همان اندازه که خاطره آن روز تاریخی در سال 1966 را گرامی می‌دارم، در پشت دروازه‌ای ایستاده بودم که جف هرست با ضربه زدن به پیروزی «آنها فکر می‌کنند همه‌چیز تمام شده است» را شکست داد و سپس مانند سه شیر در سوت پایان غرش کرد، حتی بیشتر احساس کردم که درگیر هستم و این بار زمانی که شیر زن ها برای دیدار با آلمان آماده می شدند، سرمایه گذاری کرد.

من که تقریباً دو دهه از تیم ملی زنان گزارش داده بودم تا اینکه چهار سال پیش بازنشسته شدم، اکنون هوادار بودم (با پیراهن امضا شده انگلیس که بازیکنان در هنگام تعظیم به من هدیه دادند) با اعصاب شدیدتر از همیشه قبل از بازی. قبل از بازی های مربوط به باشگاه من وولوز رنج می برد.

انگلیس بهترین تیم مسابقات بود. اما ما با دشمن خود روبرو بودیم که در طول 31 سال 21 بازی مقابل او انجام داده بودیم تا اولین پیروزی خود را در سال 2015 ثبت کنیم. به ویژه چکش 6-2 ما در فینال یورو 2009 در هلسینکی. در آن زمان من به چنین شکست هایی عادت کرده بودم. اولین بازی مقابل آلمان که شاهد آن بودم، برگشت 3-0، در مرحله گروهی فینال یورو 2001 بود.

به عنوان فردی نسبتاً تازه وارد در بازی زنان در آن زمان، آن تورنمنت فقط یک تجربه عالی نبود، بلکه هر گونه اکراهی را که قبلاً در مورد گزارش دادن درباره آن احساس کرده بودم، از بین برد. اعتراف می‌کنم که از اعزام به اولین بازی زنان انگلیس، در مقابل فرانسه در یئوویل در سپتامبر 1999، خوشحال نبودم. هیچ چیز در مورد فوتبال زنان نمی‌دانستم و تمایل زیادی برای یادگیری نداشتم.

اما من به سرعت متوجه شدم که از آن لذت می برم و با دسترسی بیشتر به تیم و مدیریت نسبت به امروز، کار به لذت تبدیل شد و دوستی هایی شکل گرفت که هنوز هم پابرجاست – نوشیدن آبجو با کاپیتان سابق گیل لذت بخش بود. کولتارد پس از فینال هفته گذشته.

جمعیت فروخته شده در ومبلی، افزایش اخیر محبوبیت فوتبال زنان را پس از سال ها پیشرفت لکنت نشان می دهد. به نظر می رسید که بازی در راهپیمایی بود که در فینال یورو 2005 که در انگلستان برگزار شد (البته فقط در استادیوم های شمال غرب کشور)، جمعیتی متشکل از 29092 نفر بازی افتتاحیه گروه شیرها مقابل فنلاند را در سیتی تماشا کردند. استادیوم منچستر (اتحاد کنونی)

با این حال، اولین بازی خانگی تیم پس از آن تورنمنت، 9616 تماشاگر را در مقابل ایسلند در کارو رود به خود جلب کرد. بعد از رسیدن به فینال یورو 2009 خیلی بدتر بود – برای بازی خانگی بعدی فقط 3681 نفر در بلومفیلد رود برای بازی مقدماتی جام جهانی مقابل مالت شرکت کردند.

اما اتحادیه فوتبال و به‌ویژه، هوپ پاول، مدیر وقت انگلیس – شاید تأثیرگذارترین فرد در فوتبال زنان انگلیس در ربع قرن اخیر – به تلاش برای جلب توجه و شناخت گسترده‌تر بازی ادامه دادند.

تعداد انگشت شماری از روزنامه‌نگاران، از جمله من، همین کار را می‌کردند، اگرچه متقاعد کردن سردبیران ورزشی برای گرفتن داستان‌ها اغلب کاری دشوار بود و صندوق‌های مطبوعاتی آن بازی‌ها می‌توانستند مکان‌هایی خلوت باشند. من 180 مسابقه انگلیس را در 32 کشور مختلف پوشش دادم و به ندرت، خارج از تورنمنت های بزرگ، چیزی شبیه سهمیه کامل حضور را دیدم. خالی ترین آنها در دیدار مقدماتی یورو 2013 مقابل صربستان در بلگراد بود: من تنها گزارشگر آنجا بودم.

چقدر زمان تغییر کرده است. یک بسته رسانه ای بزرگ پوشش گسترده ای از پیروزی انگلستان در ومبلی و میراث مورد انتظاری که می توانست الهام بخش باشد، ارائه کرد. در حالی که همکاران سابقم از بازی گزارش می‌دادند، من با دقت آن را تماشا می‌کردم، اما در عین حال خاطرات را مرور می‌کردم، به‌ویژه زمانی که کلویی کلی جشن چرخیدن پیراهن خود را پس از ضربه چاقو به گل پیروزی انجام داد.

من را خیلی به یاد جشن مشابه برندی چستین پس از برنده شدن پنالتی او در فینال جام جهانی زنان 1999 نمی انداخت، و قطعاً حرکت خسته هرست روی خط شش قدم پس از گل هت تریک او در فینال جام جهانی 1966 را به یاد نمی آورد. .

در عوض، به کلی اسمیت فکر کردم که بعد از گلزنی مقابل ژاپن در فینال جام جهانی زنان 2007 در چین، کفشش را درآورده و بوسه زد. نه به اندازه هجوم کلوئی به شهرت، اما لحظه‌ای بی‌پرده از بهترین بازیکن تاریخ انگلستان و یکی دیگر از دوستان قدیمی. دست اسمیت روی آن جام است، درست مانند دست پاول و بسیاری دیگر که تمام تلاش خود را برای این لحظه بزرگ برای فوتبال انگلیس داده اند.

چند روز پس از فینال، دوستم، سوزان راک، در آبان نیوز نوشت که تلاش برای درک احساسات خودم و دو نویسنده باسابقه دیگر فوتبال زنان، جن اونیل و کت اتو، در حال حاضر غیرممکن است. لیا ویلیامسون جام قهرمانی اروپا را بالای سر برد.

خوب سوزی، این بار هیچ غرش شیری از من نبود. من همانجا ایستادم و در گلویم ایستادم، از چشمان پر اشک اطراف استادیوم خیره شدم، در جشن های داخل زمین شرکت کردم، اما با تعجب به جمعیت خیره شدم: 87192 نفر – برای یک مسابقه زنان انگلیس! هرگز فکر نمی کردم آن روز را ببینم. اما باید می شد.