سفر “بی پروا” پلوسی به تایوان شکاف آمریکا و چین را عمیق تر می کند – چرا او رفت؟ | نانسی پلوسی

روی بلانت وقتی این هفته گفت: “بنابراین من می خواهم از چهار کلمه پشت سر هم استفاده کنم که قبلاً به این شکل استفاده نکرده ام و آن چهار کلمه عبارتند از: “سخنران پلوسی درست می گفت.”

این سناتور جمهوری خواه از سفر نانسی پلوسی به تایوان، اولین سفر رئیس مجلس نمایندگان آمریکا در ربع قرن گذشته، تمجید کرد.

اما همه آنقدر مطمئن نبودند. پلوسی با شکافتن لانه هورنت ها و خشم چین، که ادعا می کند جزیره خودگردان به عنوان قلمرو خود است، شکاف بین دو قدرتمندترین کشور جهان را عمیق تر کرد – و ممکن است به همان هدفی که او به دنبال ترویج آن بود آسیب برساند.

روز پنجشنبه، چین چندین موشک به آب های اطراف تایوان شلیک کرد و یک سری تمرینات نظامی عظیم را در اطراف جزیره آغاز کرد. کاخ سفید سفیر چین، «کین گانگ» را برای اعتراض احضار کرد. روز جمعه، چین اعلام کرد که به همکاری با ایالات متحده در موضوعات کلیدی از جمله بحران آب و هوا، تلاش‌های مبارزه با مواد مخدر و گفتگوهای نظامی پایان می‌دهد.

این یک لحظه دیگر از خطر در دنیایی بود که از همه‌گیری ویروس کرونا، جنگ روسیه در اوکراین و کمبود گسترده مواد غذایی در حال فروپاشی است.

پس چرا پلوسی رفت؟ سخنران مدافع سرسخت تایوان و منتقد نقض حقوق بشر در چین است. او در طول این دیدار به مبارزه جهانی بین خودکامگی و دموکراسی، موضوع مورد علاقه جو بایدن اشاره کرد و به خبرنگاران در تایپه گفت: “ما نمی توانیم از آن عقب نشینی کنیم.”

اما این پیرزن 82 ساله ممکن است برای آخرین عجله پیش از انتخابات میان دوره ای نوامبر که در آن انتظار می رود غلاف رئیس مجلس را از دست بدهد، عجله کرده است. جلسات تلویزیونی او در تایوان، که مطمئناً در پکن ثبت شده بود، برای برخی مانند یک پروژه بیهوده به نظر می رسید.

توماس فریدمن، نویسنده و ستون نویس نیویورک تایمز، درست پیش از سفر، ماجراجویی پلوسی را “کاملاً بی پروا، خطرناک و غیرمسئولانه” توصیف کرد و استدلال کرد که تایوان به دلیل یک سفر “صرفاً نمادین” امن تر یا مرفه تر نخواهد بود.

فریدمن هشدار داد که پیامدهای آن می‌تواند شامل «قرار گرفتن همزمان ایالات متحده در درگیری غیرمستقیم با روسیه مجهز به سلاح هسته‌ای و چین مجهز به سلاح هسته‌ای» بدون حمایت متحدان اروپایی در روسیه باشد.

خود بایدن علناً اعتراف کرده بود که ارتش آمریکا احساس می‌کند این سفر «در حال حاضر ایده خوبی نیست»، به ویژه به این دلیل که رئیس‌جمهور شی جین پینگ در حال آماده شدن برای کسب یک دوره سوم در کنگره ملی حزب کمونیست چین در اواخر امسال است.

کاخ سفید در تماسی ماه گذشته اعلام کرد، بایدن به دنبال یادآوری به شی در مورد تفکیک قوا از سوی آمریکا بود: او نمی‌توانست و نمی‌تواند مانع از سفر رئیس‌جمهور و دیگر اعضای کنگره به جایی شود که می‌خواهند.

اما بایدن و پلوسی متحدان نزدیک یک حزب سیاسی هستند، سناریویی متفاوت از سال 1997 زمانی که بیل کلینتون دموکرات رئیس جمهور بود و رئیس جمهور جمهوریخواه نیوت گینگریچ به تایوان رفت. پلوسی، دومین صف ریاست جمهوری، با هواپیمای نظامی ایالات متحده با تمام هزینه های دولتی که مستلزم آن بود، به جزیره رفت.

شاید گویای این بود که بایدن و دموکرات‌ها عمدتاً سکوت کردند، در حالی که پر سر و صداترین تشویق‌کننده‌های سخنران جمهوری‌خواهان راست‌گرا و شاهین‌های چین از جمله گینگریچ بودند.

برخی از مفسران بر این باورند که درگیری ابرقدرت بین آمریکا و چین بر سر تایوان یا موضوعی دیگر روزی اجتناب ناپذیر است. پلوسی سفید ممکن است چند سال از این پیش بینی خودداری کرده باشد، می توان استدلال کرد که خود بایدن بخشی از این پیش بینی را تامین کرده است.

رئیس‌جمهور ماه‌ها در مورد پایبندی آمریکا به سیاست «چین واحد» تردید ایجاد کرده است که بر اساس آن ایالات متحده به جای تایوان، روابط رسمی با چین را به رسمیت می‌شناسد. در ماه مه، وقتی از او پرسیدند که آیا ایالات متحده برای دفاع از تایوان وارد ارتش خواهد شد، او با قاطعیت پاسخ داد: «بله. این تعهدی است که ما پذیرفته ایم.»

اگرچه آمریکا طبق قانون موظف است ابزار دفاع از خود را برای تایوان فراهم کند، اما هرگز به طور مستقیم قول مداخله نظامی در درگیری با چین نداده است. این تعادل ظریف به تایوان از اعلام استقلال کامل و چین از حمله کمک کرده است. اما برخی نگرانند که بایدن این موضع دیرینه «ابهام استراتژیک» را با «آشفتگی استراتژیک» جایگزین کند.

بانی گلاسر، مدیر برنامه آسیا در اندیشکده آلمانی مارشال صندوق ایالات متحده در واشنگتن، در پادکست شورای روابط خارجی این هفته گفت: «فقدان وضوح، سازگاری، فقدان نظم و انضباط وجود داشته است. و حتی عدم انسجام، به نظر من، در بیانیه های سیاست ایالات متحده.

دولت بایدن همچنان می گوید که ایالات متحده سیاست چین واحد دارد، که ایالات متحده از استقلال تایوان حمایت نمی کند، اما چیزهای دیگری نیز وجود دارد که ایالات متحده انجام می دهد، که از منظر چین و با استفاده از زبان آنها، به نظر ما می رسد. سالامی را برش می زنند. ما به سمت حمایت از تایوانی می رویم که از نظر قانونی مستقل باشد.

گلیزر افزود: «بنابراین من فکر می‌کنم پلوسی رئیس‌جمهور به تایوان واقعاً به خودی خود از خط قرمز عبور نمی‌کند، اما فکر می‌کنم چینی‌ها مسیر لغزنده‌ای را می‌بینند… و علاوه بر همه این‌ها، ما رئیس جمهور بایدن را داریم که صحبت می‌کند. در مورد سیاست در قبال تایوان به روش های گیج کننده.

تحلیلگران دیگر موافق بودند که به محض انتشار خبر برنامه پلوسی برای سفر به تایوان، عقب نشینی بدون اعطای یک پیروزی تبلیغاتی به پکن غیرممکن بود.

بیل گالستون، کارشناس ارشد اندیشکده موسسه بروکینگز و مشاور سابق سیاست کلینتون، گفت: «من می‌توانم استدلال‌های هر دو طرف را ببینم. مشاجره از یک طرف، این احتمالاً یک حرکت بد موقع از طرف او بود. بحث از طرف دیگر، هنگامی که به این موضوع ملحق شد، اجازه دادن به چینی ها برای خروج او از سفر نشانه واقعا بدی برای منطقه بود.

“اگر او موضوع را روی میز نمی گذاشت، این یک چیز بود. اما هنگامی که او این کار را انجام داد و هنگامی که مشخص شد که در انجام آن بسیار محکم است، مثلاً اینکه رئیس جمهور فشار زیادی بر او برای نرفتن او وارد کند، اشتباه بود. این هم یک اشتباه اساسی و هم یک اشتباه سیاسی بود.»

لری دایموند، کارشناس ارشد اندیشکده موسسه هوور در پالو آلتو، کالیفرنیا، در ایمیلی نوشت: «پلوسی می‌خواست تعهد و عزم ما را منتقل کند. من به او احترام می گذارم. با این حال، من هنوز فکر می کنم که این سفر یک اشتباه بود. این امر باعث تشدید جدی ارعاب نظامی پکن شد بدون اینکه واقعاً هیچ کاری برای امنیت بیشتر تایوان انجام دهد.

«آنچه تایوان واقعاً به آن نیاز دارد، کمک نظامی بیشتر است، به ویژه تعداد زیادی سلاح کوچک، متحرک، قابل زنده ماندن و مرگبار، مانند موشک‌های ضد کشتی. به تعبیر [Ukraine’s Volodymyr] زلنسکی، آنها نیازی به بازدید بیشتر ندارند، آنها به سلاح نیاز دارند. و آنها باید خودشان کارهای بیشتری انجام دهند تا برای حمله احتمالی آماده شوند.»